Vanochtend was een vroegertje, om kwart voor vijf ging de wekker. Mijn fietstassen alvast gepakt zodat ik na mijn boottochtje meteen op de fiets zou kunnen springen. Om half zes werd ik opgehaald door een allervriendelijkste oudere dame met een welbekend vietmamees hoedje op. Ze leidde mij naar haar boot. Het begon rustig aan licht te worden. We klommen van de kade af en ik bleek een hele boot voor mij alleen te hebben. Een heerlijk half uurtje wakker worden op het water.
Na een tijdje varen kwamen we aan bij de floating markets. Overal grote boten met handelwaar. Hetgeen wat ze verkochten was te herkennen aan wat ze op de plecht aan een grote stok hadden hangen. Ananassen, uien, allerlei kolen en aardappel soorten, alles werd er verkocht. Terwijl kleinere bootjes hun gekochte waar overhevelde vaarde ik rustig tussen de boten door.
Tussendoor kleine bootjes met hele cafeetjes en restaurantjes er op. De ice coffee smaakte weer eens goed, ook in een plastic bekertje maar de omgeving maakte dat meer dan goed. In Vietnam hebben ze ook een koffie die vergelijkbaar is met die van de civetkat. De koffiebonen worden gegeten door wezels die het niet kunnen verteren en het daaeom uitbraken (in tegenstellimg tot de civetkat die het uitpoept). The real deal is erg prijzig daardoor zijn er veel namaak in omloop. Het zou een chocolade achtige smaak hebben. Ik heb wat op de kop getikt, maar dat gaan we thuis maar eens proberen. Hier hou ik het bij de op zichzelf al hele lekker Vietnameze koffie.
De markt was vandaag relatief klein, de vrouw verontschuldigde zich daarvoor. Het maakte mij niet uit, ik keek mijn ogen uit. Soms kwam je grote toeristenboten tegen, inclusief tientallen met fototoestel gewapende en in oranje reddingsvesten geklede toeristen. Voelde ik me daar even de koning te rijk in mijn bootje.
Ik vroeg of we konden ontbijten bij een drijvend restaurantje. De overheerlijkste pho (vietnameze noodle soep) werd in het bootje geproduceerd en zat ik samen met mijn schipperin lekker te peuzelen terwijl de zon echt door begon te breken.
De terugweg was heerlijk, in de plaats van over de grote rivier door kleine riviertjes door de jungle. Ik merk dat ik veel meer fotos begin te maken. Cambodja was leuk door de ervaring met de mensen maar Vietnam is vele malen mooier.
Onderweg bleven we een aantal keer haken door het plastic in de motor. Want ja ook ik zon mooie omgeving gaat alles gewoon mooi de plomp in.
De vrouw stopte bij een van de gigantische varens (zo zien ze er uit, weet niet precies wat het is) en begon er een behendig af te hakken. Sommige takken hebben geen bladeren en een van die koos ze uit. Terwijl ik dromerig voor me uit staarde had ik niet door dat zij achter mij van die tak stukjes afhakte om een kunstwerk te maken. Vrolijk overhandigde ze mij die. Een heerlijk cheesy stukje Vietnameze handarbeid, inclusief roos, hartje, vogeltje, alles er op en er aan.
Rond 9 uur kwam ik weer aan in het hotel. Overigens een heel schoon en prettig hotel met vriendelijk personeel aan de riverside. In de Mekong delta ben ik dat met name tegen gekomen; alles gebeurd rondom de riverside. De bars, de markt, de restaurantjes, als je wat zoekt moet je daar wezen.
De routebeschrijving begon echter van een ander hotel dat ik niet kon vinden. Zoeken, rondvragen maar niemand kende het terwijl het toch echt in de buurt moest zijn. Gefrustreerd keerde ik terug naar mijn hotel met wifi. De route ging over kleine landweggetjes en de google maps gaf natuurlijk allen de grote snelweg aan. Uiteindelijk bleek het hotel onder een andere naam wel bekend en in combinatie met de kaart kwam ik er dan toch. Voor mijn doen heel laat, rond 11 uur op pad.
Maar de route maakte alles goed. En heel Can Tho riverside heeft uitgebreid de gelegenheid gehad om me uit te zwaaien.
Het begon met Can Tho uitkomen. Over grote industriele bruggen en daarna over kleine weggetjes slingerend door het landschap. Het was inmiddels bloedheet. De hemel was blauw en de zon brand dan op je huid. Iedere 15km stoppem voor drinken en schaduw. Onderweg veel lieve mensen tegen gekomen. Een aantal spraken ook nog best goed engels. Ze snapte er helemaal niets van wat ik op die weg deed, de weg naar vinh long was toch echt de andere kant op. Dat ik een route nam van 65 km die ook in 35 kon snapte ze helemaal niets van. Ondertussen genoot ik van de natuur en bedrijvigheid in de vele dorpjes. Het is hier druk bebouwd. Er zijn maar korte stukken zonder huizen. De wegen waren goed geasfalteerd maar hobbelig.En dat ga je voelen, ook met eelt op het achterwerk.
En zo reed ik in de middag Vinh Long binnen. Opnieuw een stadje aan de rand van de rivier. Een klein hotelletje aan de riverside. Vlakbij de markt. Na een douche (zie goede schrobbeurt, ik denk niet dat ik ooit nog schoon word) ging ik de markt op. Wederom in een groot oud gebouw. Een vrouw kwam naar me toe om me een handje te geven. Meteen wees ze op mijn bruine huid. De gebruinde kleur die in Nedeland een teken van "ik heb blijkbaar genoeg vrije tijd om op vakantie te gaan" betekent hier dat je een landarbeider bent. De vrouwen gaan dan ook volledig gekleed over straat, inclusief handschoenen, mondkapje, je kan net de ogen zien. Ze bood me meteen een whitening lotion aan maar vriendelijk bedankte ik haar. Ik wist niet hoe ik met gebaren moest uitleggen dat ik liever een zalfje had waarbij dit kleurtje er in de Nederlandse winter ook op zou blijven zitten.
Op de markt kan je werkelijk alles kopen, verse groentes, vlees, vis, fruit.. Tot ik geshockeerd moest toekijken hoe levende kikkers onthoofd werden maar kwakend uit hun luchtpijp (dus zonder geluid) en bebloed in een schaaltje lagen. Mm.. ik heb nooit iets met kikkers gehad maar dit vond ik vrij gruwelijk.
Na dit schouwspel toch honger, en mezelf genesteld aan een van de zitjes op de markt bij een keukentje. Rijen met een soort van balies, daarop eten, erachter iemand die het klaarmaakt en jij zit ervoor op een klein plastic krukje. Wederom zal die sbs6 "kok" of inspecteur of wat die ook is, zijn hart op kunnen maar mijn gestel is onderhand al een aantal weken azie gewend en ik durf wel wat aan. Weer een overheerlijke Pho weggewerkt. Als toetje bij de toetjesbar een glas met ingemaakt fruit en ondefinieerbare flubber. Dat is toch niet zo mijn ding. Gefascineerd zitten kijken naar de dubieuze mixen die in plastic zakjes verdwenen om mee te gaan met de nieuwe eigenaar op motorbikes. Het eten is hier niet zo pittig, veel munt en heeeel veel mierzoete troep. De kokossnoepjes die ik daarna scoorde waren overigens wel overheerlijk.
Na wat terrasjes afgestruind te hebben belandde ik in de bar tegenover mijn hotel. Na een uurtje gingen de grote flatscreen tvs aan en werd er luidkeels karaoke gezongen. Fors opgemaakte vrouwen (lijkwit), alleenzittende mannen aan een drankje, hevig verliefde stelletjes, hele gezinnen, iedereen doet mee. Een gezellige bende, ik kan niets anders zeggen. Maar nu ik in mijn hotelkamer ben aangekomen besef ik mij dat ik nog lange niet zal slapen aangezien mijn raam hemelsbreed zo'n 20 meter van de (op festival niveau) blazende speakers verwijdert is. In combinatie met fluorescerende lichten. Nou ja, dat is ook Azie, en stiekem heeft het ook wel wat. Ik geniet er nog even van op mijn balkonnetje uitkijkend over de rivier.

Geschreven door Lotjejolijt