Ik was gisteren te lui om te schrijven maar ik heb het zuidelijkste puntje van mijn reis bereikt! Daarom maar een "kort stukje" over dexe een dag, omdat ik dan een het puntje op de kaart kan zetten.
Het was een zware tocht al was het maar 50 km. Mijn benen voelde moe, wind tegen en tegen het middaguur toen ik in de buurt kwam van mijn eindbestemming nog een flinke hoosbui.
Even schuilen bij de markt waar ik al snel vriendelijk eem stoeltje aangeboden kreeg terwijl ik als verzopen kat in mijn gele regentenue voor me uit stond te staren.
Toen de regen iets minder begon te worden toch maar de laatste paar kilometers aangedurfd om volledig doorweekt aan te komen in Ca Mau. Een stad die volledig niet op toeristen is ingesteld. Het is dubbel, aan de ene kant is het echte vietnam ervaren zomder dat je dagen een toerist ziet bijzonder, aan de andere kant soms ook heel vermoeiend. Het point it boekje dat Ed ooit gehad had voor onze reis naar Nepal komt nu goed van pas. Wijzend naar plaatjes kom ik er wel uit.
Eerst gegeten in een restaurant waar onder andere schildpad op het menu stond maar ik was even niet zo avontuurlijk inegsteld en hield het maar gewoon bij de goedgekruide en geknoflookde beef. Er was de komende tijd toch niemand die dicht bij mij in de buurt wou komen, dacht ik toen nog.
En middagslaapje kwam van pas, want toen ik eenmaal weer buiten kwam was het hotel overspoeld. Voor het hotel stond minstens 10cm water en er werd druk geschept en geemmerd. Toch maar terug om mn kortere jurkje aan te trekken. De regen zelf is niet erg, lekker warm en soms zelfs verfrissend maar dat geplak is niet lekker.
Een rondje door de stad was leuk, iedereen lacht me toe en overal worden wel dingen verhandelt. Onder de grote bruggen zitten ouwelui te chillen met een ice coffee.
Onderweg nog wat winkeltjes in, maar ik lig niet helemaal op een lijn met de vietnameze smaak in kleding en andere frutsels. De cupcakes daarentegen die ik bij het winkeltje kocht waar ik toch niets paste (dan maar wat cupcakes :-) waren erg smakelijk.
Die avond at ik allemaal broodjes die ik onderweg gescored had. Pasteitjes, ba pao, hamburger (die overigens weimig met onze hamburger van doen heeft maar wel lekker dun vlees, zodat je weet dat het doorbakken is). Een meisje dat ik tegen kwam raadde mij nog een restaurant aan maar ik was al volledig voldaan. Ze was wat onzeker pver watze aanbevool, in saigon was ze toeristen via vrienden van haar tegengekomen die veel niet lustte. Dat is makkelijk, ik eet alles. "Very easy"
Ze was een law student, sprak een beetje engels en toen ik nieuwsgierig maar haar broodje keek kreeg ik meteen een stuk aangeboden. Pannenkoek met worst gemaakt in een tosti ijzer. Best prima eigenlijk. In januari was ze getrouwd, maar leefde nog bij haar ouders. Als ze klaar was met haar studie mochten ze samen gaan wonen. Ik had het met haar over het feit dat ik soms het idee heb dat de vietnamezen een beetje bang voor mij zijn omdat ze geen engels spreken en ik geen vietnamees. Ze vertelde me dat dat waarschijnlijk te maken had met dat daar nooit een toerist komt, er geen engels op school wordt gegeven en ik daarom misschien inderdaad wat angst opriep. Maar zij ze meteen, de vietnamezen zijn hele lieve mensen die trots zijn op hun land en het ook graag willen laten zien. En zo zaten we nog eventjes, op plastic stoeltjes naast het vrouwtje met het tosti ijzer.
Na deze fijne ontmoeting besloot ik maar gewoon terug naar mijn hotelkamer te gaan. Het was weer genoeg voor vandaag. Vietnam is anders, makkelijker, maar ook moeilijker.

Geschreven door Lotjejolijt