De ochtend begon lekker met ontbijt aan de mekong terwijl de zon stilletjes aan door begon te breken. Ik heb mezelf altijd als avond-nachtmens beschouwd, maar hier lijkt mijn ochtendhumeur ineens verdwenen en hou ik van de ochtenden. Toekijken hoe een stad ontwaakt terwijl ik mijn eigen ogen net een beetje open weet te krijgen. Mijn oogwit is continu rood. De wind, zand en het stof zijn op de fiets een behoorlijke irritatie. Nu kan je gewoon als ieder normaal mens dan een zonnebril opzetten maar ik betrap mezelf er steeds op dat ik hem netjes mee heb maar iedere keer na 5 minuten afgooi. Je kan geen oogcontact maken met een zonnebril op en dat maakt dat ik een beetje het gevoel krijg dat ik aan het wielrennen ben in de plaats van reizen door andermans land. Ik wil naar mensen kunnen lachen, knikjes geven, dat gaat niet met een zonnebril op. Dan maar rode ogen.
De weg begon met een bromfietserspontje naar de overkant waar een tempeltje bij An Binh op mij wachtte. De kilometers die volgde waren op kleine geasfalteerde weggetjes.Prachtige omgeving om te fietsen!
Mijn bijgeloof is ook weer goed aangewakkerd. Zoals een Cambodjaan al tegen mij zei toen ik eigenlijk niet wou vertellen hoe het met mijn materiaalproblemen zat (toen nog nul) "you are already thinking like a Cambodian" vertelde ik gisteren al afkloppend tegen collegas dat mijn fiets het aardig hield. Na 10km brak dan ook een van de schroeven van mijn zadel af. Maar karma is gelukkig on my side, en voordat ik doorhad wat er überhaupt aan de hand was, behalve dat ik niet meer moest gaan zitten, stond er al een vriendelijke Vietnamees met de onderdelen in zijn handen. Er werd een rood plastic stoeltje voor me neergezet waar ik gesommeerd werd op te gaan zitten en wat bleek, het gebeurde recht voor een fietsenmaker. Even heen en weer op de motor om de juiste schroef te halen en mijn naam zadel zat er weer op. Niet voor lang overigens, maar een kilometer verder was er nog een vriendelijke fietsenmaker die het karweitje wat duurzamer uitvoerde en ik onbezorgd weer verder kon fietsen. Dat maakte wel dat ik rond 11uur pas een kleine 15km gefietst had, nog 70 te gaan en het was bloedheet. De weg ging over Ben Tre, bekend om zijn cocossnoepjes. Dat kan je als je daar fietst ook moeilijk ontgaan, want overal aan de kant van de weg worden ze verkocht. Een soort karamel met verschillende smaakjes, de doerian variant is niet echt mijn ding. Maar de andere zijn errug lekker.
De laatste 30 km gingen weer over de snelweg naar HCMC. Gigantische bruggen (3km lang) en stijl. Maar op miraculeuze wijze kan ik harder fietsen sinds mijn zadel anders staat. Misschien dat ik nu andere, niet vermoeide spieren aanspreek. De brug in de buurt van My Tho was ook zo'n grote baas maar het weer begon om te slaan. Ineens had de blauwe lucht plaats gemaakt voor drijgende donkere wolken en moest ik mijn handen goed aan het stuur houden om niet weggeblazen te worden. Netjes 20km/u op de remmen van de brug af. Doodeng.
Eenmaal aangekomen in My Tho vond ik al snel een hotel. Prima kamer, al begreep de receptioniste er niets van dat ik liever 100.000 dong (5 dollar) meer betaalde voor eem schone ruime kamer aan de achterkant van het hotel dan de muffe vieze aan de rand van hun cafe. Het is goed, beetje luxe mag wel.
Ondertussen begon het los te gaan, onweer hevige wind. Toen ik even later richting de pagode liep was een van de daken in de huizen langs de riverside naar beneden gekomen. Chaos en brandweer alom.
De pagode was prachtig. Ik hou wél van boeddhistische tempels, met gigantische lachende boeddhas. Daar word ik zelf ook altijd wel vrolijk van. In de achterkant een immense liggende boeddha. Dat is boeddha die dood is, en in het nirvana is aangekomen na zijn reincarnaties. Een gelukzalige grijns op het gezicht. In de pagode waren monniken aan het rondlopen en enbidden, een mooi gezicht.
De weg terug over de markt was een gezellige, op de markt is altijd bedrijvigheid.
In het restaurant aan de overkant, ziet er goed uit, redelijk chique heb ik mij getrakteerd op, jawel, kikkers. Erg lekker. Frogs in garlic. Ja dat klopte, na teentje 20 ben ik gestopt met tellen. Tot zover dus mijn medelijden met kikkers. Ik merk dat ik het eten duur vond hier. Dat wordt nog wat terug in Nederlamd, want omgerekend betaalde ik voor kikkerbillen, rijst en een biertje 3,20euro. En dat is dus duur..
Het is inmiddels half 7 sochtends en ik zit aan een ice coffee toe te kijken hoe de moesson weer eens de overhand neemt. De weg begint al goed te overstromen. Komende uur ben ik hier dus nog niet weg.
Vandaag de laatste etappe! Op naar Ho chi minh city (Saigon). Morgem vlieg ik nog voor een paar dagen naar Hoi an, om woensdag weer mijn reis te besluiten in Saigon. Laatste dagen avontuur!

Geschreven door Lotjejolijt