Schrijven in een minivan bleek me toch minder goed af te gaan dan gehoopt. De bochtjes in de weg en het enthousiaste rijgedrag van onze chauffeur zorgde er al snel voor dat ik liever de ogen op de weg hield. Dus voordat ik mezelf weer rijk reken en morgen denk te schrijven op de terugweg, op bed typen in de stad waar het busje ons naar toe bracht... Pai.
In de bergen, niet ver van de grens met Myanmar, ligt het stadje Pai. Het staat bekend om de relaxte hippie sfeer en de prachtige omgeving. Een luttele 85km waar je een kleine 3 tot 4 uur over doet vanuit Chiang Mai. De minivan zit stampvol; alle plekken lijken bezet te worden tot 2 Chineze dame's met kinderen op schoot aan toe. Bij het eerste gehuil kijken Nina en ik elkaar al met grote ogen aan. Dit wordt wat, de komende uren. Het stikt hier overigens van de vakantievierende Chinezen, al heb ik nog steeds moeite om de verschillende Aziaten uit elkaar te halen. Dus voor het zelfde geld heb ik nu een Taiwanees gezin voor Chinees uitgemaakt (wordt niet gewaardeerd).
De wegen kronkelen omhoog en het uitzicht wordt steeds beter. In z'n 1 de berg op.Groene valleien, hoge bergen. We vertrekken uit de mist en kou (ik begin het nu al koud te krijgen met 20 graden, sorry.), maar boven de wolken blijkt ook de zon te schijnen en het landschap is zonovergoten nóg mooier. Bij aankomst op het busstation kunnen de truien meteen uit. Het hostel blijkt op loopafstand. Een bamboo hutje op een camping aan het water. Het ziet er superrelaxt uit. Je mag met het verblijf gratis het zwembad "Fluid" in (ik ken, gelukkig, geen zwembaden die niet fluid zijn). Daar aangekomen schijnt het zonnetje goed en het zwembad is een aangename verkoeling. Overal liggen mensen op matjes in de zon. Veel Nederlanders om ons heen, voor zo'n klein landje zijn wij toch wel verantwoordelijk voor een groot deel van de Thaise reizigers. Je moet hier niet denken dat je ongestraft je eigen taaltje door kan babbelen. Een paar dagen terug nog toen we door Chiang Mai liepen waren we een goed onsmakelijk poep-verhaal aan het spuien toen een man op onze rug tikte met de vraag waar de 7/11 was (dit moet een noodrem zijn geweest, want de vraag wáár de winkel zit die minstens om de 200 meter gevestigd is, leek mij geen zinvolle vraag). Uitkijken dus.
Onszelf een half uurtje bij het zwembad gegund totdat we toch onrustig werden; we wilden de sunset bijde Canyon zien! Een prachtig natuurgebied die bekend staatt om zijn zonsondergang. Het toertje was niet vol, maar we kregen een taxi-chauffeur zo ver om ons voor 150 baht (4 euro) er naar toe te brengen, daar op ons te wachten en ons weer terug te brengen. Geen slechte deal. Terwijl hij grapjes bleef maken dat hij ons daar achter zou laten en morgenochtend zou ophalen hoopte wij maarr dat we met een grrapjas te maken hadden. De Canyon is prachtig en we hadden de mazzel met een straalheldere hemel. Het rondlopen was niet helemaal zonder gevaar; smalle richeltjes met diepe afgronden. Nina heeft flink veel last van hoogtevrees die ze, ondanks de grote wens er toe, toch maar niet deze keer overwon. Bij het aankomende gevoel van flauwvallen trok ze gelukkig de conclusie dat het uitzicht aan de andere kant óók mooi was. Na een wandelingetje de zon in de bergen zien zakken en weer op zoek naar onze chauffeur, die natuurlijk weer netjes op ons aan het wachten was.
Beetje eten en een biertje in het hostelcafe en we waren toe aan ons bedje. Een stapelbedje waarbij iedere beweging voor de ander een halve aardbeving betekende. Die nacht was het lawaaiig, koud en drukte we de wekker van 07.00 mooi uit tot 08.00.
We zouden vandaag namelijk scooter gaan rijden! Ze zien er uit als scooters, maar het aantal cc dat er onder hangt zou in Nederland een motorrijbewijs vereisen. Onder het genot van een heerlijk ontbijt (een grote bak fruit met wat granen en yoghurt; een verademing na 3dd noodles of rijst..) even checken of alle verzekeringen toch wel rond waren en op zoek naar een motor. De eerste kregen we niet mee als we ons paspoort niet achterlieten; heel begrijpelijk nadat wij hadden gestameld nog nooit op een scooter te hebben gereden, maar paspoorten blijven bij ons. Een paar huisjes verderop staan zeker 10 toeristen verzameld. Het is inmddels 09.55 en het angstzweet met de gedachte aan de motor staat mij op het lijf.
Twee meisjes naast ons infomeren naar de grotten en er blijkt om 10.00 en een betaalbare dagtoer te vertrekken naar de Lod Cave die we graag wilden bezoeken. We werden met z'n allen een soort overdekte truck met bankjes ingeschoven en zo zouden we 1,5 uur lang door elkaar worden geschud de bergen door naar de grotten.
In de grotten werden we rondgeleid door een plaatselijke dorpbewoner met een olielamp in de hand. Een paar kleine iele Thaise vrouwtjes lieten ons de weg zien door het immense grottencomplex. Sommige uitzichten waren adembenemend. Veel trappen lopen op-en-af en door de hele grot zag je op verschillende mensen rondgeleid worden. De gids was briljant een liet mij denken aan een Cambodjaanse guide 2 jaar geleden. In de plaats van iets te vertellen over de grot en het ontstaan, of ontdekking of wat dan ook.. Kregen we de hele tocht te horen waar de stenen op leken; van een krokodil tot een boeddha tot een borstvormige steen waarbij de, minstens 50 jarige, vrouw veranderde in een klein meisje en giechelend steeds "look, booby, booby" kirde. Het "ik zie ik zie wat jij niet ziet spelletje" begon ik steeds meer te waarderen waarop ik iedere keer enthousiast meeschreeuwde "UFO" en "monkey!", de guide kon haar enige entthousiasteling volgens mij wel waarderen. Als ik toch besluit geen dokter meer te zijn kan ik wellicht ooit nog aan de slag als "gids" in de log cave.
Een stukje gevaren door de grotten op een bamboo boot. In het water zwommen gigantische vissen. Aan de andere kant was de geur niet te houden. Het hoge gepiep had al vleermuizen aangekondigd maar ook hier overal hun poep met een intens penetrante geur. Een 2000 jaar oude wandtekening werd ons laten zien waarbij zelfs met veel fantasie echt niets meer te zien was. Over de 'coffin', een houten gevaarte die meer leek op een boot, die er lag wist zij zoveel te vertellen als.. het woord 'coffin'. Onze gids racede als een idioot door de grotten, op weg naar de volgende groep toeristen. Of naar chillings in het bos.
De lunch was gezellig met de hele groep en we besloten ter plekke te vragen of we van onze halve dag toer niet een hele mochten maken. Iets bijbetalen en we konden ook mee naar de andere attracties. Ze hadden eve niet erij vertelt dat dat gewoon betekende dat wij bij een reeds overvolle truck er gewoon bij geduwd zouden worden.
Over elkaar heen gevouwen teruggehobbeld richting Pai. Eerste halte was een gigantish uitzicht. Daarna naar de hot springs. Dat zag er op de plaatjes toch iets idyllischer uit. Maar met de, geneeskrachtige, modder op het gezicht was het warme water wel heerlijk. Midden in het bos op een berg. De uitstapjes namen wel af in indrukwekkendheid en de waterval bleek dan ook een droge rotswand op de berg met een klein straaltje water. Tien minuten na aanvang keek iedereen om zich heen of we niet weer verder konden. Wat zijn we toch een stel verwende toeristen. De rest zou naar de sunset in de canyon gaan, aangezien we daar al waren geweest werden we teruggebracht naar Pai.
Onszelf maar eens getrakteerd - dat doen we al niet de hele tijd- op een manicure en pedicure. Dus mooie paarse (Ja, ja, paars. Net zo lelijk paars als mijn teva"s).Heerlijk lekker een uurtje met handjes en voetjes gebadderd worden voordat we weer ons bamboo hutje in kunnen klimmen voor, hopelijk een iets rustiger nachtje, rust.

Geschreven door Lotjejolijt