Het derde nachtje in Chiang Rai zit er weer op. Over een paar uurtjes ga ik richting Vietnam!
De rit van Chiang Mai naar hier was er een van 3,5 uur samengeknepen billen. Met een volgepropte minivan tot na een uurtje een hysterische francaise de chauffeur wakker riep. Boos dat hij beschuldigd werd van in slaap vallen achter het stuur slingerde hij de vluchtstrook op en vroeg of ze liever wilde uitstappen. Geagiteerd klapte hij zijn achteruitkijkspiegel opzij om voor haar het zicht te blokkeren en reed verder. Iedereen bleef zitten. Maar was wel blij toen de man bij de pauze een grote bak koffie achterover sloeg.
Net voordat we in Chiang Rai aan zouden komen een korte stop bij de White Temple. Een hele moderne, zoals de bijnaam al verklapt, volledig witte tempel. Die dag gesloten door de hevige regenval maar ook van buitenaf indrukwekkend in kitsch. Van binnen zouden de wandetekeningen gevuld zijn met Keanu Reeves in de matrix en superman. Toch wel jammer dat we niet naar binnen konden. Het wordt sinds 1997 gebouwd en de verwachting is dat het 2070 af is. De architect is een ex-verslaafde die voor zijn verslaving al een bekende kunstenaar was en zijn afkickperiode uit in deze tempel. Door de regenn rijden we verder het stadje in.
Het hostel is schoon en de mensen zijn vriendelijk. Voor het eerst op een dorm! Met 6 (man een vrouw) op een slaapzaal met stapelbedden. Dat viel alles mee, iedereen gaat geruisloos langs elkaar heen en er is een grote gemeenschappelijke ruimte waardoor de slaapzaal ook eigenlijk alleen voor rusten gebruikt wordt.
Die avond eten op de night market die praktisch aan het hostel ligt. Door de regen is het een uitgebluste bende. Weinig lol aan maar erg lekkere barbecue sticks dus je hoorde mij niet klagen. In het hostel voor het eerst dusdanig goed internet dat de netflix het trok. Dus heerlijk in bed serietje liggen kijken. Na 2 weken geen televisie kon ik daar, in mijn kokonnetje in het krakende bovenbedje, behoorlijk van genieten. Wel een Zweedse dramaserie over mensen die om verschillende redenen naar Thailand vertrekken. Heel vermakelijk.
Na een nachtje zo zacht mogelijk woelen naar de fat free bikes om een fiets te huren. Prachtige fietsen, maar omdat ik toch nog geen plan had en Chiang Rai zelf niet zo groot is een citybike met mandje voorop te nemen. Beetje cruisen. Eerste halte: de stad uit! Het is prachtig in de omgeving, heel groen en mooie bergen. Volgens de kaart kun je zo ongeveer de Kok river volgen. Dan kan het ook nooit heel steil worden was de theorie. Maar ook heuvels worden bergen met 2 versnellingen.
Ik reeds langs een boeddha die uit de rots gehakt was en bezocht een tempel in een grot. Een stukje verderop lopen had je aan de rivier een verhoging met een witte boeddha die over de rivier uitkijkt. Het ruikt er lekker en geniet er van even de stad uit te zijn. De geur in de grottentempel is daarentegen smerig. De welbekende geur van vleermuispoep met een vleugje kattenpies. MMM... Lekker op de blote voetjes door de tempel.
Het fietsen is lekker, iedereen groet je vrolijk. Bij Karen's elephant park in Rummit weet je al snel dat je er bent. Op de weg lopen ineens de gigantische gevaartes rond met een bakje toeristen op de rug. Verderop staan zeker 12 olifanten op elkaar gepakt in een klein "stal". Ondanks dat ik had gelezen dat hun cafe goede koffie schenkt ging ik toch maar aan de overkant zitten. De koffie werd met een theezakje (met koffie) gezet en was eigenlijk best prima. De man van de koffietent sprak weinig Engels maar tekende een kaartje naar de hotsprings. Was ik niet van plan naar toe te gaan, maar geen slecht idee.
Daar aangekomen stond het zweet me goed op het lijf, dus een verfrissend bad kwam helemaal niet zo slecht uit. Geen zwemsspullen mee, maar dat maakte niets uit volgens de dame. Ze regelde een prive hottub en een handdoek voor me, en ik was klaar om te gaan! Lekker liggen dobberen en een boekje gelezen.
Tijd voor de terugweg. Langs de bekende blaffende honden en over kleine weggetjes waar ik toch echt beter een mountanbike voor zou kunnen hebben. Maar hij heeft het gered, kan ik nu in retrospect verklappen. De wegen zijn wel prachtig. Er rijden maar weinig mensen dus over het algemeen had ik het rijk voor mij alleen. Soms is dat ook wel spannend. Het geeft wel een veilig gevoel als er mensen op straat zijn. Onderweg wonen de mensen nog in hutjes op palen of kleine half open huisjes. De winkeldichtheid is een stuk lager, dus een flesje water kopen moet je echt even naar zoeken. Vermoeid en vies keerde ik terug in het hostel. Even opfrissen en op de fiets naar CentralPlaza, de mall van Chiang Rai. Rondgeslenterd door de airco en lekkere gegrillde paddestoelen als hapje. Mijn krakkemikkige fietsje tussen alle motorbikes uitgevist en door de schemer naar huis.Die nacht was ik snel vertrokken. Veerttig kilometer op een fiets waar je knieen net boven het stuur uitkomen blijkt toch wel vermoeiend.
Desalnietemin had ik de volgende ochtend weer goede zin om te gaan fietsen. Met als doel van de dag het bereiken van de Baandam museum, the black house. Een route door een heuvelig gebied maarr wederom goed te doen. Het geeft de omgeving ook wel extra diepte. Net de stad uit zie ik in de verte een gigantisch wit boeddha beeld. Ik besluit daarnaar toe te fietsen en besef me bij het naderen hoe ongelovelijk groot die eigenlijk is. Steile berg op om er te komen en dan sta je aan de voet van het boeddha beeld. Binnen blijkt er een lift. Voor 40 baht (1 euro) kun je naar boven. De trap is nog niet in gebruik. Ik ben wel benieuwd. In de lift met een hele groep vrolijk kletsende oudere Thai. Er zijn hier verder geen toeristen. In de lift zijn de knopjes afgeplakt, alleen de 1e en nummer 24 zijn beschikbaar. Wat is daar dan tussenin... Maar ik durf niet ongehorig te zijn en wacht netjes de hoogste etage af. We stappen uit in een ruimte waar bouwvakkers hard aan het werk zijn.Op de ruimte van ik gok 20m2 staat een man te lassen en een andere staat een draak te boetseren. De hele muur is bekleed met figuren, grotendeels onaf. Er zijn aan weerszijden 3 kleine raampjes waardoor je naar buiten kan kijken. Beduusd kijk ik om me heen en me vervolgens een kwartier lang te vermaken over de bizarre fotoshoot die de meegekomen Thai met elkaar hebben. Zij vinden het net zo prachtig. Dat is mooi.
Op naar beneden, eerst nog even een praatje met de parkeermeneer. Je wordt hier als fietser, in tegenstelling tot in Nederland vaak, als volwaardig deelnemer van het verkeer gezien. Ze gedragen zich, ook op de weg, alsof je een motorvoertuig onder je kont hebt en op zich is dat vaak best wel prettig.
Onderweg kom ik nog meerdere tempels tegen maar het meest mooie is de omgeving. De wolken zijn verdwenen en alles wordt beschenen door de stralende heldere zon. Ook ik dus. Dag 1 had ik geen zonnebrand nodig. Maarr ik voel mn neus branden en de 7/11 verkoopt geen zonnebrand zonder whitening erin (dat vind ik toch wel weer veel van het goede). Wegfikken dus.
Bij aankomst bij de black house eerst een goede kop koffie bij een dame die eerst verbaasd naar mijn fiets kijkt, dan naar mij, en terug naar de fiets. Met gegrinnik begint ze aan mijn koffie en zet de ventilator recht op mijn gezicht. Een ijsje toe, dat heb ik wel verdiend. Het museum is een park met daarin talloze kleine en grote huisjes. Een deel kan je in, een ander deel is gesloten. Het is het werk van een bekend Thaise kunstenaar die uit de provincie komt en in Bangkok, en jawel, Amsterdam, heeft gestudeerd. Zijn werk zou in eerste instantie als een belediging van het boeddhisme zijn gezien en daarom verguisd, maar inmiddels is hij alom geprezen. Het park is fijn om doorheen te wandelen. Overal is wel wat te zien. Veel donkere grote gebouwen met een macaber sfeertje ingericht. Opgezette dieren en hun vellen. De toiletten zijn bezaaid met phallussen en schelpen. Er wordt aldaar weinig over zijn werk uit de doeken gedaan maar het sfeertje dat hij probeert op te roepen snap ik denk ik wel.
De fietreis terug leidt mij volgens de kaart over precies dezelfde weg terug. Daar voel ik dan weer niet zo veel voor.. Dan maar eigenwijs zijn, adres aan de oostkant van Chang Rai als final destination en voila ik heb een andere route. Al snel moest ik stellen dat dit niet de slimste keuze was. Daar fietste ik dan in de brandende zon over de vluchtstrook van de snelweg. Geen helmpje op, tasje voorin.. Er kwam borden voorbij met fietsers er op waar iets Thais onderstond. Wellicht waarrschuwingen, of mogelijke boetes. Ik hoopte maar dat het een aanmoedigingsbordje was ("Goed zo! Fietsen is gezond", of iets in die trant) en fietste stug door. Vijftien kilometer te gaan. Onderweg kwam ik het vliegveld tegen. Groot kruispunt met de auto's. Er komt een politie agent mijn kant op lopen. Ja, nu gaat die zeggen dat dit natuurlijk absoluut niet kan. Maar niets was minderr waar. Ik kreeg een aanmoedigend knikje en hij liep vrolijk verder. Ik kon mijn tocht zorgeloos - voor boetes in ieder geval- vervolgen. Maar toch wel erg blij toen er een zijweg opdoemde.
Op de terugweg de grootste tempels van Chiang Rai bezocht en een museum. Azie blijft toch wel het continent van "het had zo mooi kúnnen zijn". Hier weer; een hele tempel om een Emerald Buddha heen gebouwd. Maar het enige dat te vinden is zijn bordjes met uitleg waar de Emeral Buddha nu staat en sinds de 14e eeuw geweest is (niet daar dus!). Zal ik toch terug moeten naar Bangkok om hem te bewonderen in the grand palace.
De rest te voet; de fiets weer ingeleverd. Live muziek in het hostel (met een jongen die érg goed kon zingen) en even een lange broek scoren op de markt. In Vietnam is het namelijk kouder dan hier! Over een paar uurtjes ontmoet ik Laura in Hanoi om samen de reis voort te zetten. Ook heb ik vanochtend mijn terugticket naar Thailand geboekt. 30 januari vlieg ik terug naar Sura Thani in Thailand om daar 10 dagen in stilte retraite te gaan. Spannend! Als het goed is maak ik dan én Tet (Vietnamees Nieuwjaar op 28 januari) mee in Ho Chi Minh City, én kan ik na de retraite nog 10 dagen op een strand chillen. Oeh lala wat een rijkdom!

Geschreven door Lotjejolijt