Om al deze avonturen niet te vergeten probeer ik iedere dag te schrijven, ik ben benieuwd hoe lang ik dit volhoud!
Eerst nog even ontbijt en een kop koffie. Leon's wonden verbinden, ze zien er naar uit en het zijn er toch nog meer dan hij mij gisteren had laten zien. Daarna zijn we als drie musketiers vertrokken uit Sa Kaeo. Ik reed voorop, zodat de heren mijn tempo meer aan konden houden. Na 30 dagen fietsen zal dit voor hun waarschijnlijk een kippentempo zijn maar ik probeerde me daar niet door op te laten fokken. Dat lukte aardig, aan de hand van de routebeschrijving reden we over kleine landelijke weggetjes met overal tempeltjes, winkeltjes, goedgevulde scooters en pickups.. Een van de dingen die je veel tegenkomt zijn huisjes op palen. Onder de huizen hangen hangmatten waarin mensen liggen te relaxen, lekker in de koelte, ideaal!
Na de eerste 40 km had ik die behoefte ook wel, schaduw. Gestopt bij een tankstation om wat te drinken, bij de stalletjes wat fruit gehaald en een ijsje. Daar was ik ook wel goed aan toe.
Ondanks dat ik het heel gezellig vind besefte ik me wel dat dit een van de redenen was dat ik alleen op reis ging. Geen rekening houden met anderen, je eigen tijdspad bepalen, om je heen kijken en de omgeving in je opnemen zonder nog in de gaten te houden of er nog 2 anderen achter je fietsen. Ik had mezelf voorheen nooit als een loner beschouwd, maar stiekem misschien toch eentje!
Twintig kilometer voor het eindpunt van vandaag begon het ontzettend te hozen. Echte warme moesson veel en dikke druppels. Wel lekker warm in tegenstelling tot in Nederland. Alsof je onder de douche fietst. Als je dan doorfietst denken de Thai echt dat je gek bent, tot een paar keer toe hadden we toch echt het gevoel dat we keihard uitgelachen werden.
Terwijl ik met Leon aan het praten ben, met op de achtergrond zijn klassieke muziek uit de telefoon aan zijn fiets horen we een van zijn spaken breken. Nu zou dat bij een fiets met íets meer spaken niet zon probleem hoeven zijn, maar dit wiel is meteen uit zijn voegen. De mevrouw waar we gingen schuilen was heel behulpzaam en lief maar begreep niet wat er aan de hand was. Hilarisch om te zien hoe, nadat ze eerst zelf een paar keer aan iets gedraaid had waarbij we ons afvroegen of ze wist wat ze aan het doen was of gewoon de fiets wou aanraken, belde ze de plaatselijke automonteur om de hoek. Lun racede door de regen om beteutert terug te komen, zonder spaak. Na zelf de spanning van de andere spaken aan te hebben gepast liep het voorwiel niet meer aan. Heel rustig en goed de potholes ontwijkend zijn we zo naar Aranyaprathet doorgereden. Daar waren we op zoek naar een hotel die in het boekje beschreven stond als goedkoop en prima. We kwamen ergens anders uit (waarschijnlijk er naast) maar daardoor zitten we nu in een resort met eigen bungalowtjes. Prima vertoeven, én met.. zoals een van mijn reismaatjes zegt; the pyramid of five basic needs zou nog een laag erbij moeten krijgen: wifi.
De fietsenmaker in Aranyaprathet had slechter nieuws; Leon's fiets was dusdanig kapot dat er wat vervangen moest worden, en hij had de onderdelen niet in voorraad. Morgen zouden we met z'n drieen over de grens naar Sisophon gaan, maar dat zat er nu niet in. Ik heb nog 6 weken dus die ene dag maakt niet zoveel uit, het is wel erg leuk om met hun op te trekken! Het gekke is dat de culture shock voor hun eigenlijk helemaal niet zo groot is , buiten de andere taal om. Zij kijken vermakelijk toe als ik op de night market voor de eerste keer in mijn leven een vis eet als een beer, of gebarbecuede squid, of allemaal soorten fruit die wij in Nederland niet hebben, maar in Taiwan wel normaal zijn. Voor mij de perfecte manier om gewend te raken aan de manier van leven in Azie. Erg he, ga je stoer alleen als vrouw op een fiets door azie en dan laat je je door de eerste beste twee grote sterke mannen in de watten leggen. Dat is vakantie!

Geschreven door Lotjejolijt