Zaterdag vertrekken we uit Osh richting Sary-Tash, het begin van de Pamir Highway.
De Pamir Highway, of de M41, is de tweede hoogste weg ter wereld. Het kruist de hele Pamir regio van Tadzjikistan. Bij een highway denk je aan een snelweg met lekker glad asfalt, maar dat is het zeker niet. Het is een, grotendeels onverharde, verbindingsweg door het Pamir hooggebergte, van Osh naar Dushanbe. Het Pamirgebergte heeft toppen van meer dan 7000 meter hoog.
De rit naar Sary-Tash is niet lang, maar wel heel mooi. Wanneer we Osh achter ons laten, rijden we eerst een redelijk drukke route langs kleine dorpen.
In één van deze dorpen worden we opnieuw aangehouden door de politie. Dit keer voor te hard rijden, 58 km p.uur waar 40 zou zijn toegestaan. Leuk geprobeerd, maar er was nergens een bod van 40 te zien, de maximaal toegestane snelheid was 60.
In de discussie met de agent houdt Max voet bij stuk en weigert te betalen. Nadat ik er met de camera bij kwam staan was er ineens geen probleem meer en kunnen we onze reis vervolgen, als we ons maar netjes aan de snelheid houden!
Vanaf Osh zijn we al heel geleidelijk aan het stijgen. Wanneer we alle dorpen hebben gehad en op en rustiger deel komen, beginnen we serieus te klimmen, het begin van de Taldyk pas met een hoogte van 3615 meter. Uiteraard stoppen we op het hoogste punt om een foto te maken van het schitterende uitzicht. Op hetzelfde moment stopt er een busje met toeristen. De vrouwen stappen uit om selfies te maken, de mannen vinden het interessanter om met de motor op de foto te gaan.
Na de Taldyk pas krijgen we zicht op het Pamirgebergte. Dat ziet er geweldig uit, prachtig besneeuwde bergtoppen in de zon tegen een strak blauwe hemel.
Rond een uur of drie komen we aan in Sary-Tash, een dorpje zo’n 40 kilometer voor de grens met Tadzjikistan. Op zoek naar een slaapplek treffen we een Canadees stel en hun gids. Deze mensen hebben we eerder ontmoet bij ons verblijf in Kazerman. Ze zijn op weg naar een homestay, erg handig, kunnen wij hun mooi volgen. Er is nog een kamer vrij dus we checken daar ook in.
We drinken samen met de Canadezen een bak koffie en maken daarna een wandeling naar het dorp.
Sary-Tash ligt op ruim 3000 meter, de temperatuur is aanzienlijk gezakt en er waait een stevige koude wind. Dat is even wennen na 10 weken warm weer.
In het dorp ontmoeten we drie Duitsers die de Pamir highway hebben gefietst. We maken een praatje, wisselen telefoonkaartjes uit en laten op Googlemaps zien waar ze een homestay kunnen vinden. We hebben het idee dat bij het onze geen kamers meer vrij zijn.
Terug bij de homestay ontmoeten we Aileen, Lars en Kilian (de Duitse fietsers) opnieuw, ze hebben hier toch een slaapplek kunnen krijgen.
De homestay is wat primitief, er is geen fatsoenlijke douche en geen verwarming, maar de eigenaar doet enorm zijn best en zet ’s avonds voor ons allemaal een lekkere maaltijd op tafel.
Deze nuttigen we gezamenlijk aan een grote tafel in een yurt. De yurt is gelukkig wel warm, dus we zitten nog een hele tijd gezellig na te tafelen.
De volgende ochtend staat de zon weer hoog aan de hemel, maar het zadel van de motor is bedekt met een laagje ijs. De tijd van een shirtje met korte mouwen is voorbij.
Na een gezamenlijk ontbijt in de yurt en een foto voor de blogs, nemen we afscheid van Aileen, Lars en Killian. De Canadezen gaan we waarschijnlijk vanavond terug zien in het volgende hotel.
De weg naar de grens is slecht, onverhard met gravel, maar het zicht op de besneeuwde bergen is fantastisch.
Na drie kwartier komen we bij de grenspost van Kirgizië. Hier wordt gevraagd naar een declaratieformulier, geen idee waar de man het over heeft. Na een kleine discussie blijkt dat hij het formulier moet hebben dat we in Rusland hebben gemaakt. Een geluk dat we deze niet hebben weggegooid. Na 500 Som (± 6 euro) eco tax te hebben betaald kunnen we door.
Tussen de grensposten van Kirgizië en Tadzjikistan ligt zo’n 20 kilometer, geweldig mooi, niemandsland. In dit deel rijden we de eerste pas van deze dag, de Kyzyl Art pas met een hoogte van 4282 meter. Vlak na de pas komen we bij de grenspost met Tadzjikistan.
De paspoortcontrole verloopt supersnel, we krijgen een stempel en zijn volgens de beambte klaar.
Niet helemaal waar, een eindje verderop worden we staande gehouden en mag Max bij 3 verschillende kantoortjes naar binnen. Het eerste is Declaration, 10 dollar aftikken en door naar Traffic, kosten zijn opnieuw 10 dollar en dan nog naar de Veterinarian, die neemt genoegen met 5 dollar. Wanneer Max zegt dat het criminelen zijn wordt dat niet echt gewaardeerd en dreigen ze met desinfecteren van de motor, kosten 100 dollar. Toch maar even vriendelijk lachen en de hand schudden en de lucht is weer geklaard, “welcome in Tadzjikistan”.
Onze eerste overnachting hebben we gepland in het Pamir Hotel in Murghab. De rit er naar toe is fantastisch. Wanneer we de grens zijn gepasseerd krijgen we aan onze linkerkant een afrastering, dit is de grens met China, toch wel heel apart om daar met je eigen motor langs op te rijden. We blijven de grens tientallen kilometers volgen. We passeren het dorp Kara Kul, aan het Karakulmeer, een zoutwater meer op een hoogte van 3960 meter.
Het dorp ziet er armoedig en verlaten uit, het meer daarentegen is geweldig mooi. Karakul betekend zwart meer, maar het water is onvoorstelbaar blauw, wat prachtig afsteekt tegen de besneeuwde bergen.
Later op de dag rijden we de hoogste pas van de Pamir, de Ak Baitalpas, 4655 meter hoog. Met de motor stijgen we snel en hebben dan ook geen tijd om aan de hoogte te wennen. Wanneer we stoppen om foto’s te maken lopen we te hijgen als een oud paard.
Het was een geweldig mooie dag, de weg was niet altijd even makkelijk, er zaten hele slechte stukken bij, maar dat werd absoluut goed gemaakt door de prachtige natuur. Naast besneeuwde bergen, hebben we bergen gezien in de meest fantastische kleuren, variërend van groen naar bruin, oker en rood.
Het Pamir hotel is een tegenvaller. Tot zeven uur is er geen elektriciteit, er is geen verwarming en de kamer is koud en stoffig. Op zich geen probleem, gezien het land waar we ons in bevinden, maar voor 40 dollar voel je je toch wel een beetje bekocht.
Na niet zo’n beste nacht, we hebben allebei enorme koppijn, een symptoom van hoogte ziekte, gaan we de volgende op weg naar Khorog. Een redelijk pittige rit van zo’n 350 kilometer.
Een groot deel van de weg is echt slecht, maar opnieuw rijden we door een prachtig berglandschap.
De zon schijnt fel en de lucht is helder blauw, dat maakt het allemaal nog mooier. Het lijkt zo ook heerlijk aangenaam, maar er waait continu een keiharde wind en het is smerig koud.
Later op de dag zakken we geleidelijk af naar een hoogte van ruim 2000 meter. Er is weer meer begroeiing en de bomen en struiken hebben mooie herfsttinten. De hoofdpijn is verdwenen en de temperatuur wordt weer een stuk aangenamer.
Rond een uur of zeven komen we aan in Khorog, een dorp ingeklemd tussen de bergen, door midden gedeeld door een rivier. Na wat rond rijden en zoeken komen we uiteindelijk terecht bij de Pamir Lodge, een guesthouse op een mooie locatie aan de rand van het dorp.
Omdat we telefoonkaartjes en geld willen regelen besluiten we twee nachten te blijven.
De volgende ochtend wordt het ontbijt buiten op de veranda geserveerd. Het weer is heerlijk, de sfeer relaxed en er zijn veel reizigers met interessante verhalen. Een leuke plek om nog wat langer te blijven. We spreken veel verschillende gasten, één die er uit springt is Boris uit Israël.
Boris ziet er uit als een hippie, met lang haar, een baard, bandje om het hoofd en sandalen.
Het is een aardige vent met veel reiservaring en dus ook mooie verhalen.
Hij reist grotendeels te voet en is op weg naar Dushanbe. Grote kans dat we hem weer zullen zien.
Donderdag gaan we verder. De route die we hebben gepland is ongeveer 240 kilometer, volgens Google een rit van 5 uur. Een andere site vermeld 8 uur, maar dat lijkt ons wat overdreven.
We rijden de hele dag langs de rivier Panj, welke de natuurlijke grens met Afghanistan vormt.
Aan beide zijden van de rivier gaan de bergen steil omhoog, indrukwekkend, op sommige momenten rijden we onder overhangende rotsen door. Voor ons een lastige weg, maar de route wordt ook gereden door vrachtwagen, dat is een knap stukje werk. Een smalle, grotendeels onverharde weg met aan de ene kant rotsen en aan de andere kant een afgrond met een kolkende rivier.
Het wordt wat saai, maar het landschap is weer geweldig mooi, met bergen die wel van goud lijken.
Vooral aan de Afghaanse kant is prachtige begroeiing. Wat jammer dat je in zo’n mooi land, dat zo dichtbij is, niet veilig kunt reizen.
In de namiddag zien we in de verte een figuur langs de kant van de weg die staat te springen en te zwaaien. Wanneer we dichterbij komen blijkt dit Boris te zijn. We stoppen voor een praatje en een foto en spreken af dat we elkaar in Dushanbe weer zullen zien.
De weg is zo slecht te rijden dat onze gemiddelde snelheid erg laag ligt. Het ziet er naar uit dat we toch die acht uur nodig gaan hebben voor we bij een restaurant en een hostel zijn. Dat gaan we voor het donker niet redden. Het laatste uur rijden we in het pikdonker op een weg vol met keien en gaten, langs de rivier. Best spannend.
Opgelucht komen we om acht uur aan bij een guesthouse met op loopafstand een restaurant waar we nog een heerlijke maaltijdsoep kunnen krijgen.
Om niet het risico te lopen opnieuw in het donker te moeten rijden verdelen we het laatste deel van de route over twee dagen.
Vrijdag is onze eindbestemming Kölop. Wanneer we ’s morgens vertrekken regent het, dat is inmiddels een hele tijd geleden. Gelukkig gaat het niet hard en na een klein uurtje is het al weer droog. De eerste helft van de dag gaat de route nog langs de rivier en Afghanistan.
Ook zonder zon blijft het een spectaculair landschap. De dorpjes aan de overkant van de rivier zien er armoedig uit, de wegen zien er nog slechter uit dan aan Tadzjiekse zijde. De hoog gelegen wegen zijn alleen te voet of met een brommer begaanbaar.
In het begin van de middag draait de weg zich af van de rivier en komen ineens op een echte highway terecht, met strak zwart asfalt met witte strepen. Een prachtige pas met bergen in rood en oker. De zon is inmiddels weer gaan schijnen, het ziet er fantastisch uit.
We overnachten in Kölop en rijden zaterdag het laatste stuk van de Pamir naar Dushanbe.
De route is niet heel bijzonder, de lucht is grijs van de smog waardoor we weinig zicht hebben en aan het drukke verkeer het is goed te merken dat we richting een stad rijden, maar we zijn ondertussen ook wel erg verwend.
Vroeg in de middag komen we aan in Dushanbe, waar we onze intrek nemen in het Green House Hostel. Hier zullen we waarschijnlijk de komende twee weken verblijven in afwachting van de visums voor Oezbekistan en Turkmenistan.

Geschreven door Max.en.Sabine.trappen.um.an