Ik ben aangekomen op mijn laatste fietsbestemming. Gisterochtend weer vroeg opgestaan, vol goede moed en zin in mijn laatste dag. Gekleurd door het nieuws dat ik hoorde over de malaysian airlines vlucht die verongelukt is. Vijf weken geleden zat ik in datzelfde vliegtuig, de MH17 naar Kuala Lumpur. Verschrikkelijk voor de mensen die er in zaten maar ook voor de nabestaanden. Nu ik dit typ krijg ik er nog kippenvel van. Op mijn foto van vertrek van Schiphol maakte ik een vrolijke foto van het vliegtuig. De MH17. Die mensen moeten datzelfde spannende gevoel hebben gehad, dat ze op vakantie gingen, lekker naar de zon in Azie. En dan is het ineens over. De hele dag heeft een naar gevoel mij bekropen. Ondanks dat het hier niet zo leeft onder de mensen als in Nederland wordt ik de hele ochtend overspoelt door de verschrikkelijke beelden op CNN terwijl ik aan mijn ontbijt aan het wachten ben tot de regen wat afneemt.
Uiteindelijk besluit ik rond half 9 dan toch te vertrekken ondanks de regen. Rond tienen heb ik al zo'n ruime dertig kilometer in de benen en de wind mee. Een jongen op een motor spreekt mij aan. In de hand een lotusbloem die hij daar gekocht heeft. Zijn vriend rijdt de motor. Ze nodigen mij uit bij de vriend thuis. Ik leg mijn argwaan opzij (elke ervaring is er weer een en je moet mensen blijven vertrouwen) en ga met de jongens mee. Een klein landweggetje op en zo kom ik in een prachtig huisje in een klein dorpje uit.
Ik werd voorgesteld aan de hele familie, zus, vader, moeder, grootmoeder en moeder als laatste. Zij was blind door natte macula degeneratie en werd door het huis heen geleid. Na een kopje thee vroegen ze of ik bleef lunchen ik wist dat dat krap ging worden met nog 50km voor de boeg maar mijn laatste dag in Vietnam, ik durfde het er op te wagen. De vriend van de familie bleek een collega van de jongen op de motor te zijn. Ze waren beiden makelaars in Saigon. Vooral het engels van de jongen was erg goed. De vader verstond weinig van onze gesprekken maar knikte vrolijk mee. De jongen vertelde veel over het leven in Vietnam, en ook over de geloven. Hoe veek geloven hier samen gaan. Hij wees naar de muur waar zowel de afbeelding van jezus als die van boeddha prijkten. Alle goden zijn eigenlijk hetzelfde. Tot dusver lagen we wel met elkaar op een lijn. Totdat de jongen vertelde dat de reincarnatie van Jezus een Vietnamees was, die zich in 2002 geopenbaard had aan een aantal Vietnamezen, hooguit 20 wisten er nu van. Hij voorspelde dat over 3 jaar veel mensen naar Vietnam zouden gaan komen op zoek naar deze figuur. Als de tijd daar was, zou hij het mij ook laten weten. Altijd handig, om mensen te kennen die de reincarnatie van Jezus kennen. Ik kon hem niet op andere waanbeelden betrappen. Het leek een aardige en intelligente jongen.
De lunch was overheerlijk. Vegetarisch, maar veel van de soya boon en tofu hapjes leken als twee druppels water op vlees. De hele familie at geen vlees, het eten van dode dieren was namelijk niet goed voor lichaam en geest.
Na de lunch mocht ik zeker niet meteen weg, dat was niet goed voor me. Met een volle maag fietsen dus ik werd verplicht in een hangmatje gelegd met thee om uit te buiken. Rond half 2 kon ik dan eindelijk wel weer op pad. Maar niet voordat ik naar het pontje werd gebracht en uitbundig uitgezwaaid. Ondertussen was het keihard gaan regenen maar tijd om te schuilen had ik niet, en kon ook eigenlijk niet want het heeft de hele middag geregend.
Verkeer intenser. Meer auto's, en ja die nemen echt overal voorrang op. Motors willen nog wel eens voor je uitwijken maar een auto volgt gewoon zijn eigen pad.
Ik voelde een gelukzalig maar ook verdrietig gevoel opkomen. Ik had het voor mekaar gekregen. Ik was inderdaad van Bangkok naar Saigon gefietst. Vijf weken had ik de grootste avonturen meegemaakt. Met een grijns van oor tot oor reed ik over de levensgevaarlijke rotondes van Saigon. Het liefst had ik nog een rondje gemaakt. Maar het was al laat en het tai hon long hotel en spa wachtte op me. Met luxe kamer, en een bad! Het werd tijd om de balans op te maken.
Aantal kilometers: 1757km
Aantal fietsdagen:22
Gemiddeld per dag:79.8km
Aantal gesmokkelde taxi km: 140
Km met de boot: geen idee, maar we deden er 8 uur over
Lekke banden: 1 (maar met 2 gaatjes)
Materiaalpech: een afgebroken schroef (voor de neus van de fietsenmaker)
Aantal stalkende Aziaten: 4 (3 mannen, 1 meisje; waarvan er 1 stug blijft bellen, de ander mijn fotos stalked op facebook en de ander -het meisje in kwestie- i miss you blijft sturen de vierde telt eigenlijk niet want die stalked nu waarschijnlijk een andere Nederlander)
Tempels: ontelbaar
Lieve nieuwe Aziatische vrienden: een hele hoop
Aantal keer na 12 uur naar bed: 2 (!!)
Aantal keer na half 8 mn bed uit: 2, zie vorige punt
Vissen gevangen: 2
Zwembaden:4
Aantal andere fietsers tegengekomen: 2 (alleen de taiwanezen)
Dingen die heel lekker waren die ik nog nooit eerder gehad had: slang, krab
Stranden (denk aan witte stranden, felblauwe zee): 3
Verbrand: 2x (een keer op de boot, en een keer vergeten in te smeren op de fiets)
Grensovergangen: 2
Goedkoopste dag: 7 euro voor alles (slapen, eten, drinken)
Aantal keer mijn benen geschoren : 2 (oeps!)
Massages: 1 (en 1 in de planning)
Cocktails: veel te veel
Lekkerste bier: cambodjaanse Klang
Aantal bergen gefietst: 1 dag
Snelst gefietst: 45km/u (bergje af)
Muggenbeten: voor mijn doen veel, maar ze vinden mij ook niet zo lekker
Dubieuze insectenbeten: 6
Hondenbeten: 0 (gelukkig maar)
Aanrijdingen:0 (de "ging net goed" is niet te tellen)
Aantal slippers gesloopt:1 (mn neppe nikes doen t nog steeds maar zijn wel gruwelijk lelijk en stinken. Gaan niet mee naar huis)
Uit broeken gescheurd: 2
Aantal kinderen toegezwaaid: ontelbaar (ook mijn armen getraind)
Spierpijn: 1x maar!
Manicure/pedicure: 3
Goedkoopste hotelovernachting: 4 dollar (dorm in seam reap en hotel in de mekong delta)
Duurste hotelovernachting:65 dollar
Goedkoopste eten: onderweg bij mensen thuis (graties)
Duurste eten: krab (wel 12 hele dollars)
Lekkerste pizza: treehouse bungalow koh rong
Beste slaap ervaring: zie vorige
Mooiste kamer: homestay fullhouse Hoi an
Slechtste prijs kwaliteit verhouding: kirrirom resort
Knapste aziaat: de barman in t cafe in Sihanoukville
Aantal keer verdwaalt op de fiets: geen (behoudens mijn tochtje door het pikdonkere hoi an omdat de stroom uitgevallen was)
Heimwee: geen (sorry)
Aantal wilde plannen voor volgende reizen: ontelbaar
Dit stukje schreef ik vorige week maar ben ik vergeten te versturen, daarom alsnog!

Geschreven door Lotjejolijt