Zondagavond hebben we een alvast een hotel geboekt in Istanbul. Twee nachten, zodat we dinsdag naar de ambassade van Iran kunnen gaan voor een visum en daarna een nieuwe achterband te leggen.
Maandagmiddag komen we rond een uur of drie aan bij het hotel. De enig filteroptie die we hebben ingegeven bij het zoeken naar een hotel is parkeergelegenheid.
Dit is de stoep voor het hotel, dat valt ons toch wel wat tegen, maar volgens het meisje aan de receptie is dit safe. Voelt niet goed, maar we hebben geen keuze, betekend dat echt alles van de motor moet. Helaas was er zo snel geen camera bij de hand, maar onze koffers, alle tassen en helmen op een bagage trolley, voortgetrokken door behulpzaam personeel was echt wel een foto waard.
Dinsdag staan we om half 10 bij de ambassade, gewapend met paspoort, foto's en een hoofddoek. Dit was toch iets te makkelijk gedacht, dat is het nadeel van een te korte voorbereiding. We worden teruggestuurd met de opdracht contact op te nemen met een agency en daar een visumaanvraag te starten.
Zij sturen, tegen betaling, een referentienummer en vervolgens kan er een visum worden aangevraagd bij een Iraanse ambassade.
Dat lukt niet in een paar dagen, dus wijzigen we de plannen en gaan we over een aantal weken een visum maken in Alma-Ata in Kazachstan. We moeten nog wel wat groeien in onze rol van wereldreizigers.
Van de ambassade gaan we naar de motorzaak om de achterband te laten wisselen, ook weer een bijzondere ervaring. Het adres hebben we gekregen van onze buurman Turgut, die hier nog een aantal mailtjes over heeft gestuurd en ook al contact heeft opgenomen met deze zaak. Zij hebben ook een paar keer geprobeerd om via Whats-app en videobellen contact met ons te krijgen. Wanneer we aankomen blijkt er echter niemand Engels te spreken. Na een gesprek met handen en voeten wordt duidelijk wat de bedoeling is en wordt Max meegenomen naar de buurman, een Yamaha dealer. Daar is een klant die redelijk Engels spreekt, hij wordt de tolk.
De band is niet voorradig, maar kan elders in de stad worden gehaald en daarna gemonteerd. Onder het genot van een kopje koffie wordt de deal bij de Yamaha dealer gemaakt. Wij gaan een tijdje de wijk verkennen en nemen de tijd voor een broodje en Turkse thee.
Wanneer we na uurtje of twee terug komen staat de motor klaar met daarnaast een andere klant die dit keer voor tolk mag spelen. Hij mag ons vertellen wat er allemaal is gedaan en mag pas weg wanneer we hebben afgerekend en klaar zijn om te vertrekken.
We zijn nu drie dagen in Turkije en onze eerste indruk is echt positief, wat een aardig en behulpzame mensen. Bijna niemand spreekt Engels, maar ze doen allemaal ontzettend hun best om ons verder te helpen.

Geschreven door Max.en.Sabine.trappen.um.an