Net terug van Halong bay stond niet veel later onze bus alweer te wachten. Op weg naar Sapa, een stadje in een vallei tussen de bergen ten NoordWesten van Hanoi. Zes uur rijden en richting de kou. Geen van ons beiden had daar op gepakt dus een hele goede reden om mij van top tot teen in een North Face outfit te steken. "Real, this is real. All the others are fake. Same same but different". We zitten nog niet helemaal goed in het afdingen maar beginnen er meer lol in te krijgen. Hanoi is net één grote markt. Alle bekende merken komen voorbij maar ze zitten vooral goed in de outdoor gear. Iedereen verkoopt hetzelfde dus het is een kwestie van meerdere kraampjes vragen en dan van het gemiddelde ongeveer de helft (of minder) betalen. Het duo Laura en Lotje is verdeelt in Laura die vriendelijk doch vasthoudend een laag bedrag volhoudt en ik die lachend, ogenschijnlijk ongemakkelijk, een beetje wegkijkt en een beetje mompelt dat we dan beter weg kunnen en bij de buurman kunnen kijken. Minder dan de helft van het startbedrag zit er nu al zeker in.
De sleeperbus was geen succes. Drie rijen met stoelen waarr je opgevouwen met je knieen tegen de bovenrand ingepropt wordt. Discolichten knipperen zo nu en dan uit. Om het uur stoppen we even, kan voor een plaspauze maar ik verdenk ook de chauffeur van een stevige onhoudbare nicotine verslaving. Er wordt niet vertelt wat het plan is en het is volkomen onduidelijk wat de bedoeling is. We blijven braaf zitten. Om een uur of 5-6 word ik even wakker en merk dat we stil staan. Ik dommel weg totdat er hard op de ramen gebonkt wordt en iedereen zijn bed uitgetimmerd wordt. Het is inmiddels half 7 dus waarschijnlijk hebben ze iedereen een extra uurtje slaap op het plaatselijke parkeerterrein gegund.
Met kleine oogjes staan we buiten. En nu dan? Geen idee. Verdwaasd kijken we om ons heen. We hebben geen voucher, geen naam van een hote, niets. Totdat er uit de menigte een man met een bordje "Laura Lotte" op de proppen komt en ons naar een grote auto begeleid. We racen naar het Golden Sun hotel waar we uitleg krijgen wanneer we mogen ontbijten en waar we onze spulllen kwijt kunnen. We krijgen handdoeken mee en een van de kamers mogen we in douchen. Het is opvallend hoe smooth alles verloopt. Als je iets boekt hoef je nergens meer over na te denken. Of het nu het vervoer naar de sleeperbus is (de minivan staat stipt, of te vroeg, voor de deur) of mensen die een nacht langer of korter ergens willen verblijven op een cruiseship in de bay.. Het wordt geruisloos geregeld. Reiscomfort is goed te koop in Vietnam en ook nog eens voor een vriendelijke prijs.
In de lobby mogen we op de computer nog onze tickets boeken wat niet lukte op de telefoon en worden we voorgesteld aan onze gids en mede trekkers. Bau, die later 18,5 jaar oud bleek te zijn, is onze gids voor 3 dagen. Een klein meisje met ellenlang donker haarr, vriendelijk lachend en behulpzaam en met een uitzonderlijk goede vaardigheid in de Engelse taal. We concludeerden hier net in de trein dat we na 3 dagen een beetje van Bau zijn gaan houden en dat ze van ons in de rugzak mee had gemogen (past best). Ik denk overigens dat ze dat niet had gewild, want de glunderende trots waarmee zij op de tweede dag haar familie voorstelde maakt dat ik denk dat ze ook niet graag zonder ze had willen zijn.
Die ochtend was het zo mistig dat we geen hand voor ogen zagen. We zouden 14 km voor de boeg hebben en het had recent nog geregend. Van de Amerikaanse op de boot hadden we het dringende advies gekregen om rubber regenlaarzen aan te schaffen voor vertrek om het glibberen en glijden tegen de gaan. Aldus geschiedde en konden wij verder met een paar grote zwarte regenlaarzen aan de voeten. Na 10 minuten ontstonden de eerste blaren. Onze groep bestond uit een Braziliaan van een jaar of 25 en een Duits stel waarvan we eerst dachten dat het broer en zus waren door het opvallende leeftijdsverschil en een veertiger uit Dubai die werkte voor een reisbureau en dit als voorwerk deed.
Het eerste stuk wandelen was zwaar door de natte blubber stijl klimmen en dalen (weet nog niet zeker wat mijn voorkeur geniet). Het was er wel meteen prachtige groen en bruin tinten en mooie overzichten over de vallei. We begonnen midden in een wolk maar eindigden er net onder. De jassen kwamen wel goed van pas want ondanks ons gezweet bleef het aardig fris.
Ze woont in een klein dorp en behoort tot een stam die daar uit de vallei komt. Haar tribe laat zich herkennen aan de klederrdracht; indigo gekleurde en geborduurde jurken en kleurrijke theedoeken op het hoofd.
Andere stammen die we tegen kwamen (ik heb de namen niet kunnen onthouden) was een stam waarbij de vrouwen hun wenkbrauwen of moeten scheren en het eerste deel van hun hoofd nadat zij getrouwd zijn. Zij dragen ook hoofddeksels waarrdoor het net lijkt alsof ze helemaal geen hoofdhaar hebben. Dit komt omdat op een dag een vrouw voor haar schoonfamilie kookte waarbij kort daarna haar schoonvader stierf. Dat gebeurde heel plots, en ze wisten niet hoe dat kon. Het enige dat ze konden vinden was een haar in de mond van de vader. Sindsdien is het afscheergebruik ontstaan.
Andere stammen lieten zich herkennen aan verschillende klederdrachten en verschillende vormen van handicrafts.
De tocht was prrachtig, het blijft heerlijk om iets te doen tijdens het reizen. Alsof je dan meer contact maakt met je omgeving. Letterlijk contact wouden de meewandelende verkoopsters maar al te graag. Werd het iets lastiger, stond er alweer een klaar om je een hand te geven. Niet alleen uit vriendelijkheid, dat was dan weer een beetje jammer. Het idee was dat het eigenlijk betekende dat je daarrna bij haar iets moest kopen. En ze zijn volhardend. Maar wij inmiddels ook. Dus voor 150.000 inclusief werd "Moe", de 57-jarige vrouw die er uitzag als 80 maar de berg kwieker oprende dan wij, na een stevige onderhandeling 2 "theedoeken" en 4 armbandjes lichter (in tegenstelling tot haar eerste voorstel van 400.000 zonder extraatjes).
Die avond in de homestay werden we allemaal in kleurrijke bedjes naast elkaar gelegd. Maar niet voordat we heerlijk gegeten hadden bij de gastvrouw van het huis en Bau ons allemaal aan de rice wine geslingerd had. Ze vertelde dat in Vietnam er al van jongs af aan gedronken wordt. Veel wordt beklonken met drank, en dan met name de ricewine (die met 30-40% alcohol echt eerrder de titel rijst wodka had mogen dragen). Iedereen was moe en de bedden op de vide boven ons lonkten. Het bleek toch best een gezellig gezelschap maar rond 20u gingen we richting bed. Volgende morgen lekker niet vroeg op. De roosters doen het wel, maar wij hoeven telkens pas rond 8.30 uit de veren, dat voelt wel als vakantie. Wel weer rond een uur of 6 een onuitstaanbare herrie. Vooral omdat het een volkomen onherkenbaar geluid was.
We kwamen er die dag achter dat we blijkbaar de stevige trekking hadden geboekt. De dag ervoor had de Dubai-nees ons al verlaten en die middag zouden wij met z'n tweeen overblijven. Tijdens de lunch werden zij opgehaald met een taxi en werden wij gematched met een deel van een andere groep. Weer compleet andere types. Een fransman die samen met een vriendin was die weer terug moest naar Hanoi omdat ze koorts bleef houden en een groep van 3 vijftigers van de Canarische eilanden die luid een flesje ricewine aan de mond zette vanaf het middaguur. Na de lunch nog 12 km lopen, maar wel redelijk vlak dus dat was goed te doen. Mijn voeten begonenn al goed gewend te raken aan de rubberlaarzen. Gewoon door de blaren heen lopen.
Die avond sliepen we weer in een homestay. Er kwam nog een groep bij met een andere gids. Twee Nederlandse meisjes en een groep Maltesers (dat klopt vast niet). Ondertussen bleken de de Spanjaarden eigenlijk best grappige lui en vermaakten wij ons prima met hen. Hun gids was een luidruchtig klein 27-jarig vrouwtje met kleurrijke kleding. De wifi was goed hier, dus dat was een reden om een film te kijken op youtube. In haar eigen dorp heeft ze geen internet en ze had nett een nieuwe telefoon dus dit was een uitgelezen kans. Ze probeerde ons te betrekken in de film door alles te vertalen en het vehaal uit te leggen. Blijkbaar was het een 6 urige (!!) Verfilming van een Vietnameze mythe. Vooral het plezier dat zij had in het kijken hiervan was heel aanstekelijk. Het ging over een meisje dat op de maan woont en verliefd wordt op een man op aarde. Die man is arm en zij kan allemaal dingen ongezien voor hem regelen; eten, schoonmaken (ideaal!). Maar hij heeft al een vriendin en de ouders zijn het ook niet eens met deze verhouding. Vervolgens wordt err veel dragonballZ achtig gevochten met nogal lachwekkende special effects. Ondertussen vloeide de ricewine rijkelijk op tafel, ondanks dat deze niieuwe gids net uitgebreid verrtelt had datt ze van de dokter in het ziekenhuis niet meer mocht drinken. Deze televisie-verhouding was een goede aangelegenheid om eens te vragen hoe dat precies gaat in de dorpen daar.
De gidsen vertelde ons datt het een beetje aan de ouders lag. Er beginnen ook veel dingen te veranderen. Vroeger werd iedereen uitgehuwelijkt, maar tegenwoordig hebben de kinderen daar ook meer in in te brengen. De meeste Vietnamezen trouwen op 16-jarige leeftijd en beginnen niet lang daarna aan kinderen. Naast dat je zelf kiest, of je ouders, kan het ook voorkomen dat je als vrouw gekidnapt wordt. Dat betekent dat een jongen je meeneemt (op de motor) en mee naar huis neemt. Daar ben je dan een paar dagen en daarna gaan ze naar de ouders van het meisje. Als de ouders een glas ricewine aannemen beklinken ze daarmee het huwelijk (ook als het meisje dat niet wiilt..). Bau vertelt dat ze zelf nog niet wilt trouwen, het is wel aan haar gevraagd maar ze vond die jongen niet zo leuk en wilt eerst zelf graag lerares worden. Haar ouders zijn volgens haar ook wel ruiimdenkender. Ook het feit dat zij zomaar 2 nachten met zo'n tour mee mag is niet echt gebruikelijk.
De film speelde onder deze verhalen gewoon verder en we kregen zo nu en dan een update van de gids.
Die avond iets later naar bed, maar wederom vroeg erin. Op zolder met de 4 Nederlandse meisjes op een rijtje. De volgende ochtend weer aan de wandel, we splitsten op in 2 groepen. Het werd deze keer een rondje, met de lunch zouden we weer in de homestay zijn. De andere groep deed een korter tochtje, pijntjes hadden hen al geveld. Bau vertelde dat de andere gids haar had gevraagd hoe oud wij waren. Zij geloofde niet dat wij ouder waren dan de 27-jarige Nederlandse dames, wij zagen er jonger uit. Naja, we lachten in ieder geval meer. En hadden er meer lol in. Tja, concludeerde Bau "Older people are just more boring". Dus saaie mensen zijn per definitie ook ouder dus.

Geschreven door Lotjejolijt