Uit Phong Nha vertrokken we midden in de nacht, met nog 30 andere toeristen om 04.00 verzamelen. Gelukkig wel vóór ons hotel, waar de koffie al klaar stond. Ik was opmerkelijk wakker, lekker geslapen en op tijd naarr bed gegaan. Misschien is mijn lichaam zich al aan het aanpassen op deze wekkertijden tijdens de retraite.. De nachtbus was deze keer een stuk meer comfortabel. Lekker onderuit beetje boekje lezen en filmpje kijken, prima verrmaak. Om een uur of 9-10 kwamen we aan in Hué. We kregen de keuze om uit te stappen en die middag weer de bus naar Hoi An te nemen. Het was non-stop blijven regenen en het vooruitzicht om met de backpacks daardoorheen te zeulen stond ons niet echt aan. Dus hop over naar de volgende bus richting Hoi An.
Eenmmaal in Hoi An was het in ieder geval net droog. Even bakeleien met een onvriendelijke taxi-chauffeur die niet op de meter wou rijden tot we er een vonden die ons wel netjes wou wegbrengen naar onze homestay. Terug in dezelffde als 2 jaarr geleden. Het woord homestay zegt in Vietnam weinig. Behalve dat de familie er zelf ook woont. Maar deze villa staat in een redelijk luxe wijk tussen het strand en de oude stad in. De kamers zijn nette hotelkamers en het ontbijt is heel uitgebreid (met heerlijke koffie!). De dochters van het huis runnen de boel, ze zijn vriendelijk en behulpzaam.
Op de fiets de stad in. Binnen 5 minuten licht mijn ketting er af en hebben mijn handen, natuurlijk, een manicure verdientt. Schaamteloos met zwart besmeurde handen het sopje in. Nagellak zit er overr een paar weekjes niet meer in dus blauw kan best.
Die avond gaan we de stad in en komen we weer de vrienden van Laura tegen waar we samen mee eten. Die Vietnameze kunnen zo gruwelijk lekker koken! Alles is vooral heel vers, veel groene kruiden die het geheel nog frisser maken en een goede mix van vis- en oestersausjes. Weer een goede reden om de volgende dag een kookcursus te doen!
Maar eerst met volle buikjes ons laten opmeten voor een paar op maat gemaakte kledingstukken. De, soms in mijn ogen ietwat onvriendelijke Kim, probeert ons zoveel mogelijk aan te smeren. Gelukkig houden we voet bij stuk maar alsnog gaan we beiden met 3-4 kledingstukken akkoord. De volgende dag mogen we komen passen.
Nog even een drankje in de stad, Hoi An is een heerlijke borelstad. Het is een beetje alsof je de Efteling inloopt maar wel op een prettige manier. Overal lampionnetjes en lichtjes. De huizen zijn geel geverfd en overal varen bootjes. Zo nu en dan begint er een lichtshow met veel muziek. Ik kan het sfeertje wel waarderen, goed vakantiegevoel.
De volgende dag regent het nog steeds, in grote geleende poncho's fietsen we de stad door. Hoi An is goed voor koffie drinken en shoppen. Om half 5 worden we verwacht bij de kookschool. Het ontbijt was onze laatste maalttijd dus met knorrende magen die kant op.
We krijgen Vina mee. Een kleine bijdehante Vietnameze dame van onze leeftijd. Ze wil liever niet horen dat ze 30 is. Ze heeft een kind van 4 en is gescheiden. We krijgen te horen dat we "Fire Tigers" zijn door het geboortejaar. Onafhankelijke vrouwen die niet voor hun een-en-dertigste moeten trouwen, want dan scheiden ze weer. Komt goed uit, zitten we safe. Vanaf toen waren we fire girl en tiger girl. Vina had er zin in; met het nodige enthousiasme leidde ze ons overr de markt en legden ze uit hoe alles heet, ruikt en proeft. We waren samen met 6 anderen op de markt. Zij hadden duidelijk een goedkoper toertje geboekt want na de rondleiding bleken wij prrivé les van Vina te krijgen en onbeperkt biertjes te mogen drinken. Heel verstandig op die nog steeds lege maag dus het koken ging steeds beter. "Laura. Are you drunk?" Terwijl we giechelend alles in de pannetjes gooiden. Vina wist bij alles wel weer een liedje te verzinnen en ging in een bizar tempo door de recepten heen.
We kookten lemograss chili kip (bizar lekker sausje), een Pho (die ze met een heel gek hikje fo-o-o uitspreken), aubergine in claypot (wauw! Met een soort gecaramelizeerd sausje) en de lekkerste groene papaya salade die ik ooit gegeten heb (kan ook de honger zijn geweest). Gewapend met hun kookboek verlieten we de tent.
De volgende dag maakte ik Laura veel te vroeg wakker. Juichend stond ik op het balkon. Laura stapt verdwaasd haar bed uit. "Maar ik zie helemaal niets" zegt ze met samengeknepen ogen. "Ja dat bedoel ik juist! Zon!!" Goede dag om een stukje te gaan fietsen. Boekje in de rugzak en richting de stad. Laura haar jasje moest nog een keer aangepast dus die moet nog langs de kleermaakster. Ik fiets (ja ja ik was gewoon verdwaald) door een prachtig dorpje waar veel kruiden worden verbouwd om daarna toch bij het strand uit te komen. Hup de lounche bank in en onder een afdakje met uitzicht op de zee boekjes lezen. Heerlijk!
Tegen het middaguur zoeken we elkaar weer op. Ik fiets naar Laura toe, die blijkt 5km verderop bij het strand te zijn. Ze verbaasde zich al over de rust die daar was. Nu verklaard door de verkeerde afslag. Het eten daar was wederom supergoed, en Vietnameze prijzen in plaats van de Europeze prijzen die aan "mijn" kant van het strand waren doorgevoerd. Toch fietsten we daarna weer terug, om in het middagzonnetje een cocktail weg te slurpen.
Zonder zonnetje werd het meteen fris dus het werd tijd voor een change of clothes. Mijn rugzak begint al uit te puilen. Vooralsnog verklaar ik dat doordat ik zowel winter als zomerkleding mee moet hebben (klinkt geloofwaardig, is het niet?).
Het restaurant dat we gevonden hadden via de tripadvisor bleek dicht voor Tet. Steeds meer luiken zijn in de stad gesloten. Maar voor ieder luik dat sluit, gaat er weer aan nieuw lampionnetje aan. We vinden een ander restaurant met vooral belachelijk lekkere toetjes.
Als we volgegeten en verhit teruggefietst zijn springen we nogg even in het, ijskoude, zwembad bij het hotel. Het personeel verklaart ons voor gek. Nog een nachtje hier want vandaag vertrekken we naar Ho Chi Minh City. Het is vanavond namellijk Tet (lunar new year) en dat betekent vuurwerk!

Geschreven door Lotjejolijt