Nieuwjaarsdag. Ik voel me weer helemaal thuis! Wat een goed begin van het nieuwe jaar. Hier kan ik de komende weken wel weer rondslenteren. Ik had mij bedacht niet meer te gaan schrijven; tijdens mij vorige reis nam dat toch zomaar een paar uur per dag in beslag! Maar het is dag 3 op reis en ik heb ontzettend zin om dingen op papier te zetten. Niet met de verwachting dat iemand dit leest, maar toch geschreven aan jou, stiekeme mede-reiziger in Nederland. Je bent welkom om aan te sluiten.

Vrijdag 30 december; ik was er klaar voor. Gezonde zenuwen, braaf klein backpackje en goede zin om de Nederlandse kou te verlaten. Met z'n tweetjes op weg naar het vliegveld! Jonne zou voor oudejaarsdag naar Londen vertrekken.. Dat we geen hand voor ogen konden zien vanuit de trein had een voorbode kunnen zijn. Maar de frisse moed had ons beiden nog!

Aangezien ook deze dokter er zo een is die vaak beter voor anderen probeert te zorgen dan voor zichzelf werd ik nog verwacht bij de travelclinic voor de laatste prik. Ik kwam er net iets te laat achter dat de DTP voor India inmiddels meer dan de aanbevolen 10 jaar geleden was. Ja, ja, in de week die ik 30 werd moest ik concluderen dat vanalles aan het verlopen was: vaccinaties.. Mijn rijbewijs. Het universum probeert mij misschien iets duidelijk te maken. Gelukkig had ik toen al besloten om, zoals het een 18-jarige met een tussenjaar betaamt, een retour ticket Bangkok te kopen en verder over vrijwel niets na te denken. Dat laatste zou mij nog even zuur komen te staan toen ik aankwam op het grote Thaise vliegveld met jetlag en een vriendelijke, maar zeurende kater. Nergens de naam van mijn hotel opgeschreven, of de mail voor de pick-up opgeslagen, uitgeprint, dan al niet gelezen. En toen; stond er niemand mij op te wachten terwijl ik dat wel had verwacht.
Paniek is een groot woord, maar mijn hart zat wel even in mijn keel. En nu? Op oudjaarsavond? Taxi? Trein? Bus? Ineens waren de bewoners van het land met de eeuwige glimlach kleine, haastige mensen die om mij heen dromden en die dwars door mij heen keken. En hoe hard ik ook terugkeek; geen van hen had ineens een bordje met mijn naam bij zich... Drie keer de aankomsthal door geraced om te concluderen dat ik er zo niet zou komen. Maslow miste er echt een in zijn piramide... Wifi. En na 6 keer proberen kreeg ik het eindelijk voor mekaar om er op te komen. En aldus, zelfs 2 uur na afgesproken tijd stond de chauffeur netjes te wachten op de afgesproken plaats die vrij duidelijk verrmeld stond op de mail.

Die kater mag ik wel even verklaren. Zalm eet je in een vliegtuig natuurlijk niet zonder champagne. En bij een open bar mag je toch niet vertrekken zonder een moeilijke cocktail te hebben bestelt. Het blijft dan ook vooral de vraag waarom ik zo gebroken in Thailand aankwam want het tweede deel van de reis ben ik heerlijk gepamperd tussen de jetset: ik werd, in mijn jogging broek en afgetrapte nikes, verwelkomt in de Business Class van Qatar Airlines. Drie servetten om de nek bij opdienen van het ontbijt, 1 stewardess per 6 personen, een stoel die volledig horizontaal kon met een heerrlijk dekentje, cremetjes om dat tere huidje van mij te beschermen tegen die onuistaanbare aircolucht en de service dat je lichtjes en televisie zachtjes uit worden geschakeld als je lijkt te slapen (maar ik zat nog -correctie:lag nog- een hele spannende film te kijken!). Ik heb geen oog dicht gedaan, helemaal vol van de mazzel die ik weer eens had. Als dit een voorbode is voor de rest van de reis!? Op dat moment er nog goed van overtuigd dat dit geen toeval was maar wederom dat universum dat mij iets probeerde duidelijk te maken: dat ik maar zou moeten gaan wennen aan deze levensstijl omdat we, natuurlijk, de dag daarna 15 miljoen rijker zouden zijn. Ik ben inmiddels al heel wat illusies armer, maar kan wel wennen aan business class. Wat een geruststelling.
Hoe ik die upgrade voor mekaar kreeg? Geen idee.. Tijdens het inchecken verscheurde de steward demonstratief mijn boarding pass, ik kreeg een nieuwe in de hand en hij wenste mij een goede reis. Ik had een plek aan het gangpad gekozen en mijn 8G was ineens een 20E geworden. Balen. Maar ok, niets aan te doen, het is nog maar 6 uur vliegen en tussen 2 mensen in kom ik er ook wel. Nietsvermoedend zat ik mijn boekje te lezen en met het thuisfront te appen (Jonne die na 5 uur proberen naar huis werd gestuurd in plaats van naar Londen..). "Zone 1", "Zone 2". Maar nummer 20 werd nooit genoemd. Beetje verloren als een van de laatste dan maar vragen of ik nu ook in mocht stappen waarop een andere steward een beetje begon te gniffelen en mij naar de eerste verdieping van het vliegtuig stuurde (ik wist niet eens dat vliegtuigen verdiepingen hadden!) alwaar ik als prinsesje ontvangen werd. Na een kwartier zenuwachtig om me heen te hebben gekeken heb ik voor mijn eigen geruststelling toch maar even gevraagd of dit wel klopte waarop de stewardess mij beetje meewarig aankeek en zei "Please just relax, and enjoy".

Er kan geen groter contrast zijn met een taxiritje door het centrum van Bangkok. De chauffeur kon wel rijden maar was ook druk met zijn telefoon. "Meerijden" is al niet zo'n fijne habit maar met linksrijdend verkeer in de Thaise spits ook gewoon niet zo goed voor je hart. Dus achterover "please just relax, and enjoy". Klinkt als een prima mantra voor deze reis.
Het hotel, Pranakorn Nornlen, is heerlijk aankomen. Er hangt een fijn hippie sfeertje en de mensen zijn vriendelijk. Nina zit al op de kamer, ligt bij te komen van haar lange reis. Even slapen om ons klaar te maken voor de avond. Spannend! Oud en nieuw in Bangkok, dat moet gaaf zijn. Op naar Khao san Road, dé backpack straat to be. Druk; winkeltjes, reeds aangeschoten toeristen, overal bars. Aan beide kanten van de straat discotheken die hun best doen om de overbuurman te overstemmen. Zoveel prikkels, en het is pas 20.00. Na een rondje besluiten we dat we een biertje verdient hebben. We strijken neer in de Thaise leerschool op lage rode plastic stoeltjes naast een foodstall. Laat maar komen die noodles en koud bier! Les 1. Vraag in Thailand om non-spicy (want dat brandt nog steeds) Les 2. Bestel een klein biertje (normaal = 640ml!) Les 3. Een goede pad thai hoeft maar een kleine euro te kosten.
Om de overgebleven honger na het laten liggen van de helft waar de chilivlokken niet meer af te schrapem waren te stillen schoven we toch maar aan in een toeristentent. 22.00. Nog 2 uur en we kijken elkaar met kleine oogjes aan. We vallen al bijna om.
Er is nog geen spoor van vuurwerk. Een duidelijk besloten feestje, en veel mensen op straat. Dan maar op zoek, het is immers net voor 12en. We komen op een rustiger deel van de wijk waar mensen in barretjes hangen en net beginnen aan een 20 minuten durende voetmassage. Hoe dan? Je moet toch springend en joelend elkaar zometeen in de armen vallen en gelukkig nieuw jaar toeroepen? Op naar de shortcut richting Khao San Road. Een donker steegje waar niemand is. Stoer lopen we naae binnen om na 50 meter in het geluid van agressief blaffende honden rechtsomkeerd te maken. 23.57. Er staan overal mensen maar niemand lijkt te weten hoe laat het is. De klokken aan de muren varieeen van kwart voor 12 tot 10 over 12. Zal echt niemand het doorhebben? Dan zal al het vuurwerk het zo toch verraden? 00.01. Er stond een Chinees meisje met een sterretje te zwaaien. Éen sierpijl in de verte. Jij ook gelukkig nieuw jaar. Beduusd kijken we elkaar maar die woorden krijgen wij beiden niet uit de mond. Hechten we dan toch zo aan het feestje waar we altijd op afgeven?
Terug in de feeststraat zoeken we een barretje op met uitkijk op de straat. We bestellen 2 cocktails en kijken onze ogen uit. Tussen de groepen die hun laveloze vrienden naar huis tillen lopen kleine Thaise meisjes met de foto van de overleden koning op de borst. De sfeer is bijna surreel, een vreemde feeststemming in combinatie met de derelisatie die een jetlag met zich mee kan brengen.
Na dat drankje besluiten we de taxi te laten voor wat het is en te voet naar huis te gaan. In Nederland is het nog geen nieuw jaar maar lekker iedereen ongestraft te vroeg confronteren met dit heugelijke feit. Op de hoop dat we het ook nog gaan geloven. Dat het echt oud en nieuw was. De volgende ochtend word ik wakker en kan ik even whatsapp bellen, dat is dan weer het voordeel van 6 uur tijdsverschil toen ik wakker werd ging vriendlief in Nederland nét naar huis. Al zagen we luttele uren geleden (het is inmiddels avond) ook nog online dat vriendjes en vriendinnnetjes het nog naar hun zin hadden. Blijft gek dat je door het internet zo ver weg kan zijn maar zo makkelijk ook dichtbij.

Nina had geen oog dicht gedaan (en nee, ze beweert echt dat ik niet gesnurkt heb) dus besloot na het ontbijt nog even te gaan liggen. Alvast een rondje door de stad. Lekker geurtjes opsnuiven, teruglachen, zon op de huid en een gevoel krijgen van waar ik ben in de stad.
Rond 12 Nina opgehaald in het hotel en op de pond gaan varen. Heerlijk, voor een paar Baht de hele rivier over. Terug lopen was het plan. China town, de flower market, what arun, what pho.. om een uur of 3 begonnen de beentjes toch wel te laten merken dat 35 graden was, was en dat de teva's nog ingelopen moesten worden. Hét momen voor een overheerlijke groene curry. Wat is (Thais) eten toch lekker, zeker als je honger hebt.

De tocht terug bracht ons langs allemaal tempels, de grote rode schommel en ice coffee en thee. Mierzoete troep. Ok Les 4. Altijd juices, koffie en thee bestellen zonder suiker. De ijsblokjes durf ik nog aan, dan maar een extra toiletbezoek op de koop toenemen.
Gesloopt op bed in slaap geklettterd. Wat een dag weer. Wat eem indrukken. Wat een warmte. Heerlijk!

Geschreven door Lotjejolijt