Ik heb een dagje door HCMC gedwaald. Saigon heeft precies wat je van een wereldstad verwacht. Grote wolkenkrabbers, chique winkels, maar dan in combinatie met Aziatische kneuterigheid. Voor de Chanel etalage zitten drie jongens met een plastic kom pho te eten. Mijn hotel is ook lekker van alle gemakken voorzien inclusief een overweldigend ontbijt.
De ochtend in Saigon was met name gewijd aan het vinden van de dozenmaker. Die had binnem no time een kartonnen doos voor mij in elkaar gezet. Met de doos op de fiets terug was een groter probleem, maar ik heb al voor hetere vuren gestaan. De bellboys hielpen me vrolijk met het inpakken. Hij zou daar blijven staan terwijl ik 3 nachtjes in Hoi An zou gaan vertoeven.
Op tijd vertrokken om niet te laat aan te komen op de vliegveld. Netjes stond ik daar 2 uur van tevoren, veel te vroeg natuurlijk voor een domestic flight. Bleek ik ook nog 2 uur vertraging te hebben. De Nederlandse jongens die ik tegen kwam hadden het alleen nog zwaarder, die zaten inmiddels al enkele uren en zouden nog na mij vertrekken naar hetzelfde oord.
Ik vloog op Da Nang, en de homestay waar ik zou gaan verblijven regelde een pick up. Ik heb geprobeerd om de eigenaars te pakken te krijgen in verband met mijn vertraging maar tegen de tijd dat ze het doorkregen was er al iemand op weg. Hoi An ligt namelijk omgeveer 30 minuten rijden van het dichtsbijzijnde vliegveld. Ik kwam aan in het donker en hongerig. Even omkleden en ik werd met een kaart op de fiets gestuurd om wat te eten te halen. Het geval was dat de stroom in heel Hoi an eruit lag, en ik daarmee mijzelf moest navigeren door een stad die te donker was om de kaart goed te zien, laat staan een restaurant te vinden. Uiteindelijk vond ik eem restaurantje met kaarsjes, de volgende dag zou ik er achter komen dat ik nooit het centrum bereikt had want daarvoor moest je een smal weggetje in en dat durfde ik niet. Het eten was heerlijk, maar dat kan ook verband worden gebracht met mijn honger. Verse tonijn in bananenbladeren met oa citroengras, fris en lekker.
Die avond lag ik dan ook redelijk vroeg op bed. In het hotel moet je om 12 uur binnen zijn. Ze zeggen voor je eigen veiligheid maar het zal zeker ook te maken hebben met het feit dat ze zelf ook willen slapen en niet naar de deur rennen. De homestay wordt gerund door de hele familie. Broer en zus doen zaken met de klanten van hun 5 prachtig ingerichte kamers want zij spreken goed engels. Vaders doet de fietsen en het onderhoud, moeder heb ik niet gezien, schoonbroer hobbelt ook wat rond en er is nog een kleine baby van een paar maanden. Ze zijn stuk voor stuk extreem vriendelijk, soms tot het irritante aan toe (het is ook nooit goed) en alles wat je vraagt wordt met veel aandacht beantwoord.
De volgend ochtend vertrok ik vroeg naar de old town om een tailor te zoeken. Maar eerst een overheerlijk ontbijt. De dag ervoor moest ik mijn bestelling doen zodat de juiste boodschappen in huis zouden zijn. Ik wees gewoon aan van wat ik niet wist wat het was en het pakte heel goed uit.
Hoi an is verschrikkelijk voor mij. Het is een heerlijke stad, waar je dagen doorheen kan banjeren, het heeft een prachtig strand op fietsafstand en is door mooienatuur omringt. Dat is het dus niet. Maar ik mag het dan wel prima vinden om volledig vervuild op een fiets door te brengen in al dagen dezelfde kleding, ik bkijf een meisje meisje die het ook erg leuk vind om te shoppen. En mocht het toeval zo zijn, dat je dat heel goed kan in Hoi An ( en Saigon).
Vele bestellingen verder was het tot de dag daarna afwachten of het naar wens was. Dus eerst nog met een boekje an het strand gelegen, cocktail in de hand. Dat is het goede leven.Tijdens een heerlijk avondmaal kwam ik twee Nederlandse jongens tegen die het gezellig vonden om daarna nog een drankje te doen. In het backpacker cafe aan de rivier (4 buckets voor de prijs van 2 -hij had ons niet helemaal begrepen) kwam ik de andere jongens nog tegen. Ook naast ons zaten Nederlanders. Vietnam lijkt echt overspoelt te worden door Nederlanders. Liggend op het strand kan je gewoon iederen verstaan om je heen. Doet wel iets af aan het vakantiegevoel, maar hilarisch want omdat ik niet met anderen spreek hebben ze niet door dat ik ze allemaal versta. Ik ken dat wel, op vakantie heb je als Nederlander altijd het gevoel dat je ongestoord in je eigen taal kan praten.
Niet helemaal waar dus.
De volgende dag was het passen en meten en was ik erg blij met mijn gekochte waar. Toch maar mazzel dat malaysian airlines de voorwaarden voor de bagage heeft verandert, waardoor ik als fietser 45 kg mag meenemen nu (itt 30kg op de heenweg). Nu ik achter de douane zit leert mij dat ik dan ook precies 15kg aan souvenirs mee heb genomen. Dat is veel te veel, maar nog nergens spijt van.
Die middag nog een rondje gefietst over het platteland, afscheid nemen van de aziatische wegen.
De volgende dag vertrok ik vroeg terug naar HCMC waar ik sochtends weer aan kwam. Beetje rondgeslenterd en wat sightsee gebouwen gezien. Maar met name rustig aan gedaan. Ik wil wel uitgerust terugkomen. En ik heb ook niet het idee dat ik iets aan Saigon kan missen, aangezien ik er van overtuigd ben dat ik snel weer terugga. Ik ben vanochtend alweer uitgenodigd door twee vietnamezen die me op een koffie trakteerde (de lekkerste tot nu toe in een overvol koffie cafe) dus ik heb onderhand genoeg adresjes.
Ik mag zo gaan boarden. Het lijkt wel alsof ik zenuwachtiger ben voor vliegen nu, zeker na vorige week, dan voor fietsen door Azie. Een hele gekke tegenstelling om te merken.
Ik zie jullie allemaal snel weer, hoop dat jullie het leuk vonden om mee te reizen op deze manier.
Ik denk dat het wel duidelijk is, maar ik zou echt iedereen deze manier van reizen kunnen aaanraden als je houdt van een avontuur, een cultuur leren kennen, niet bang bent om vies of moe te worden en een onvergetelijke reis wilt maken.

Geschreven door Lotjejolijt