Weer een stevige fietsdag. Waar ik gisteren met weinig problemen een dikke 100 fietste was het zwaar vandaag. Benauwd en warm. De omgeving maakte veel goed gelukkig. Ondanks dat ik een hekel heb aan klimmen maakte de heuveltjes (want meer was het ook weer niet) het landschap wel veel rijker. Door het regenseizoen zijn de rijstvelden neon groen met op de achtergrond de heuvels en mensen die aan het werk zijn in het land soms net een schilderijtje.
'S Ochtends heerlijk ontbeten met ice coffee en banana pancake.. Good to go!
De national highway 5 werd slechter en slechter.. Veel potholes en steeds de berm induiken omdat er een luidtoeterende vrachtwagen of bus langs komt. Na 50km merkte ik al dat het continu op je hoede zijn veel van je vergt. Onderweg wel hele leuke ontmoetingen gehad. de eerste was een jongen, 22 en leraar op een basisschool. Zijn familie verkocht sugarcane Juice aan de kant van de weg. Zoals bijna alle families iets lijken te verkopen. Het huis erachter oogde wat armoedig en er kwamen veel kinderen op me afrennen. Ondanks dat eindigde hij ons gesprek met "do you play facebook", en trok een grote smartphone uit zijn zak. Even vroeg ik in mijn verbazing of hij dan ook wifi had daar maar dat ging dan nog net wel te ver. Hij had wel overal 3g internet. Genoeg internet om vervolgens al mijn profielfoto's te liken.
De tweede was een 16 jarig meisje die weinig engels sprak, ik begreep uiteindelijk dat zij waarschijnlijk haar neefje achterop de motor had. Ze kwam naast me rijden en knoopte eem gesprek aan. Met weinig woorden begrepen we elkaar wel. Elke dag oefen ik op mijn khmer, maar meer als hallo, doei, hoeveel kost het, en tellen zit er nog niet in. Ik werd uitgenodigd in haar huis iets verderop. Een beetje omgemakkelijk werd ik op een rood plastic stoeltje in het midden van het huis gezet en toegelachen door de moeders. Die er overigens uitzagen als oma's. Veel oude mensen zie je niet, waarschijnlijk zijn er veel mensen uit die leeftijdscategorie omgekomen tijdens de khmer rouge. Het huis zag er wederom niet goed uit, maar wel heel gezellig. De huizen op palen doen me nog steeds het meest aan pippi langkous huizen denken. Ondanks dat werd er weer een grote smartphone getrokken voor een foto. "Do you play facebook?Will you come back?I will miss you" ik hoop dat het haar gebrekkige engels was, wat haar in deze korte ontmoeting tot dit soort uitspraken leidde.
Toen ik toe was aan een fruit juice kwam ik uit bij een klein stalletje aan de kant van de weg. Ik zat net, en er zat een jongen naast me die graag wou praten. Een student uit pnom penh maar waarin was nog niet helemaal duidelijk. Hij was net afgestudeerd en op zoek naar een baan. Daarna wou hij terug komen naar zijn dorp om iets goeds te doen voor de arme mensen. Eerst zou hij gaan zorgen voor zijn opa en oma, die inmiddels ongeveer 80 waren. De fruit juice was weer even wennen (doerean.. stinkfruit..) maar na een paar slokjes wordt het echt wel lekker!
De kilometers die volgde waren zwaar en het begon hard te regenen. Dat in combinatie met het slechte wegdek maakte dat ik toch maar ging schuilen ondanks mijn hollandse afkomst. De hitte was wel een stuk beter ineens. Zo kwam ik terecht in een naaifabriek waar tientallen jongens en meisjes in rijen achter een naaimachine zaten. Normaal word je door menig Cambodjaan vriendelijk toegelachen maar hier zaten beteuterde gezichten. De regen was inmiddels opgehouden en ik kon verder op pad.
Onderweg kwam ik het meest idyllische plekje tegen om een drankje te drinken. Boven het rijstveld een open huisje van stevig riet met een aantal hangmatten. Een ontzettend aandoenlijk kindje en een lieve moeder die natuurlijk geen woord engels sprak maar met gebaren en mijn gebrekkige khmer kwamen we er wel. En zo lag ik even in een hangmat over het tonle sap meer uit te kijken. Even vergeten dat mijn billen ontzettend zeer doen, dat ik heel moe ben en dat het soms best wel spannend is allemaal. Heerlijk.
Highway 5 bracht mij, met wat moeilijkheden, in Kompong chhnang, een havenstadje. Het hotel waar ik het op voorzien had leek er niet , eer te zijn en zo belandde ik in de tweede keus. Voor de eerste keer onvriendelijk personeel. Maar ik was moe en wou een douche en de kamers zagen er goed uit. De fiets mocht niet binnen (ook niet na 10 keer vragen..) maar buiten, wel op het terrein. Goed vastgemaakt en dan zien of ik morgen weer verder kan.
De stad was klein en overzichtelijk. Op de heenweg begaven mijn slippers het. Blijkbaar konden mijn dure Nederlandse slippers 2 weken fietsen en wandelen door azie toch niet aan. Dan maar kijken hoe lang neppe cambodjaanse nike sandalen dit gaan trekken!
Die avond at ik in het restaurant bij het hotel. Wederom een onvriendelijke serveerster en het eten was niet doorheen te komen. Dit had ik al een keer besteld dus ik wist dat het stukken beter kon. Ik had uitgerekend dat de rekening 3,50 dollar zou zijn. Dan zou ze me al hebben belazerd, want ik kreeg een lullig kopje thee terwijl ik eennpot zou krijgen. Toen ze me om 6 dollar vroeg bij de afrekening vroeg ik haar, en ja nu ook ik voor de eerste keer onvriendelijk, om dan de menu kaart maar even te halen. Ze liep boos terug en kwam terug zonder menu kaart. "Ok, 4 dollar", nog steeds niet correct maar ik heb het haar maar gegeven. Dus als mijn banden morgen lekgestoken zijn weet ik wie ik er bijsleur..
Beetje een jammere afsluiting van een hele leuke dag met veel lieve mensen. Maar ja, zo heb je in ieder land ook onaardige mensen natuurlijk!
Morgen op weg naar pnom penh, ik ben benieuwd!

Geschreven door Lotjejolijt