Vrijdag rijden we van Beyneu naar Aktau, een verrassende rit. De eerste 200 kilometer rijden we door het bekende woestijnlandschap, met kamelen en dromedarissen als toeschouwers. Het landschap is vlak, waardoor je er vanuit gaat dat het ook laag ligt. Totaal onverwacht gaat het ineens behoorlijk stijl naar beneden en is de weg uitgehouwen in de bergen. Wanneer de rotswand aan beide kanten verdwijnt, verschijnen er links en rechts prachtige bergen in verschillende tinten bruin en wit, een fantastisch gezicht. De rest van de route blijft Kazachstan mooier dan we hadden verwacht.
De rit verloopt voorspoedig, het asfalt is super goed en doordat we vroeg zijn vertrokken checken we al om een uur of twee in bij het Silkway hotel. Hetzelfde hotel waar Charles, Jeannette en Patrick ook verblijven.
Het is heerlijk weer, perfect voor een wandeling en nog even op het strand zitten, genieten van de zon. Aan het begin van de avond ontmoeten we onze nieuwe vrienden en gaan we, zoals afgesproken met zijn vijven een hapje eten.
Na een gezellige avond nemen we de volgende ochtend na het ontbijt afscheid van Charles, Jeannette en Patrick. Zij gaan richting Rusland, de kou tegemoet.
In Aktau is het weer omgeslagen en wordt het echt herfstig. De temperatuur zakt onder de 15 graden en er volgen een paar dagen met veel regen.
De straten zijn daar niet op ingericht en het wordt een enorme bende in de stad. Overal is modder en enorme plassen water, geen weer om er op uit te gaan.
Nu is er ook niets te beleven in Aktau. De stad is in de jaren 60 ontstaan als kamp voor arbeiders in de olie-industrie en is uitgegroeid tot één van de grootste plaatsen van west Kazachstan. Door de ligging aan de Kaspische zee heeft het zich ontwikkeld tot een badplaats met een groot aantal hotels. In de stad en de wijde omgeving is verder niets interessants te vinden.
Maandag gaan we naar haven om te informeren wanneer er een ferry richting Baku vertrekt. Ons visum voor Azerbeidzjan gaat de 18e in, dus kunnen we niet eerder dan dinsdag de 17e varen. Men verwacht woensdag een boot vanuit Baku, maar door het slechte weer kan dit ook zomaar donderdag of later worden.
Vanuit de haven gaan we door naar een "motor repair shop". De verlichting moet nog worden gerepareerd en na al het woestijnstof is het goed dat het luchtfilter wordt schoongemaakt. Patrick en Charles hebben ook wat onderhoud aan hun motoren laten doen en van hun hebben we een naam van een hele coole monteur gekregen.
Zijn naam is Vova en het is zeker een bijzondere vent. De garage stelt, voor onze begrippen, niet veel voor, het is een soort schuurtje dat aan een bedrijfspand is getimmerd met een dak van zeil. Als je ziet met welke middelen zo'n jongen zich moet redden heb je daar wel respect voor.
In het schuurtje hangen huiden van een vos en nog een of ander dier en staat een hok vol met muizen en ratten, wat voer is voor zijn slang. Uiteraard willen we de slang graag zien en hij neemt ons mee naar een andere ruimte, waar een hok staat met daarin twee slangen. De grootste is een twee jaar oude Tijger Python, met een lengte van ongeveer drie meter. Eén keer per week wordt er een muis of rat geofferd, wat niet erg veel lijkt voor zo'n grote slang. Toch kan zo'n beest, als die een jaar of tien is, uitgroeien tot een lengte van 12 meter! Ik vind 'm nu al indrukwekkend en als Vova gebaart of we de slang even om de nek willen hangen roepen we allebei heel fanatiek "nee". De jongen is prima monteur en een aardige vent, jammer dat hij alleen Russisch spreekt, maar hij heeft ons goed geholpen.
Woensdagochtend vragen we de receptioniste om te bellen met de contactpersoon in de haven en het goede nieuws is dat er later vandaag een boot vertrekt naar Baku. De spullen worden weer ingepakt en aan het begin van de middag rijden we naar de haven.
Zoals met veel dingen het geval is, is het ook hier weer allemaal niet zo lekker geregeld als dat wij in Europa gewend zijn. Max loopt zicht zo ongeveer de blaren op de voeten van het ene naar het andere kantoor. Alles is totaal onduidelijk, alsof het de eerste boot is die hier vertrekt.
Om drie uur staat de motor op het douane terrein en kunnen we de haven niet meer uit. Wij mogen ons om een uur of zes weer melden.
Gelukkig is er een restaurantje en we hebben wat te lezen, dus komen we de tijd wel door.
's Middags krijgen we gezelschap van Jonas, een Zwitser die al drie jaar op de fiets de wereld rond reist en David, een backpacker uit Baskenland.
Wanneer we ons om zes mogen gaan melden komen daar Camille en Quentin uit Frankrijk bij, ook onderweg met de fiets.
Het is nog niet bekend hoe laat de boot vertrekt, kom om een uur of acht nog maar eens terug.
Om acht uur is er nog steeds niet veel bedrijvigheid in de haven, dus gaan alleen Max en David informeren wat de status is en zoals verwacht is er nog steeds niets bekend. Wanneer Camille een uurtje later nog maar eens gaat kijken moeten we "schnell, schnell" naar de paspoort controle. Daarna kunnen we in de rij gaan staan voor de ferry. Er is geen rij, er staat alleen een Landcruiser van een stel dat we al eerder hebben ontmoet, Laura en Nicolas, zij komt uit Frankrijk, hij is een Belg en ze wonen in Engeland.
En zo staan we met z'n achten gezellig in het donker onze tijd te doden op een douane terrein in de haven van Aktau.
Nicolas en Laura hebben in hun auto een keukentje en zetten thee voor iedereen en een tijdje later gaat onze fles wodka de groep rond.
Een stukje verderop staat een Turkse jongen met zijn motor, hij spreekt geen Engels en voegt zich niet bij de groep. Max biedt ook hem een glaasje wodka aan wat hij erg kan waarderen.
Het wachten duurt lang, maar het is erg gezellig met veel slap geouwehoer. De reden dat we zo "schnell" de paspoortcontrole door moesten was waarschijnlijk omdat die lui naar huis wilden. Uiteindelijk beginnen ze pas om drie uur met het laden van de boot, welke er niet echt uit ziet als een ferry.
Wanneer we om vier uur eindelijk aan boort staan en moe naar onze hut gaan, blijkt dat we deze moeten delen met een Azerbaijaanse vrachtwagenchauffeur.
We voelen ons behoorlijk belazerd, hebben de prijs betaald voor een veerboot en komen terecht op een vrachtboot.
Hier gaan we niet mee akkoord en nadat we redelijk wat stampij hebben gemaakt verhuist de chauffeur naar een hut met andere collega's en krijgen we alsnog de hut voor ons tweeën. Douche en toilet zijn op de gang. Douchen slaan we vandaag en morgen maar even over en naar het toilet gaan we alleen als we het echt niet langer uit kunnen stellen. Dit is echt de slechtste boot waar we ooit mee hebben gevaren.
Na een slechte nacht in een hut die stijf staat van de dieseldampen staan we om half elf op. Het ontbijt hebben we gemist, maar daar hoeven we volgens Jonas en David niet rouwig om te zijn.
Voor de lunch wordt er, door nors personeel, door een loket soep en spaghetti uitgedeeld, de hele situatie en het eten geven het idee dat we in een gevangenis scene zitten. Het is goed dat we hier met zes leuke gasten zijn beland, met wat cynische humor kunnen we de lol er nog een beetje van in zien.
Overdag gaat iedereen zo zijn eigen gang, maar na het avondeten, wederom soep en iets van aardappels zwemmend in een saus met vage kip, blijft iedereen in de kantine. 's Middags hebben de vrachtwagenchauffeurs granaatappels met ons gedeeld, erg lekker. Nu beginnen ze aan de wodka en ook daar krijgen wij van mee.
Camille en Quentin hebben ook nog wat wodka wat ook met z'n allen wordt gedeeld. Het wordt een bijzondere en erg gezellige avond.
Rond middernacht houden wij het voor gezien, David, Camille en Quentin en een aantal chauffeurs blijven nog tot een uur of drie door feesten.
De volgende ochtend worden we om zes uur Azerbaijaanse tijd gewekt. De klok is een uur terug gegaan, dus hebben we wat extra tijd.
De boot ligt al in de haven en aan dek kunnen we genieten van de fantastische skyline van Baku.
Wanneer we zitten te wachten in de kantine verrast de Turkse motorrijder Max met een bandenreparatie set. Max had hem op zijn telefoon laten zien welke route we tot nu toe hebben gereden en waar we nog naar toe willen gaan. De jongen verwacht dat een reparatieset nog wel eens van pas zou kunnen komen.
Opnieuw hebben ze ons te pakken, we moeten halsoverkop het bed uit en zitten vervolgens nog zo'n drie kwartier in de kantine te wachten voor we van boord kunnen.
Daarna nog een tijdje in de rij bij de paspoort controle, maar dan mogen de motor en de fietsen van de boot worden gehaald.
Jonas brengt de kapitein nog in een lastige positie door naar een douane beambte te roepen: "do you know the captain is a drunk."
Was bedoeld als een grap, maar wordt toch redelijk serieus genomen.
Al met al was het een bijzonder bootavontuur. De boot was een ramp, maar we hebben enorm veel lol gehad.
Vanuit de haven rijden we direct het moderne centrum van Baku in met overal indrukwekkende gebouwen. Een totaal andere wereld dan de landen waar we afgelopen weken doorheen zijn gereden.
Op zoek naar een hotel maken we kennis met de vriendelijke bevolking. Wanneer ik geld ben wezen halen en terug kom bij de motor heeft Max alweer een aantal fans om zich heen verzameld. Er worden selfies gemaakt en één man duikt een winkel in om een vlaggetje van Azerbeidzjan te kopen. Max krijgt het vlaggetje opgespeld met de opmerking dat hij deze wel op moet houden. Een anderen man loopt even weg en komt terug met een granaatappel. Welkom in Azerbeidzjan!!

Geschreven door Max.en.Sabine.trappen.um.an