Na een aantal rustdagen in Astrachan trappen we um op woensdag weer an.
Max zijn enkel is nog niet helemaal oké, maar na vijf dagen binnen zitten zijn we er wel klaar mee. Ik ben een paar keer de stad in gelopen, maar voor Max was het wel heel saai.
We gaan naar Kazachstan en de bedoeling is er niet zo'n hele lange dag van te maken. We hebben nog geen plek kunnen vinden waar we kunnen overnachten, dus gaan we er vanuit dat we gaan wild kamperen.
De rit de stad uit duurt, door een omleiding, langer dan verwacht, maar als we er eenmaal uit zijn komen we in een mooi groen rivieren landschap.
Na een tijdje rijden komen we aan bij Pontonnyy most, dit is een pontonbrug over de Buzan river, een brede uitloper van de Wolga.
Het waait stevig waardoor er veel golfslag is en tegemoet komende auto's rijden behoorlijk hard, waardoor nog meer deining ontstaat. Een spannend ritje!
Met samengeknepen billen er overheen, hopen dat we niet weer omvallen. Gelukkig komen we veilig aan de overkant.
Een halfuurtje later staan we bij de grens met Kazachstan. Dit verloopt allemaal best soepel, maar wát een theater.
Aan Russische zijde passeren we drie controleposten. Bij de eerste post krijgen we een klein briefje waar een stempel op wordt gezet. Dat briefje is bij de volgende twee controle posten erg belangrijk. Het declaratieformulier, dat zoveel tijd kostte toe we Rusland in kwamen, wordt niet eens bekeken. Bij de laatste post een laffe controle van onze koffers en we mogen door.
Na acht kilometer Niemandsland staan we bij de eerste controlepost van de grens naar Kazachstan. Hier volgt hetzelfde ritueel, we krijgen allebei een klein papiertje waar Yamaha op wordt geschreven en ook dit briefje is heel belangrijk bij de twee volgende posten. Ook hier gaat het verder vrij soepel, wederom een blik in de koffers en daarna mogen we de slagboom door en staan we in Kazachstan.
Zodra we met één voet de grens over zijn worden we belaagd door mensen die dollars of euro's willen wisselen, telefoonkaarten of een verzekering voor de motor willen verkopen. Lekker makkelijk, hebben we meteen alles geregeld.
Wanneer Max de verzekering aan het regelen is, wordt ik aangesproken door een man uit Kazachstan. Hij vindt het fantastisch dat wij zijn land komen bezoeken, volgens hem is het de moeite waard, maar zijn de wegen wel erg slecht.
We komen er al snel achter dat hij niets teveel heeft gezegd, er ligt asfalt, maar dit is echt ontzettend slecht. De weg zit vol met diepe gaten en geulen, de eerste 60 kilometer kunnen we niet harder rijden dan 40 km. per uur. Daarnaast is het snikheet en waait er een harde zandstorm, niet echt een feest.
Net als Rusland is het land enorm kaal en uitgestrekt, alleen hebben de koeien en schapen hier gezelschap gekregen van paarden en kamelen! Een grappig gezicht, als je die in Nederland wilt zien, moet je entree betalen.
Wanneer we stoppen bij een tankstation komen we aan de praat met een motorrijder uit Kazachstan, Nurlan, een erg enthousiast jongen die zich afvraagt waarom wij in godsnaam Kazachstan willen bezoeken. Als je hier een keer bent geweest, wil je er nooit meer terug komen.
Nurlan is op weg naar zijn woonplaats Atyrau, 300 km verderop, hier gaan wij ook naar toe, maar vandaag niet meer.
Geen goed plan volgens Nurlan, vanaf dit dorp is er alleen de weg naar Atyrau, verder helemaal niets. Onderweg is niks meer te krijgen en wildkamperen raadt hij ons stellig af. We kunnen met hem mee rijden en hij biedt aan dat we bij hem mogen blijven slapen. Als het klopt wat hij zegt is het misschien verstandiger om met hem mee te rijden.
De weg wordt iets beter en zo toeren we met een behoorlijke snelheid, slalommend om kuilen en gaten, achter Nurlan aan richting Atyrau, met om de zoveel tijd een korte stop voor een sigaret of een kort gebed. Net voor het donker bereiken we Atyrau. Nurlan had niet gelogen, we zijn niets tegengekomen waar we hadden kunnen overnachten.
Het aanbod om bij hem te blijven slapen slaan we af, hij heeft de volgende dag zijn eerste werkdag na zijn vakantie en moet vroeg op. Net voor de stad wordt snel een hotel geregeld en rijdt hij voor ons uit naar het hotel. Telefoonnummers worden uitgewisseld, mochten we in Kazachstan hulp nodig hebben mogen we hem altijd bellen.
Atyrau is een welvarende stad, waar veel geld wordt verdient in de olie industrie. 90% van de mensen werkt voor een oliemaatschappij of een bedrijf dat daar voor werkt. Bij het binnen rijden van de stad is de rijkdom goed te zien. Vijf kilometer voor de stad zit de weg nog vol met gaten, in de stad liggen nieuw geasfalteerde wegen, staan super moderne gebouwen, zijn parken aangelegd en ziet alles er verzorgd uit. Een groot contrast met de lemen huizen die je ziet wanneer je het land binnen rijdt.

Het was een lange dag en Max zijn enkel heeft een hoop te lijden gehad, er zit weer een behoorlijk ei op. Om de enkel wat te laten slinken boeken we bij en blijven twee nachten in Atyrau.

Geschreven door Max.en.Sabine.trappen.um.an