Aangekomen in het kirirom hillside resort. Aan de rand van het zwembad aan het genieten van mijn (niet al te koude maar voor cambodjaanse begrippen prima) biertje.
Gisteren vroeg vertrokken uit Pnom Penh. Mezelf opgeladen met een typisch westers ontbijtje (een tosti durfde ik wel aan) al twijfelde ik nog over de kroket die op de menukaart stond. Waarschijnlijk vaker Hollanders. Of misschien is een van de oude mannetjes arm in arm met een van de mooie half naakte Cambodjaanse vrouwen wel de eigenaar. De cafes in de zijstraten van de riverside bestaan met name uit dubieuze cafeetjes "the man happy bar" zit naast de "pleasure massage". Waar de meeste locals zich netjes kleden met schouders en benen bedekt gebeurd dat hier niet in de verste verte. Korte rokjes, diepe decolletes en veel make-up. Overigens allemaal witte foundation om hun mooie gebruinde huid te verdoezelen. Ik probeer met mijn kleding vooral niet teveel aandacht te trekken. In een van mijn nieuwe jurkjes voelde ik mij toch niet helemaal op mijn gemak. Met name de Amerikaanse en Nederlandse toeristen lijken zich hier weinig van aan te trekken en lopen rond te dartelen in hotpants en spaghettiband truitjes.
Ik ben in korte tijd van deze hoofdstad gaan houden en het gaan haten. De westerse invloeden zorgen voor afbreuk aan de mooie stad, maar ook weer voor mooie nieuwe restaurants en bars. Je kan ook prima chique frans uit eten als je zou willen.
Die ochtend vertrok ik, voor mijn doen laat, rond 9 uur. De stad uit komen bleek nog het grootste probleem. Door wegafzettingen door politie (inclusief prikkeldraad) moest mijn richtingsgevoel me een end brengen met de beschrijving die ik heb. Maar ik belandde wel op de NH4. Tussen motorbikes door (ratio motorbikes vs autos is hier 10:1) op weg naar het volgende oord. Nog voor het middaguur kwam ik aan in Kompong Speu, een klein marktplaatsje waar de lonely planet in ieder geval nog nooit van gehoord had. In een guesthouse dat chinees aandeed met handen en voeten een kamer gekregen. De fiets mocht in ieder geval binnen staan. Grappig hoe je standaarden ineens van: "lekker bed, goede douche, etc" naar "staat mijn fiets veilig"gaat. Een klein viezig kamertje maar de lakens waren schoon en er was airco. Naja, lakens, iets om onder te slapen was er niet. Het onderlaken was schoon. Gelukkig kwam mijn meegebrachte lakentje dan toch van pas. Even douchen en lunch scoren.
Het stoffige plaatsje bood inderdaad een markt, waar ik gedurence de hele wandeling werd aangestaard. Er zullen hier inderdaad niet veel toeristen komen. Op de markt naast het water nodigde een vrouw mij met een handgebaar uit voor eten. Lekkere krabbepootjes met komkommer en chilisaus. Dat smaakte wel! Onderweg nog drinken gescored bij een stalletje. Langs de weg heb je veel stalletjes voor drinken, je herkent ze aan de oranje koelboxen. Waar je in Thailand nog een krakkemikkige koelkast zag is het hier een mega koelbox met stukken ijs er in. Gevuld met met name enegriedrankjes. Koffie wordt niet echt aan gedaan, maar energiedrankjes des te meer. Alle kleuren en smaken, als het maar zoet is. Light dankjes zijn sowieso nergens te krijgen, maar dat is maar goed ook wil ik niet als vermagerd scharminkel terugkomen.
Op de terugweg liep ik langs een groot restaurant aan de overkant van het hotel met leuke zitjes. De serveerster kreeg het al benauwd bij mijn aanblik en ik probeerde in mijn beste khmer een ice coffee te bestellen. Er werd meteen een jongen bijgehaald die misschien wel meer engels sprak. Mijn ice coffee was overigens wel gelukt.
Twee uur lang ben ik met hem aan het praten geweest maar hij sprak echt geen woord engels. Uiteindelijk kwam ik er in ieder geval achter dat hij 25 was, daar woonde, en zijn naam ben ik eigenlijk weer vergeten. Hij wou mijn telefoonnummer dus mijn Cambodjaanse tel nr kwam van pas. Even rustig op bed een filmpje kijken. Ik kwam binnen op de helft van gladiator. Maar gelukkig, daarna werd het gewoon nog een keer uitgezonden dus uiteindelijk weer compleet. Avondeten deed ik in het restaurant ernaast, waar de eigenaresse een zeer smakelijke fried noodles serveerde. Ze sprak wat engels en had een heel lief zoontje. Oma liep er de hele dag mee rond te sjouwen. In de "tussendorpen" eet je, en drink je een biertje voor ongeveer dezelfde prijs als dat ik hier in het resort een biertje voor drink; 2 dollar. Ik besloot vroeg naar bed te gaan, maar mijn nachtrust werd verstoord door het continue gerinkel van mijn telefoon. Uiteindelijk opgenomen en een vrij vermoeiende conversatie met deze jongen die duidelijk dacht dat ik de vrouw van zijn leven was. Want ja, "i love you" staat ook in mijn khmer-engels app. Hij bleef maar doorpraten in khmer en wou niet stoppen. Nadat ik maar gewoon in het Nederlands zei dat ik het een aardige jongen vond, maar dat ik nu ging slapen dacht ik even dat hij ophield. Nadat ik ophing belde hij gelijk weer terug "sleep. bye bye" dat begreep hij en na een aantal telefoonkusjes hing hij op. Zo dat was het voor mijn Cambodjaanse liefde. Gelukkig vertrok ik die ochtend in alle vroegte op mijn fiets en kwam ik hem niet meer tegen..
Op weg naar Kirirom. Onderweg weer kokusnoten leeggeslurpt en ontbeten met de broodjes die ik gehaald had bij de bakker. Onder andere een soort appelflap (ja zoet) met daartussen worst en een soort tofu. Ik kreeg er heel vriendelijk een zakje ketchup bij. Gek genoeg smaakte het best goed.
Bij de afslag naar het resort nog even het geairconditionede benzinetankstation leegkopen. Wat volgde was nog 8km heuvels. Een leuke tocht. Het kiriom hillside resort kreeg vernietigende reviews en is met 50 dollar het duurste hotel dat ik waarsvhijnlijk aan ga doen. Rond het middaguur kwam ik aan. Volledig uitgestorven, ik demk dat ik de enige gast ben. Een rondje door get park liet wat vergane glorie zien. Het idee is leuk, soort bungalowtjes tegen de heuvel vlakbij het national resort en aan een park dat bij Cambodjanen in trek zou zijn. De bordjes die je de weg wijzen hangen zielig aan wat takken en de bungalows zijn duidelijk al lang niet bewoond geweest. De "zoo" bestond uit twee hokken met een aap er in. Het "dino park" uit vergroen geelde plastic dinosauriërs, eigenlijk wel hilarisch als je het mij vraagt. En er was geen hond. Naja, die juist wel. De vergroende plantenbakken met, waarschijnlijk ooit bloeiende, verdorde bloemstruiken waren nu hun toilet.
Bij het stalletje aan de voorkant van het resort kocht ik wat te drinken. Een man met een motorbike bood mij duidelijk voor 5 dollar aan mij door het national park te rijden. Ineens bemoeide een jong meisje zich ermee die wat engels sprak. En ineens was het 10 dollar. Plus de 5 dollar entree. In mijn onderhandeling gebruikte ik dat ik dan wel met de fiets ging. Ok dan niet. Zij wist duidelijk beter waar ze over onderhandelde dan ik..Het was namelijk mijn eer te na om dan niet mijn middagje boekje lezen aan het zwembad in te ruilen voor de klim naar boven. En dat heb ik geweten. De AWOL beschreef al de 14km stijgen met gemiddeld 10% maar daar liet ik me niet door tegenhouden. Het was inmiddels 2 uur en het enige dat ik bedacht had was, boven of niet om 4 uur rechtsomkeert anders sta je in het donker in de jungle. Wat volgde was twee uur zwoegen. Het eerste half uur ging lekker, maar daarna was ik kapot. Ook nog wind tegen en het zonnetje scheen vrolijk. Rond 4 uur bleek het beschreven restaurant niet (meer) aanwezig en had ik steeds meer respect voor de mensen die met hun bagage naar het guesthouse boven waren geklommen. Dat was me echt nooit gelukt. Bergen zijn, als oerhollandse fietser, toch niet echt mijn ding. Een paar mooie uitzichten, een paar apen, vlinders en rupsen besloot ik dan toch weer rechtsomkeerd te maken. Heerlijk afdalen, ik heb geen enkele keer getrapt. Hobbeldebobbel door de gaten in het wegdek. Ik dacht dat mijn beide bidons vol zaten, dat ik een goede 1,5 liter bij me had. Maar niets bleek minder waar. Bij het grijpen naar de tweede bleek die nagenoeg leeg. Heel verstandig dat ik niet verder was gaan klimmen. Onderaan de berg nog wat nieuw water gehaald waarbij ik, tot groot plezier van de verkopers, 1 liter in een keer wegtikte. De mensen zijn hier over het algemeen heel erg lief en behulpzaam.
Bij terugkomst in het hotel was ik toe aan een douche. Met veel moeite kreeg ik mijn haar gewassen met de drie druppels die uit de kop kwamen. Voor 50 dollar kan het inderdaad een stuk beter. Maar de mensen zijn vriendelijk en ik heb net lekker gezwommen. Op naar het restaurant voor een maaltje. Gelukkig hebben er inmiddels meer mensen ingecheckt en hoop ik dan ook dan ook dat het eten geen opwarmertje van hun glorie jaren is. Ik voel me namelijk fysiek weer heel sterk, ik hoef niet meer zo vaak naar het toilet en de wondjes zijn met het wondermiddel van de pharmacie zo goed als genezen. Toen ik het blaartje op mijn zij, na een steek van het een of ander, liet zien aan de apotheker met de witte jas kreeg ik een cremetje mee met de combinatie ciproxin, een cortico en een antimycoticum. Zo kan ik ook dokter worden!Gelukkig ben ik dat al, en heb al mijn wondjes er eens lekker mee ingesmeerd. Topspul!Na een aantal uur geen pijn meer, geen jeuk meer, en zijn ze zo goed als dicht. Daar kom ik straks bij thuiskomst vast niet meer mee weg!

Geschreven door Lotjejolijt