Vanochtend vroeg richting de fietsenmaker. Vol spanning of de fietsen klaar zouden zijn. Zowel Lun als Leon maken grappen over dat ze het helemaal niet zo erg meer zouden vinden als hun fietsen defnitief kapot zijn of gestolen worden. "Rustig terug naar Bangkok en dan naar Taiwan". Of het helemaal een grapje is is mij niet duidelijk;soms lijkt het alsof ze het fietsen na 30 dagen wel zat zijn. Ik ben benieuwd hoe ik me over 30 dagen voel. Tot nu toe vind ik het heerlijk en heb ik het idee alsof de tijd veel te snel gaat soms!
"Jammer" voor hun, maar de fietsen waren up en running. Eerst wou Leon nog naar de kerk. Rond 10.00 kwamen we daar aan waar we 2 uur lang een Thaise dienst hebben bijgewoond. Eerlijk, vloog de tijd voorbij. Ondanks dat ik er natuurlijk helemaal niets van begreep was het wel leuk om een keer mee te maken elders. Alle gasten moesten opstaan en werden met luid applaus welkom geheten. Zo ook wij. Ik heb in tijden niet zoveel handjes gegeven. Terwijl de priester de psalmen besprak kreeg ik steeds een telefoon in mijn handen gedrukt met een (slecht vertaalde) engels/chineze versie. Dat maakte de gebaren van de priester in kwestie wel veel beter te plaatsen. En de vrouw die naast ons zat (overigens met heel veel wit poeder op haar gezicht) sprak zeer goed engels en kon ons uitleggen waar het over ging. Hierna werden we uitgenodigd voor een gezamenlijke lunch. Bij de priesters en hun vrouwen aan tafel. Heerlijk ongemakkelijk maar vermakelijk en smakelijk.
Inmiddels waren we uitgenodigd op de boerderij van een van de Canadees/Thaise bezoekers. Toen wij uitlegde dat we vandaag nog de grens over wouden vertelde hij dat het niet ver van de route was. Ja, die kende wel al. Leon was nog steeds enthousiast maar het was inmiddels 13.30 en na de grens hadden we nog 55 km te gaan. Hij zou gaan vragen waar het dan precies was. Na 20 minuten in de kerk kwam hij beteutert terug dat het toch net iets verder was dan gedacht. Lun en ik zagen onze kans schoon om vertrek te opperen.
Eenmaal bepakt en bezakt vertrokken we weer, op naar het volgende avontuur! We begonnen er wel gewend aan te raken, zo fietsen met z'n drietjes. Na 8 km kwam we aan bij de grens. We waren al goed gewaarschuwd voor runners die je op allerlei manieren geld afhandig willen maken. Zowel de lonely planet als mijn "heilige boek" (mijn routebeschrijving) beschreven in alle toonaarden dat je moest uitkijken. Ik fietste weer voorop, dus ben stoicijns langs schreeuwende mannetjes gereden tot ik aankwam bij een plek die meer op de grensovergang leek. Omdat we met de fiets waren gingen we mee met het verrkeer, maar werden we al snel teruggestuurd naar het thai departure gebouw. Omdat we met de fietsen beneden stonden mochten we vooraan in de rij en stonden we vrij snel buiten. In no man's land. Als je aan de ene kant kijkt is er een grote poort met "kingdom of Thailand"; en als je naar de andere kant kijkt "Kingdom of Cambodia". Ergens daar tussen in stond een houten tafel met twee toerist police mannen. Zij beweerde dat zij de visa on arrival konden regelen. Niemand van de toeristen stopte hier, maar hun formulieren leken echt en hun uniformen zeker. Toen ze vroegen om 1000baht en er van door gingen met mijn paspoort kreeg ik het even benauwd. De heren hadden al een e-visa en hoefde dat dus niet. Voordat ze mij konden geruststellen kwam die politieman weer terug met mijn paspoort en een visum er in. Vervolgens moesten we nog een stempel halen bij het douane kantoor. Met het zweet in mijn handen omdat ik nog steeds er van overtuigd was dat ze misschien een nepperd in mijn mooie paspoort hadden geplakt leverde ik mijn spullen in. Ik kreeg gewoon een stempel en mocht Cambodja in. Geregeld dus! Binnen 30 minuten stonden we aan de andere kant.Terwijl er gewaarschuwd werd voor enkele uren!
En dan rijd je Cambodja in. Wat een diepe ellende is Poipet. Een grote chaos. Ik was blij dat ik op de fiets was, ik heb mijn eigen vervoer en moet gewoon Highway 6 blijven volgen. De andere toeristen worden belaagd door mensen die hen willen vervoeren, in hun dure hotels willen laten overnachten etcetera. Op de eerste kruizing staat een groot casino. Veel Thai komen hier om te gokken, en veel Cambodjanen hebben hier grote schulden... Voor de eerste keer had ik het gevoel dat ik goed op mijn tassen moest letten (zaten wel vastgemaakt don't worry) en dat ik liever had gehad dat mijn fietsbroekje iets langer was geweest. Maar dan heb ik altijd mijn twee nieuwe vrienden in mijn spiegel-vizier.
Het is dat ik weet dat iedereen weer rechts moet gaan rijden. Maar in Poipet zou je dat nog niet zeggen. Volgens mij weten ze het zelf daar ook nog niet helemaal.
Na het verlaten van deze, niet voor herhaling vatbare, stad werd het landschap weer wijdser en mooi. Het stuk dat we nu hebben gereden lijkt wel een stuk armer. Meer mensen aan de kant van de weg, meer armoedige huisjes. Maar ook romantische half in elkaar gezakte pipi langkous huizen. Waar wij zeg maar een moord voor zouden doen om een weekje op vakantie in te gaan, maar hier waarschijnlijk niet bepaald een statussymbool. Een groot verschil dat je wel meteen merkt zijn de mensen. Ze zien er anders uit als de Thai, een platter en ronder gezicht en ze zijn veel donkerder getint. Daarnaast zeggen ze een suk vrolijker en uitbundiger gedag. Waar voor de Thai een grote glimlach een fijne groet was terwijl je fietsend voorbij kwam, schreeuwen de meeste Cambodjanen je na "hello!!", zwaaien, high fives geven, meerennen. In het begin hadden we steeds het gevoel dat we iets niet goed deden zoveel werd er getoeterd. Maar de cambodjaan houdt duidelijk erg van toeteren.En vooral net vlakbij je oor. Om dan gelukkig wel vrolijk zwaaiend uit het raampje te hangen.
Na een paar uur rijden gestopt voor wat te drinken. Je kan hier met alles betalen; baht, dollars, riel. Ze geven je wel alleen terug in Riel. Het is niet duur, maar bij het vragen om de wisselkoers kan geen enkele verkoper ons antwoord geven. Terwijl ze je wel wisselgeld in een andere valuta geven. Dubieus. Maar we leggen ons er bij neer.
In het hotel Phnom Svuey strijken we neer. Eerst in het hotel ernaast wezen kijken, was goedkoper met een fan, maar toen er een kleine afvalverbranding naast het hotel bleek plaats te vinden toch maar verplaatst naar dit hotel. Weer een prima plekje midden in de stad. Als je het zo mag noemen. Als je de kaart ziet lijkt Sisophon heel wat. De grootste stad tussen de grens en Siem Reap. Het zijn 3 straten met een paar tussenstraatjes, meer is het echt niet. De zoektocht naar een restaurant hebben wij vrij snel gesloten, het is al duidelijk wat we willen. Op de hoek van het begin van het centrum zitten veel mensen te eten; een soort van gourmetten. In het midden kooltjes met daarop een soort van bak in de vorm van een sinaasappelpers. Op het midden gaat boter en daar braad je vlees op. Aan de zijkanten wordt warm water gegoten dat begint te koken door de hitte en daar stop je dan de groente in. Zo heb je soep en gegrild vlees tegelijk. Het is lekker, maar niet vergelijkbaar met Thais voedsel. Nog steeds hongerig lopen we verder. Leon besluit wat varkens darmen en oren te halen. Normaalste zaak van de wereld. Zo blijken zij dat ook te vinden omdat dat vaak in Taiwan gegeten wordt. Ik had het nog nooit gehad, vooral de darm is erg lekker!
Als toetje sugarcane limonade met ijs, jam, mierzoet en koud. Want als is het 21.00 het is nog steeds bloedheet. Nog even langs een stalletje met gefrituurde kakkerlakken, sprinkhanen en kikkertjes. Even twijfel ik om het te eten. Maar terwijl we de gefrituurde beestjes aan het bestuderen zijn schrikken we naar achteren als de verkoopster als voorbeeld een levende kakkerlak door haar handen laat gaan. Geen idee waar ze die dan vandaan haalde. Waarschijnlijk zo van de grond. Toch maar niet even. Moeten nog even aan het idee wennen.
Weer een heerlijke dag achter de rug, heel veel meegemaakt, gezien, geroken, geproefd, gevoeld!
Nu maar snel naar bed. Morgen wacht weer een lange dag. Een tocht van 110km naar Siem Reap. Ben benieuwd!

Geschreven door Lotjejolijt