De terugtocht van Sapa was beter dan de heenweg. Opnieuw de nachtbus in voor een uurr of 6 alleen nu overdag dus geen verplicht gevoel van moeten slapen maar lekkerr beetje 'an idiot abroad' kijken en chillen. Best prima, nog een Pho onderweg. Toen we begonnen met rijden was het nog iets spannender. Ik denk dat het zicht zo'n 5 meter was. Opnieuw maar gewoon de driver vertrouwen..Het eerste stuk met de minivan was nog niet zo heel makkelijk. We kwamen een begrafenisstoet tegen met een luid muzikaal gevolg. Een gigantische kist werd de berg opgetild. Er werd ons vertelt dat dit mensen uit de stad moesten zijn want deze kist ging richting het cemetery. En die is best wel prijzig om te liggen. De meeste mensen van de tribes worrden gewoon op de berg begraven. Cremeren doen ze hier niet aan. Anders dan in boeddhistische of hindoeistische landen waar mensen zo snel mogelijk verbrand moeten worden.
Eenmaal terug was het vrijdagavond en 22.30. In Hanoi werden we uit de grote bus geladen en belaagd door een grroep taxi chauffeurs. Het plan was om ons in een minivan langs de hotels te rijden. Volgens de kaart warren we een kwartiertje lopen van het hotel. Ik was helemaal klaar met weer 3 keer praktisch je hotel te moeten rijden en een uur later pas er uit te mogen dus was voor het wandelen van het laatste deel. Dan blijk je 16 kilo toch goed te gaan voelen op je rug. Dit is dus wat ze met backpacken bedoelen. Het plan was om de stad in te gaan maar het bed zag err net iets te aantrekkelijk uit.
De volgende morgen hadden we afgesproken met 2 vriendinnen van Laura die net aangekomen waren in Vietnam. Rond een uur of 11 waren zij ondanks jetlag in ons hotel en gingen we op zoek naar een Egg coffee. Een specialiteit in Hanoi. Superzoete warme koffievla. Meestal hou ik niet van zoetigheid in mijn koffe maar ik moet eerlijk bekennen dat dit echt wel lekker was! Ze hebben ook egg beer, maar die houden ze nogg van me tegoed. Het was een gezellig klein cafeetje dat we nooit gevonden hadden ware het niet dat David, de Halong Bay gids, het adres had opgeschreven. Je moest een klein gangetje door, trappetje op en daar is een cafeetje met grotendeels Vietnamezen. Een ander beeld dan de broodjeszaak Banh Mi 25 die door iedereen wordt aanbevolen die je van heinde en verre ziet omdat er een meute aan lichtgevende toeristen in kleurrijke North Face jackies zit. Zo lekker waren de broodjes niet eens.
De lunch weer in hetzellfde restaurant als een paar avonden daarvoor. Het was zo lekker eten.. Soep met wontons, dat kan je mij mee blijven voeren. Nog even beetje shoppen en sjokken door de stad. Die avond om 20.45 vertrok de trein naar Dong Hoi, vlakbij natuurpark Phong Nha. Nog even douchen en mijn lief bellen, ondanks dat de tijd snel gaat begin ik sommige "dingen" wel te missen. Bij aankomst in de trein waren we helemaal happy. Er waren redelijke bedjes waar we gestrekt in konden, we hadden 2 onderbedjes gescored en hadden lekkere broodjes meegenomen voorr het avondeten. Het was alleen supersmerig. De smetvrees van Laura werd goed aangewakkerd, ik kan wel wat hebben maar hier had ik ook wel even moeite mee. Ach, lekker eigen kussenhoesje eromheen, ingewikkeld in mijn eigen lakenzak, mij kon niet zoveel gbeuren! De twee franse meisjes boven ons weigerden daar te slapen want vonden dat ze te veel hadden betaald voor deze crappy bovenbedjes. Hoeveel ze betaald hadden en waar ze beland zijn wisten we niet maar wel dat vanaf toen de coupé van ons was. Geen slechte deal.
Na een paar uurtjes werd er nog een keurige Vietnameze oudere man in een van de bovenbedjes gelegd. Die lag te slapen in zijn pak met de nette leren zwarte schoenen onder het bedje.
Om een uur of 7 (naast de smerigste nacht-plas-stop) werd ik wakker en buiten was het prachtig. Wederom allemaal prachtig karstgebergte. Op de kaart bleken we net ter hoogte van het natuurpark te zijn. Nog een uur of 2 naar Dong Hoi en dan met de bus "terug" naar het park. We hadden bedacht om daar de lokale bus te nemen. Dat bleek nog niet zo heel makkelijk. We kochten al meteen een nachttrein ticket naar Da Nang voor de nacht daarna. Het bleek 20 minuten wandelen te zijn naar het bus station. En, zoals het de afgelopen dagen non-stop gedaan heeft, regende het volle bak. Een ontbijtje scoren voordat we weer voor anderhalf uur de bus in zouden moeten was dan ook wel een goed idee. In de vroege morgen aan de ale-soep met stokbrood. Door de regen over het spoor struinen, de spoorbeambte verderop wuifde naar ons dat we over mochten steken, en een klein steegje naast de snelweg door. Oef, dachten we toen al, als we die 's avonds weer doormoeten!
Eenmaal bij het busstation leek niemand op of om te kijken van onze aanwezigheid. Gelukkig gebruikte de dame achter de balie google translate en wees ons op die manier naar de overkant. Niets wees daar op de aanwezigheid van een bushalte dus na 10 minuten wachten begonnen we weer onrustig te worden. Laura weer terug naar de ticket counter terwijl ik een vriendelijke Vietnamees trof met een motorhelm op die vroeg of ik naar Phong Nha moest. Dan moest ik nu meekomen namelijk! Laura kwam gelukkig net terug maar geloofde de man niet meteen dus we bleven daar staan. Toen hij paniekeriger werd en heftiger naar ons begon te zwaaien zagen we in de verte de bus aankomen. Rennen! Net op tijd sprongen we de bus in. Vietnamezen hebben een verwarrend gebaar waarbij ik echt het idee krijg dat ze willen dat je blijft staan, maar ze juist graag willen dat je hun kant op komt (horizontaal op en neer wapperen van de hand).
In de bus zaten we helemaal achterin, nog iets extra betalen voor al onze bagage maar voor een kleine 2 euro in Phong Nha. Hele beleving nog aangezien de bus nog volledig vol gestouwd bleek te gaan worden. Iedereen bij elkaar op schoot. Nog nét geen levende kippetjes enzo maar kwam in de buurt. Laura knoopte een gesprek aan met haar buurvrouw en ik heb heerlijk muziek geluisterd en in mijn eigen wereldje naar buiten gestaard.
Eenmaal in Phong Nha bleek Laura's nieuwe vriendin een eigen homestay te hebben, of een tussenpersoon te zijn, of gewoon vriendelijk, of eigenlijk snapte we haar helemaal niet. Toen we uitstapten werd het nog onduidelijker en wilden ze ons op de motor naar die homestay brengen. Door de regen op de motor heeft me nu 1 keer doodsangsten bezorgd, een tweede keer zat ik niet echt op te wachten. Dan maar in het grote hostel er naast kijken. Easy tiger. Voor 180.000 (7 euro) per nacht een bedje in een stapelbed met een leopard print dekbed. Alles is schoon en er hangt een prettig sfeertje. Beneden is een grote bar en een pooltafel. Er liggen mensen languit tv te kijken, en er staat een relaxt muziekje op. Prima plek om even bij te komen.
Fietsjes van het hostel mee en even een stukje op weg. Het restaurantje dat ze aanraadde was wel erg dichtbij, we mochten eigenlijk niet verder omdat het donker zou worden, maar tegendraads lekker toch gegaan. Tot we op het einde van een modderweg aan de overkant van de Phong Nha caves uitkwamen. Er stonden meer toeristen, maar wat we ook probeerden te achterhalen, de boodschap was duidelijk. Vanaf die kant zouden we niet de caves inkomen.
Terug in het hostel werd het tijd voor gin tonic (happy hour is 1 euro per glas haha) en potjes pool. Daarr zijn we toch niet zo heel goed in. Dubbelspel met twee Ieren waarvan er 1 stomdronken was, bleek niet heel veel better spel op te leveren maar was wel gezellig. Lekker vroeg het nestje opgezocht, na nog even kennis gemaakt te hebben met onze nieuwe roomies.
Vandaag (ja ik ben inmiddels bij vandaag aangekomen!) Zou Laura een toertje doen en ik even mijn eigen ding. Ik merk dat ik moe word en soms even niet de energie om met anderen samen te zijn. Dus busje in busje uit leek me niet heel geslaagd. Vroeg in de morgen zwaaide ik Laura uit vanuit mijn leopard print dekbedje en draaide me nog maar eens om.
Geen plan voor de dag. Ik had een fiets. En that was it. In de bar hield een van de mensen van het hotel een praatje over wat er te doen was in de omgeving. Nog even enge afschrikwekkende verhalen over gruwelijke (onverzekerde) motorongelukken en ik was blij om op mijn fietsje te stappen.
Op weg de valley in, tussen de rijstvelden door. Soms schalt er ineens harde vreemde house muziek. Eenmaal volgde ik het en kwam ik uit bij een grote partytent waar een bruiloft gevierd werd. Volkomen doorweekt (het is vandaag geen seconde droog geweest..) heb ik even toe staan kijken. De bergen zijn prachtig. Juist door de bewolking krijgt de omgeving heel veel diepte. Er staan mensen te werken op het land. Waar in Sapa alles bruin was wordt er hier duidelijk wél rijst verbouwd. Alles is helder groen. Iedereen zwaait lachend naar je. Ondertussen begin ik goed doorweekt te worden. Want een neppe gore-tex kan misschien een glas water houden als salespraatje, maar de hele dag regen trekt die echt niet.
Op de terugweg kom ik weer over het dorp Son Trach. Het is inmiddels een uur of 1 en ik heb nog wel zin in een rondje. Andere kant op dus. Richting de botanical garden. Dit was in het praatje van de ochtend aangeraden maar wel dat je je er oop moest kleden. Het was namelijk niet helemaal wat je je voorstelt bij een botanical garden. Het was meer een uitgezette trail in een stuk oerwoud.
Bij het naderen van de poort van het national park kwam ik twee andere fietsers tegen. Ook op hun krakkemikkige fietsjes met mandjes voorop. Ik vroeg hen nog of het doenbaar was en zij gaven aan dat het kon. Je moest wel de laatste hoge berg lopen, maar dan zou je er ook wel zijn. Die uitdaging durfde ik wel aan. Die berg was hoog. En steil. Maarr het uitzicht was prachtig. En in de garden was een prachtig stenen pad door de jungle. Voor 200 meter. Want daarrna hield het op en begonnen er blubberpaden met touwen. Dat durfde ik dan toch weer niet aan in mijn eentje. Als ik daar zou vallen zou niemand dat weten. En het weer was nu ook niet zo aantrekkelijk dat er die dag nog veel gasten te verwachten waren. Ik had dus als snel mijn rondje gemaakt.
De terugweg zou een stuuk beter zijn. Ware het niet dat mijn remmen het niet bleken te doen. En er is maar 1 ding zwaarder dan een berg op zien te komen zonder versnellingen en dat is een berg af zonder remmen. Hele stukken heb ik moeten lopen naar beneden of tot kramp aan toe in mijn remmen moeten knijpen. Het laatste stuk was vlakker en lekker dalen. Er bleek een andere terugweg en zo kon ik slingerend over landweggetjes weer terug te kunnen naar het hostel. Ik bleek nat tot op het ondergoed en de warme douche was dan ook een van de beste in de afgelopen tijd.
Een uurtje later kwam Laura terug. Die had een goede dag in de caves gehad. We waren precies op tijd voor gintonic happy hour. En daarom zit ik nu dan ook lekker gintonic te sippen aan een picknick tafel tewijl de mensen naast mij spellletjes aan het spelen zijn en Laura met haar cavegenootjes bij het kampvuur staat. Dat was ondanks 45 km fietsen een fijn dagje bijkomen!

Geschreven door Lotjejolijt