Gisteren vertrok ik vroeg vanuit Ha Tien richting Duong beach. De beschrijving vermeldde dat daar weinig te beleven was dus ik wou het weer afwachten of ik 2 etappes zou combineren. Het was droog, en ik had wind mee dus de eerste kilometers schoten op. Bij de afslag besloot ik dan ook meteen richting Rach Gia te gaan. Wind mee, zonnetje op mijn bol en heerlijk over goed geasfalteerde wegen langs een druk bevaren kanaal.
De omgeving is heel anders dan ik gewend ben uit Cambodja. Veel meer huisjes dicht tegen de kant van de weg, minder wijdse uitzichten over rijstvelden. In de verte steeds prachtige heuvels waar ik lekker niet overheen hoefde. De huisjes zijn anders; mooier, van steen en alles is schoner.
Opvallend is dat er veel meer oude mensen zijn. Ingepakt met een ronde hoed en mondkapje maar de rimpels zijn overduidelijk. Terwijl ze me vriendelijk toelachen kreukelt het kleine stukje zichtbaar gezicht nog meer. De ouderen verkopen allemaal loterij tickets, en begrijpen gelukkig snel dat ik niet weet hoe dat werkt.
Onderweg koffie drinken, dat kan je hier praktisch overal. Ca Phe, daar moet je wezen. Het mooie is dat ik dat woord ook wel begrijpbaar kan maken, want niemand spreekt hier engels. Als je op een terras gaat zitten kijken ze je met grote ogen aan, stoten elkaar aan wedijverend over wie zijn communicatie skills op mij uit wil gaan proberen. Meestal wordt een van de kinderen erbij gehaald die soms wel een paar woordjes spreekt. Het is bloedheet en het zweet staat continu op mijn voorhoofd. Mijn elastiekje is foetsie en mijn haren hangen verstofd en bezweet op mijn schouders. De dochter van het koffietentje komt naar mij toe. "My mother says your beatiful", nou dat maakt mijn dag weer goed.
Lunchen deed ik in een restaurantje aan de kant van de weg waar 4 vrouwen mij vriendelijk toelachde toen ik mijn fiets parkeerde. De vrouwen bleven lachen en naar me wijzen terwijl ik probeerde uit te vogelen wat ik nu eigenlijk aan het eten was. De botjes verraadde dat het vlees rondom een wervelkolom zat. Maar de wervels waren te groot voor kip, en te klein voor varken of rund. Dus nee, ik heb nog steeds geen idee. Ondertussen waren de vrouwen met veel plezier in mijn armen en benen aan het knijpen. Ze bleven maar iets vragen in het Vietnamees waar ik natuurlijk niets van begreep. Een van de mannen die naast ons was komen eten vertaalde dat ze wouden weten hoe oud ik was. Toen ik vertelde dat ik 27 was keken ze met ongeloof aan. In Cambodja dachten ze allemaal dat ik jonger was. Laat ik er maar vanuit gaan dat ze me nu ook jonger schatte.
Als er mensen engels spreken willen ze graag een praatje met je maken. Op de motor naast je komen rijden en dan een gesprekje aanknopen. "Where you come from?" Ik vraag me soms af hoeveel er van het antwoord begrepen wordt maar ik klets vrolijk verder. Als ik even wat ga drinken is de meest gehoorde vraag "who are you waiting for?" maar ook dat antwoord lijken ze niet altijd te begrijpen of geloven dat niet.
Onderweg zijn de meeste winkeltjes Ca Phe's maar er zijn ook veel Hot Toc's. Het duurde even voordat ik doorhad dat ze daar geen hot dogs verkochten, maar dat het hier om kappers gaat (mede omdat er voor elk kapper ook het een of ander aan eten gemaakt wordt). De stalletjes met "chien" verdenk ik overigens wel van het verkopen van gebraden hond. Een kapper zou overigens voor mij momenteel geen overbodige luxe worden met een bos stro op mijn hoofd na al die stof en zon.
Naast dat de huizen anders zijn valt het op dat er geen tempels onderweg zijn. In ieder geval niet in Cambodjaanse hoeveelheden en uitbundigheid. Kerken zijn er ook zo nu en dan, statige witte gebouwen met een groot kruis. Veel van de Vietnamezen zijn niet gelovig, dat wordt ook niet aangemoedigd door het communistische regime. Het wordt tegenwoordig wel getolereerd wat maakt dat mensen het nu wel enigszins mogen uitdragen.
Bij het binnenrijden van Rach Gia werd de weg erg druk. Overal motors, maar nauwelijks auto's. De eigenaar van het restauramt waar ik die avond at vertelde mij dat een motor 5000 dollar kost hier (tov 1000dollar in Cambodja) met name omdat er een groot deel naar de tax gaat. Ondanks dat mensen niet veel verdienen (sommigen nog steeds ca 100-200dolar per maand) lijkt iedereen toch in het bezit vam een motorbike. Er is anders geen manier om jezelf te vervoeren. Openbaar vervoer gaat alleen van stad naar stad maar de mensen moeten ook naar de markt toe kunnen. Een motor is dan ook een van de eerste levensbehoeften. In Vietnam draagt iedereen netjes een mooi helmpje, alle kleuren en opdrukken komen langs.
Terwijl ik een groot bord seafood noodles en beef op de bbq aan het opsmikkelen was vertelde de eigenaar veel over de huidige situatie in Vietnam en zijn eigen leven. Vijfendertig, een dochter, getrouwd maat niet verliefd (naja, niet op zijn vrouw dan) en had sinds 8 maanden dit restaurant van zijn ouders overgenomen. Zelf had hij iets met computers gestudeerd in Saigon en een bedrijf opgezet dat nu werd gerund door een vriend van hem. Hij vertelde dat het in Vietnam heel moeilijk is om een bedrijf op te zetten. Het komt allemaal neer op een ding; de juiste mensen kennen. Dan krijg je de goede papieren en geld van de bank. Sowieso is het handig om connecties te hebben; als hij wordt aangehouden met zijn motor kent hij wel iemand bij de politie waardoor hij nog nooit een boete heeft hoeven betalen, of komen er meer gasten via via naar zijn restaurant. Hij vertelde dat het lastig is om aan een baan te komen zonder connecties, al heb je de juiste papieren. Hij vertelde dat je een groot deel van wat je verdient moet afstaan aan de staat, en hoe meer je verdient hoe higer het percentage. Tot op het niveau dat als je genoeg geld hebt om een auto te kopen, je in werkelijkheid het dubbele moet bezitten. Een auto gaat naar jou, een naar de staat. De man liet duidelijk weten dat hij het idee had sat het niet naar de armeren ging maar eerder in de zakken van de politici. Hij vertelde dat het daarom mensen weerhoudt van carriere maken. Als je dan toch het grootste deel moet afstaan. Toen zij schoonouders hem hadden uitgenodigd om in Amerika te komen wonen, paste hij hier echter voor, daar moest hij te hard werken..Het eten was heerlijk en een goede introductie in het Vietnameze denken.
Ondertussen waren de bars aan de seaside levendig geworden. Bizar veel scooters stonden geparkeerd voor de hippe tenten met felle lichten. Het oogt hier toch echt allemaal een stuk chiquer. Geen toerist te bekennen en toch hippe bars. In Cambodja was dit alleen maar bedoelt voor de Westerlingen. Hier gaan de Vietnamezen zelf ook uit. Leuk om te zien, maar ik ging weer op tijd maar mijn kamer. Geen fietsdag, want ik vind dit een leuke stad en had toch 2 etappes in 1 gedaan.
Geen wekker dus vanochtend maar lekker uitgeslapen. Rond half 11 de stad in, het was alweer broeiend heet. Lekker de hele dag een beetje rondgeslenterd en gewinkeld. Ik mag voor Nederlandse begrippen momenteel een redelijk normaal maatje hebben maar voor Aziatische begrippen ben ik nog steeds enorm dus het was een moeilijke zoektocht maar mezelf uiteindelijk weten te trakteren op nieuwe kleding. Aangezien ik al uit 2 van die goedkope Cambodjaanse broeken gescheurd ben.
De kledingwinkels zijn beduidend duurder, maar voor Nederlandse standaarden nog steeds goedkoop en de kwaliteit lijkt beter. De winkels zijn niet zoals wij gewend zijn 1 kledingstuk in verschillende maten maar van elk kleding stuk 1 maatje (zie mt 34) Het is wel hippe kleding, veel van de merken die wij ook kennen en hun productie in Vietnam doen (Zara, forever 21, banana republic etc) Maar vooral windowshopping dus.
De zon in de zee zien zakken onder genot van een ice coffee en de avond was weer aangebroken.
Nog een uitje naar de Vietnameze Makro (de Metro) die er eigenlijk precies hetzelfde uitziet als bij ons behalve dat de verkochte waar rechtstreeks uit de toko zou komen bij ons. Ik hou van buitenlandse supermarkten. Wat gek uitziende broodjes gescored voor ontbijt morgen.
Ondertussen had ik van dat wandelen ontzettende honger gekregen en had ik even geen zin in noodles. Daarom maar een hapje bij de Vietnameze Mc Donalds, Lotteri. Een shrimp burger met frietjes en cola. Een uitje voor veel kinderen overal rende en schreeuwde kleintjes. In Vietnam heb ik nog weinig dikke mensen gezien, maar hier heb je dan toch dikke kinderen. De shrimp burger was erg lekker (aanrader voor nederlandse hamburger tenten!) Bestudering van de rest van het menu was ook gewoon rijst, net als bij de KFC aan de overkant waar je ook rijst met coleslaw en gefrituurde kip kon krijgen.
En zo belandde ik weer afgemat in mijn cheesy ingerichte slaapkamer. Klaar om te gaan slapen, op naar de volgende fietsdag!

Geschreven door Lotjejolijt