Wederom vanochtend weer gewekt door het telefoongepiep. Om 09.00 de wekker, want ondanks behoefte aan slaap ook weer zin in het lekkere ontbijt. Een kwartier voor sluitingstijd in de pyjama in de ontbijthal moesten we toch wel stellen dat de lekkere dingen inmiddels waren verorbert door onze collega-reizigers en dat we de vermoeidheid toch nog niet overwonnen hadden. Vandaag check-out dag, het werd tijd voor een nieuw slaapplekje. Beiden een beetje bleu staren naar de volgeboekte kamers op booking.com. Want één vereiste hadden we wel voor ogen. Een zwembad. Na wat gezwoeg een hotel gevonden. Dat betekende tas inpakken, aansnoeren en op pad. Trots als een pauw met de gevulde rugzakjes naar beneden. Stoer elkaars bandjes nog eens aantrekken. Niets taxi, wandelschoenen aan. Wij gaan backpacken.Ogen weer even wennen aan de felle zon.Naar het water, daar naar rechts, eerste grote straat naar rechts en die uitlopen. Letterlijk tien minuten later kwamen wij aan op ons nieuwe stekje. Klam van het zweet. Hijgend fantaserend over dat zwembad. Dat hadden we na die 10 minuten toch minstens wel verdient.
Voldaan en tevreden ploften we neer op een ligbedje. Dat is nog eens vakantie (zeggen ze?). Maar vol wanhoop van de brandende zon sprong ik binnen 1 minuut het zwembad in om er het uur daana niet meer uit te komen. De bewolking en een windje deden wonderen dus zou een reden kunnen zijn dat wij rustig prinsessenstijl aan het zwembad konden vertoeven. Ware het niet dat er een Nederlandse vrouw ons aanklampte. Haar naam weten we niet, maar laat ik haar voor het gemak Bertha noemen. Mooie naam voor een grote, 51-jarige, vrouw die getrouwd is met een Fries (voor meer informatie over haar carriere, kinderen, reizen, toiletgang en andere medische gegevens die men altijd lijkt te willen delen met dokters kun je mij altijd een privé bericht sturen. Ik hoop overigens dat ik het tegen die tijd vergeten ben).
Gelukkig werd het lunchtijd, honger! Net iets te veel honger, want ik werd verleid door het eerste de beste tentje op de straat en bestelde noodle soep. Toen we zagen hoe de vrouw aan het eten zat te plukken kregen we direct spijt. Dat is dan weer de pech van zo'n open tentje; je ziet alles. Tot onze verbazing bleek het stalletje letterlijk ín een aftanse kapsalon te staan. Na een half bordje toch maar gestopt met eten. Ik denk dat het heerlijk was. Maar proeven deden we dat niet meer. Met het schaamrood op de kaken rekende we de nog steeds goed gevulde bordjes af. Dat krijg je met "je moet je bord leeg eten"-mentaliteit. We zijn inmiddels 8 uur later en hebben beiden nergens last van, en blijven hoop houden. De Khao San Road bleek nog dichter bij dan gedacht en gelukkig is pad thai overal lekker, en te krijgen.
Op de terugweg nog even langs de 7/11, dé plek op iedere hoek van de straat om je boodschap te doen. De naam is ons nog steeds niet duidelijk. Want het maakte tot nu nog niet uit hoe laat we er waren; open is hij altijd. Leuk! Gekke dingetjes proberen zónder er, hoogstwaarschijnlijk, ziek van te worden. Van alle mogelijke zeewiersnacks tot cashewnoten met (heb je het weer) pad thai smaak tot groene thee kitkat. En de hoop op een heerlijk gekoeld biertje. Maar vóór 17.00 worden je biertjes gepikeerd achter de toonbank gestald en kreeg je een deugdelijk nee-geschud. Het stelt me gerust dat ik pas met het schrijven hiervan bedenk dat dat me vorige reis ook al overkwam, blijkbaar niet heel veel indruk gemaakt. Of moet ik me nu juist zorgen gaan maken?
Voor de avond hadden we bedacht iets typisch Thais te gaan doen; Muay Thai boxing. Nee, niet zelf, maar bijwonen in het nabijgelegen Ratchadamnoen stadion, een van de grootste in Thailand. Een stevige entree, 1000-2000 Baht (ca. 25-50 euro), zeker nu we net beginnen te wennen aan Thaise prijzen, maar samen met de angst voor het letterlijke bloed, zweet en tranen een goede reden om te gaan voor het derderangs ticket. Dat denken de dames en heren die zich voor de entree ophouden overigens niet, die vinden dat je als toerist voorin moet komen zitten voor de hoofdprijs. Aan een mini luikje waardoor ik net de neus van de Thaise kassadame kon zien lukte het vrij gemakkelijk om een ticket tussen de lokale Thai in te regelen.
Op de grote betonnen treden had je prima uitzicht op de ring. Het spektakel zou zo'n 4 uur gaan duren. Negen gevechten met 5 rondes van 3 minuten met 2 minuten rust. Gevecht 7 staat dikgedrukt in het boekje en zijn de zwaargewichten (130lbs; 59 kilo) van de Thaise gladiatorenstrijd. De eerste rondes worden gevuld met jongetjes van hooguit 16 jaar die elkaar er flink van langs geven. Het publiek is dan nog redelijk rustig en de begeleidende muziek doet denken aan een Efteling-deuntje. Vóór de start van ieder gevecht wordt er door de boksers gedanst, om de Goden gezind te maken. Het is opvallend hoe vriendelijk de jongens tegen elkaar zijn, die elkaar vervolgens lens schoppen en slaan. Op de tweede rang staan er Thai naar elkaar te schreeuwen en druk met de handen te gebaren. Dat is de plek waar er gegokt wordt. Bij gevecht nr 4 is het even genoeg en nemen we een pauze buiten het stadion.
Buiten is er nog een wereld die niets ziet van het boksen maar er zich overduidelijk mee bezig houdt. Tussen de foodstalletjes wordt er druk met Baht-flappen gewapperd en kop of munt gegooid. De kip cashewnoten is weer heerlijk, maar vooral de mensen om ons heen hebben onze aandacht. Bij terugkeer is het stadion toch al aardig gevuld. De muziek wordt meer opgezweept en we vragen ons af uit welke boxen dat schelle fluitgeluid nou komt. Als dit een casettebandje is is de timing perfect, bij een fluitist hebben we iemand gevonden met een mega-longinhoud. Na wat zoeken had de lege plek op dat deel van de tribune een aanwijzing kunnen zijn.. Twee trommelaars, een man met een tamboerijn en de fluitist zaten 4 uur lang daar keihard op het rittme van het gevecht de boel op te zwepen. Minstens net zo veel respect voor als voor wat er in de ring gebeurde.
Gevecht 7 werd iets luidruchtiger ingeluid en presenteerde ons een lange dunne jongen in een rood broekje met roze franjes aan zijn armen en een gespierde jongen met een blauw kostuum. Dit gevecht duurde niet lang, na 2 rondes zeilde een van de twee jongens bewusteloos naar de vloer waarop een brancard de ring in werd getild terwijl de winnaar zich springende op de touwen presenteerde aan de eerste rang (die overigens alleen door toeristen werd gevuld). Gejuich en 2 minuten later stond iedereen buiten. Gevecht 8 en 9 is voor spek en bonen. Terug naar ons hotel, mét zwembad. Op het balkonnetje met de voetjes omhoog. Hard werken hoor. Bangkok.

Geschreven door Lotjejolijt