We zijn in Aranyaprathet gebleven. 's Ochtends de stad in voor ontbijt, lekkere koffie en taart. Jammer dat als je niet aan een fietsvakantie doet je je dit niet iedere dag kan veroorloven! Na twee grote zoete ijskoffies en cheesecake, chocoladecake, koekjes; de hele tafel lag weer vol met lekkernijen, naar de fietsenmaker, afwachten wat het vonnis van de fietsen zou zijn. De fietsenmaker vertelde ons dat de fietsen vandaag gereed konden zijn. Omdat ons resort toch wel ver van het centrum zou hij ons om 17.00 naar zijn eigen resort wijzen. Dit was ongeveer 500m van de fietsenmaker en dus van het centrum.
Nadat we rondgewandeld hadden door de stad toch nog even het ziekenhuis in. Daar haal je makkelijk schoon drinkwater, en dan kon Leon nog kijken voor verbandmiddelen voor zijn wonden. Terwijl Leon gepeinigd werd door een Thaise verpleegkundige hebben wij de hele emergency room geinspecteerd. Eigenlijk goed vergelijkbaar met wat wij hebben; naast wat engelse spelfoutjes. Na het nodige papieren invulwerk konden we weer weg.
Eenmaal in het resort besloot ik nog een ommetje te maken, misschien naar de border market. Op weg daarnaartoe besefte ik me dat ik me zonder mijn helm en bepakking een stuk minder veilig voelde. Misschien toch maar niet langs de snelweg naar de grens dan maar. Rondzwerven door het stadje was ook lekker.
Toen we met z'n drieeen aankwamen bij de fietsenmaker werd alles achterin zijn pickup gedaan. Mijn fiets achterin, stevig vastgemaakt. We voelde al iets van nattigheid. In Thailand is alles wat hun goed uitkomt "very close". Ongeveer net zo ver weg van centrum als het vorige hotel kwamen we aan in het Diamond Rose Riverside resort. Een mooi plekje, net iets goedkoper dan het vorige en de fietsenmaker was een erg vriendelijke man.
Die avond mochten de jongens op geleende (kinder) fietsen naar de stad. Ik ben de hele avond getrakteerd, omdat ik een dagje op ze had gewacht. Heerlijk thais gegeten; gegrilde zeebaars, sweet n sour varkensvlees, kip met cashewnoten; die Thai weten zeker wel hoe ze moeten koken! Voor het toetje nog een koffietentje. Daar taart, ijs en vruchtendrankjes genuttigd. Verder veel gesproken over de Nederlandse en Taiwanese cultuur.Het is grappig om te merken dat als je je eigen tradities uitlegd je pas merkt hoe stom ze zijn. En dat Taiwanezen meer van jouw eigen cultuur weten dan jijzelf na het checken van de wikipedia. Waarom oranje? Wie was de familie van Oranje dan? Hoe zit dat precies met het koninkrijk, en met de politiek? Welke religies zijn het meest voorkomend? Je wordt ook weer zelf even aan het denken gezet.
Als laatste probeerde we nog de brandende vragen te verzamelen voor de goed engels sprekende serveerster. Laatste dag Thailand, er moeten toch nog vragen zijn? Met de huidige politieke toestand zijn we maar wat voorzichtig, maar Leon heeft nog steeds de prangende vraag waarom veel Thaise vrouwen wit poeder op hun gezicht smeren.
Overal zie je vrouwen met wit poeder op hun gezicht, armen, nek. Als je in een supermarkt een zeep wilt kopen is het moeilijk om er een te vinden die je niet een sneeuwwit huidje beloofd. Heel blank, zelf lijkwit, is het schoonheidsideaal in Thailand. Lun en ik waren er al van overtuigd dat deze, vaak zeer slecht uitgevoerde, schminkpartijen hieraan ten grondslag lagen. Leon nog niet en besloot het de vrouw te vragen. "For beautiful" Hij bleef de vraag herhalen omdat hij dacht de vrouw hem niet begreep. Zij bleef het antwoord herhalen. Wat volgde was een vrij pijnlijk gesprek waar Lun en ik proestend van het lachen het cafeetje uit wouden.
Het is heel donker 's avonds, en al vroeg donker. Ik denk dat ik een stuk minder makkelijk naar buiten was gegaan ware het niet voor mijn twee nieuwe reismaatjes. Ik ga ze nog missen!

Geschreven door Lotjejolijt