Vanochtend om 6 uur de wekker, maar zoals het mij betaamt nog even flink gesnoozed. Mocht ook wel, want buiten ging het los. Een flinke hoosbui en onweer. Na een uurtje leek het opgeklaard, de regen was in ieder geval weer gestopt.
Enthousiast stapte ik weer op mijn fietsje, airco uit, hitte in. Rach Gia is een leuke stad, met fijne mensen. Was een perfecte plek om even gewend te raken aan Vietnam.
De eerste kilometers weer wind in de rug (of meer in de zij, maar ik haal ondanks dat mijn tassen steeds zwaarder worden makkelijker een gemiddelde van 23 km/u). Mijn benen voelen sterk, op mijn billen zit eelt en de brandende hitte kan ik goed hebben vandaag. De worstenbroodjes waren niet heel smakelijk maar gingen er in als zoete broodjes (dat waren ze overigens gek genoeg ook).De route gaat het eerste stuk langs een breed kanaal. Het verkeer is druk, de weg is smal. Opletten dus. De motors gaan behendig langs je heen, of blijven even naast je rijden voor een praatje. Een meisje met haar vriendinnetje weet al rijdend op haar motor nog een selfie met haar, mij en haar vriendin achterop te schieten. Trots laat ze me al rijdend de foto zien. De vrachtwagens zijn hier van een iets behapbaarder formaat en wijken ook nog wel eens uit. De bussen daarentegen toeteren hard en denderen vrolijk door.
Bij An thoi zou ik de boot moeten hebben om over te steken maar deze vaart niet meer. Daarvoor in de plaats is een brede nieuwe weg gekomen met grote hoge nieuwe bruggen. De omgeving bestaat met name uit bananenbomen, palmbomen en veel ander ondefinieerbaar groen. Daartussendoor slingeren de kanalen.
Omdat de route van mijn beschrijving aangeeft dat ik weg 61 moet hebben en ik op weg 63 ben beland vond ik dat een goede reden om voor de zoveelste keer te stoppen voor een ice coffee. Kan een relatie hebben met het feit dat ik vannacht niet in slaap kwam. De moeder van het cafe keek mij vriendelijk aan. Het meisje snapte niet helemaal wat ik bedoelde toen ik vroeg of dit wel de weg was naar An Bien maar gelukkig hebben ze in de meeste cafes hier wifi en zo wist ik dat ik wel degelijk de goede kant op ging.Wifi is ondanks deze beschikbaarheid minder gemeen goed dan in Cambodja waar ze op elke etage nog een paar extra routers ophangen.
Bij een dorpje moest ik dwars door de markt om de route te kunnen blijven volgen. Heel veel soorten groenten, vis, vlees. De geur kan ik niet helemaal beschrijven maar misschien is dat ook maar beter ook.
Ik vind het moeilijk om te zien waar ze nou eten en waar ze alleen drinken serveren. De bapao's in de verrijdbare stalletjes zijn tenminste duidelijk en erg lekker.
Bij aankomst in Vinh Thuan was het dan ook mijn eerste zoektocht. Iedereen kijkt me hier met grote ogen aan. Er zijn een paar simpele hotelletjes, waarbij ik bij een voor wel 4 euro een nachtje kan verblijven. Dat met airco, bad (waar ik liever niet in zit) en kabel tv. Iedereen lacht naar me, zwaait. Op zoek naar het centrum loop ik door een rustige straat waar mensen op de grond een spelletje zitten te spelen. De oudste dame van het stel gebaard mij naar hun toe te komen. En zo belandde ik in een vrolijk spelletje bingo. Inleg 2000 vnd per spelletje, (10dollarcent) iedereen gekleurde kaarten met cijfertjes en een grote zak met houten nummertjes. Het feit dat ik het niet bij kon houden als ik de nummers niet kon lezen zorgde voor veel plezier. Zeker 8 man zat het spelletje te spelen. Bij 5 op een rij won je de pot. De oudere dame probeerde mij te koppelen aan, ik denk, haar zoon. Die ring die ik ooit van mijn ouders gehad heb komt soms wel heel goed uit. Zo heb ik een uurtje spelletjes zitten spelen met deze buitengewoon vriendelijke mensen. Met geen woord engels spreken bedoel ik normaal dat ze nog wel een paar woorden kunnen. In dit geval was ook daar geen sprake van. Het is toch prachtig dat je zonder dat je dezelfde taal spreekt met gebaren en een spelletje zoveel plezier kan hebben? Ondertussen was de halve buurt uitgetrokken om te kijken wat hier in godsnaam aan de hand was. Nadat ik 10.000 vnd armer was en veel geschater verder, liep ik toch de stad in. Overal winkeltjes, mensen, restaurantjes, cafeetjes. Een behoorlijke drukte. Soms lijk ik net een zwaan kleef aan met de steeds langer wordende meute kinderen achter me aan.
In de buurt van het hotel probeerde ik bij twee, naar mijn idee, restaurants te gebaren of ik daar kon eten. Het antwoord luidde nee. Ik heb soms het idee dat ze zo bang zijn om met me te praten dat het ze er van weerhoudt. Uiteindelijk vond ik een ander restaurant. Het hele personeel zat mij met grote ogen aan te kijken. Na elkaar allemaal te hebben aangestoten en mijn kant op te hebben geduwd durfde een jongen het aan. Door te wijzen op de gerechten kwamen we er toch uit. De soep met vis was niet echt mijn ding maar de gemarineerde pork smaakte goed. De manier van eten moet ik echt nog even afkijken, want er stonden minimaal 10 bordjes en schoteltjes op mijn tafeltje waarvan half vol, half leeg. Wat nou het idee daarbij is kon ik nog niet uitvogelen.
En zo kwam ik weer terug in mijn hotel. Al schrijvend hoor ik op de achtergrond door de grote luidsprekers, die in alle electriciteitspalen hangen, muziek en vietnamees. Waarschijnlijk de overheid die op deze manier informatie verspreidt. Dat ga ik maar eens aan iemand vragen.
Vroeg, het is pas half 7 maar ik ben gevloerd en ga lekker even douchen en Amerikaanse films kijken in bed onder genot van een koud biertje. Verdiend.

Geschreven door Lotjejolijt