In de trein naar Ayutthaya; het raam kan volledig open maar we weten nog niet zeker of dat nu zo'n geweldig plan is. De witte wolken vliegen ons raampje in. Wellicht een verklaring voor al die mensen met mondkapjes op. Iedere ochtend word ik wakker alsof ik een pakje sigaretten heb weggewerkt, of twee. De smog in de stad is heftig. Ik merk wel een groot verschil met de het regenseizoen want de droge lucht en matige warmte maakt het rondwandelen toch aangenaam. Daar heb ik gisteren dan ook goed gebruik van gemaakt.
Het oude stadsgedeelte van Bangkok heb ik onderhand een beetje leren kennen, dus op weg naar de Shopping Malls en Skyscrapers. We begonne de ochtend nog samen, de dag nog goed beginnen met een tempel. De Golden Mount, 317 treden, klonk heftig dus kort na het ontbijt vóór het begin van de echt hitte op pad. Dat viel alles mee, van de Thaise treden kan zelfs Nina 2 treden tegelijk nemen en binnen 5 minuten konden we genieten van het uitzicht over de stad, de gouden boeddha's en de kitcherige tirelantijnen die de Wat's (tempels) met zich meebrengen. Daar scheidde onze wegen; de een de oude en de ander, de nieuwe stad in.
Lange brede 4 baanswegen doorrkruizen de stad. Het wordt steeds drukker naarmate de gebouwen hoger worden. In een van zijstraatjes word ik gelokt door het 'Jim Thompson' huis. Een Amerikaanse architect die in de jaren 50 geinspireerd door de traditionele Thaise architectuur zijn eigen huis daar bouwde. Hij werd onder andere bekend door de zijde die hij liet bedrukken en doorverkocht. Waarom het zo ongelofelijk druk met toeristen is op een plek die door een Amerikaan daar gebouwd is is mij een volkomen raadsel. Pen, de Thaise gids die zo snel sprak dat zelfs de Australiers naast mij het niet konden volgen, vertelde honderduit. Juist omdat zij vertelde wat er in dit huis anders was (een eettafel, een toilet, een oprijlaan) dan in Thaise huizen vertelde ze wel veel over typisch Thaise gebruiken. Zoals de hoge toegangen; die niet alleen handig zijn zodat baby's de kamers niet kunnen verlaten, maar ook zodat de boze geesten, die zich over de grond verplaatsen, er niet doorheen kunnen.
Het werd al snel tijd om de jaren 60 te verlaten en de moderne wereld in te lopen.
Een zijstraat verderop zit het 'Arts and culture centre' een mooi modern gebouw met kleine artsy fartsy winkelltjes en meerdere tentoonstellingen. Even tot rust komen tussen de kunst om mij vervolgens in de hectiek van de Shopping Malls te storten. Grote futuristische gebouwen met hippe designers. Buiten razen de taxi's langs en de metro's (die hier bovenlangs rijden). Oversteken over de weg duurt lang en lijkt gevaarlijk. Je kan via de metrostations veilig naar de andere kant komen. Op naar Lumphini park. Midden tussen de wolkenkrabbers een grote groene oase waar mensen sporten, in bootjes varen of relaxen in de schaduw.
Afgesproken vóór 6 uur terug te zijn in het hotel dus het werd tijd om de terugtocht te gaan maken. Een offline app met de kaart (Maps.me, een aanrader) maakt het navigeren tot een makkie. Dacht ik. De vermoeidheid en gebrekkige GPS signaal leek mij parten te gaan spelen en tot twee keer toe moest ik stellen dat ik compleet de verkeerde kant op liep.Kleine wijkjes in, en steeds het mooiste straatje kiezen bleek mij niet echt naar het hotel te brengen. Toen het begon te schemeren vond ik de tactiek "in welk straatje voel ik mij het veiligst" ook wel passender. Achter het treinstation kriskras door kleine straatjes, maar twijfelend aan de verbaase blikken of ik niet met een grote glimlach 'mobstertown' ingelopen was.
Gelukkig werden de reclameborden weer rood met goud en begon ik de omgeving te herkennen;ik ben weer in Chinatown! Dat betekende dat ik de weg weer terug wist! Als beloning voor de uren wandelen 2 koele biertjes bij de 7/11 gescored om Nina, ook uitgeput van Tempels en de Grand Palace, te treffen op de kamer.
Rond de Khao San Road een eettentje gevonden en het werd tjd voor nieuwe kleren. Beiden heel licht gepakt maar ook beiden nu ook al door de schone klediing heen. Mede-toeristen bestuderen is ook een sport die leuk blijft.
Het is fjin om met z'n tweeen in het donker doorr de stad te lopen. Veel straatjes had ik in mn eentje echt niet prettig gevonden maar nu lopen we gewoon goed hard door samen. Nietsverrmoedend lopen we langs een brug waar talloze mensen in het pikkedonker onder bivakkeren. Op een hoekje in het donker staat een man te plassen. Met grote ogen kijkt hij ons betrapt aan. Snel springt hij op met zijn broek nog half op de enkels. Zo eng zijn wij nu toch ook weer niet.. Tot we zijn tuktuk vaart zien maken op de aanliggende weg. Zonder hem. Hij wist het gevaarte toch nog op tijd tot stilstand te krijgen en kon ons opvolgende geschater nog best waarderen, al was het wél de eerste tuktuk driver die ons géén tochtje aanboodt.

Geschreven door Lotjejolijt