Aangekomen in Sihanoukville, hét strandoord van Cambodja.
Gisteren vertrokken uit het resort in Kirirom. Een dagje leek me meer dan genoeg, eenmaal in Sihanouk zou ik mezelf een aantal dagen rust gunnen. De wegen bleven heuvelachtig, en de zijstroken stoffig en bobbelig. Het uitzicht daarentegen werd er steeds mooier op. Heuvels op de achtergrond, rijstvelden, koeien. Alles is prachtig groen door de regen. Het was daardoor wel benauwd warm. Onderweg weer op mijn khmer geoefend. Ik kon alleen niet in mijn ritme komen, de dag duurde lang. Geluncht onderweg met stokbrood en warm vlees, een Cambodjaanse specialiteit met ingemaakte groente. Tegen 3 uur kwam ik in de buurt. De heuvels waar je met 16-17 op kan en met 27 af vind ik heerlijk, maar steiler dan dat voel ik mijn benen branden. Het zal ook wel iets te maken hebben met de bagage tassen die steeds voller lijken te worden. Maar ook met de storm die de hele ochtend al woedde. Op de berg waaide alles weg. In de laagste versnelling stond ik zo goed als stil terwijl het zand in mijn ogen waaide.
Door in het picnic resort te overnachten zou ik van gisteren en vandaag nog eens 14km af kunnen snoepen. Dat leek me een goed idee. Maar eenmaal daar aangekomen op laatste krachten was ik vergeten dat het zaterdag was, zat het hele resort vol met Cambodjanen en was er geen plekje meer voor deze vermoeide fietster. De jongen van het resort was wel heel vriendelijk en zo heb ik een tijdje met hem zitten kletsen. Hij had wel vaker fietsers voorbij zien komen, maar nooit een vrouw alleen. Hij vroeg zich oprecht af wat mij bezielde. Het maakte mij bewust van deze vraag; wat bezielt iemand om in zn eentje zuidoost azie door te fietsen? Ik heb het antwoord niet helemaal paraat, behalve dat ik nog een avontuur wou, en een keer wou kijken of ik het in mijn eentje zou redden. Het alleen reizen valt me eigenlijk alles mee. Eigenlijk zijn de meeste dingen makkelijker iin je eentje. Op je eigen pootjes besef je je ook ineens dat je normaal altijd met alle beslissingen rekening houdt met anderen. Nu moet je het zelf doen: wil ik daar eten ja of nee, wil ik daar slapen ja of nee. Veel meer is het niet. Er is niemand om de schuld te geven, om ruzie mee te maken, om je frustraties op bot te vieren. En gek genoeg waaien ze dan ook als ik eenmaal bovenop de berg ben ook weer vanzelf over. De zorgen die je thuis hebt, heb je hier ineens niet meer. En dat maakt het leven ineens veel makkelijker. Zoals mijn wijze jonge broertje al zei; laat je bagage maar thuis, daar zorgen wij wel voor. Hij zal hopelijk trots op me zijn, want tot nu toe is het goed gelukt.
De jongen van het resort kon me wel een hotel aanbeveln. Op de route, dus ik kon mooi even kijken of het wat was. Op een klein weggetje door de rijstvelden stond een groof nieue wit gebouw. Stralend schone nieuwe kamers en een prachtig uitzicht over de velden en de bergen. Daar wou ik wel een nachtje vertoeven. Het enige nadeel was dat er geen restaurant was en ik rammelde van de honger. Daar verzonnen ze wel wat op, want onder het hotel was een supermarkt. Waterkoker, instant noodles, na 2 bekers voelde ik me weer wat beter. Voor het avondeten reden se naar het dorp voor me om stokbrood met vlees te halen, heerlijk! Even op de hotelkamer een filmpje kijkem, wamt de wifi was goed, eten en slapen. Wederom basisbehoeftes blijken dan toch weer heel simpel; eten, slapen en wifi.
Die nacht sliep ik goed, veel dromen. Ik was al gewaarschuwd over de malarone, geen nachtmerries, maar wel heel levendige dromen. Die bijwerking heb ik in ieder geval. De rest heb ik maar gewoon niet gelezen.
Vanochtend vertrok ik in alle vroegte, samen met nog wat welgestelde Cambodjanen die vertrokken in dikke auto's. Ik werd vriendelijk uitgezwaaid. Op weg naar Veal renh, waar taxis zouden gaan naar Siahnoukville omdat de bergen net voor deze stad een crime zouden zijn. Na 8 km kwam ik bovenop de berg bij een restaurant aan, aangegeven in het Engels dus ik dacht lekker, dan spreken ze vast ook engels. Maar nee, al kreeg ik wel heerlijke fried noodles met kip. Nog wennen aan dit soort ontbijt maar voor eem fietsdag prima!
Het restaurant was uitgestorven en een aantal kinderen zaten in pyjama tv te kijken, zondagochtend is denk ik in elk lamd hetzelfde.
Een fijne tocht volgde, prachtige uitzichten. De wind was gaan liggen. Na een uurtje tijd voor ice coffee in een hangmat boven een rivier. Het leven hier is zo lekker!
Toen het echt goed begon te plensen besloot ik te gaan schuilen bijeen lief jongetje in een klein winkeltje. Hard aan het huiswerk. Een dik engels-khmer woordenboek en een schriftje. Hij sprak het al hee
aardig maar schrijven en lezen viel hem nog zwaar vertelde hij. De regen stopte een beetje, en gewapend met een nieuwe knalroze poncho die ik bij het jongetje kocht ging ik weer op pad. Het is niet de regen, maar eerder het feit dat de vrachtwagens je niet zien wat het vervelend maakt. Ik blijf dan ook maar op de zijstroken die ondertussen zijn verandert in modderpoelen.
Het fietsen voelde zwaar, maar bij het checken van mijn bandenspanning was de verklaring snel gevonden. Mijn voorband was nagenoeg leeeg. Ik had al 400km geen fietspomp meer aangeraakt dus dat verklaarde wat. Fietst een stuk lekkerder , met een harde band.
Toen ik aan kwam rijden in Veal Renh was het niet lang zoeken naar de taxis. Ik werd meteen besprongen. Vier dollar naar Sihanouk, leek mij een prima deal aangezien ik gehoord had dat een taxi 25 dollar kostte. Een groot hilarisch avontuur volgde. Mijn fiets werd professorisch vastgemaakt (zie in een normale auto, klep openlaten en fiets uit laten hangen). De chauffeur werd steeds geirriteerder omdat er niemand op zijn continue getoeter reageerde terwijl hij met een slakkentempo door de dorpjes reed. Klandizie was verte zoeken. Gewapend met mijn zonnebril, die hij blijkbaar gepikt had, hield hij vurige telefoongesprekken. Ineens leek het beet, hij maakte rechtsomkeert voor een goede 10 minuten en reed een modderig paadje in. Om, jawel, een stationcar uit de modder te trekken en aan een koordje tot Sihanoukville mee te slepen. Toch wel een goede 40km berg op berg af. Geen heuvels deze keer, maar bergen dus ik was blij dat ik in de taxi zat. Ergens in Siahnoukville werd ik er uit gegooid ik had geen idee waar ik was. Soms is dat het lastige aan de beschrijvingen, eenmaal kwijt is het lastig om de weg terug te vinden. Gelukkig hangen hier voorde verandering de bordjes ook in het engels. Ik kwam veilig en wel aan bij mijn guesthouse. Een schone kamer en een fijn zwembad. Een vriendelijke nederlandse eigenaar.
De voorband was inmiddels weer leger, dat wordt dus plakken. Mocht ik nou in het voordeel zijn dat ik daar hier 6 dagen de tijd voor heb! Even kijken of ik een fietsenmaker kan vinden en lekker voor me laten doen. Het wordt eens tijd om mezelf en mijn fiets een onderhoudsbeurt te geven. Wasje draaien, fiets oplappen, tassen opnieuw indelen.. En alle tijd er voor, lekker!
Een rondje door de stad laat een vrij troosteloos strandoord zien. Armoedig, op zn Cambodjaans. Viezig en van weinig luxe voorzien, maar voor nu prima. Het weer blijft slecht, veel wolken en hier en daar een bui. Ik ben benieuwd of ik hier een kleine week stil kan zitten.
In een kroeg in de buurt was gisteravond gelukkig wel goed naar het nederlands elftal te kijken. Voetbal en bier verbroedert, na de ongelovelijke overwinning op mexico stonden volkomen vreemden met elkaar te knuffelen en springen. Na het nog gevierd te hebben met een paar biertjes ging ik volkomen kapot naar bed. Een goede nachtrust zal me goed doen!

Geschreven door Lotjejolijt