Omdat ik toch besloten heb om naar hoi an te gaan ging ik vandaag in een keer naar Can Tho over de ql1 en sloeg ik daarmee My Long over. Dat betekende dat ik die ochtend zelf moest uitzoeken hoe ik daar kwam. Gewapend met de google maps die ik in mijn geheugen had gegrift vond ik al snel de weg naar Can Tho. Gelukkig zit het met mijn richtingsgevoel best goed.
De weg was een lange snelweg. Ook hier, geen A2 idee, maar een tweebaansweg met goede zijstroken om op te fietsen. De omgeving was wederom mooi, grote bruggen en veel groen.
Onderweg nog wat stops op terrasjes. Als je denkt dat je dan rustig even op een terrasje kan zitten heb je het fout. De eigenaar/eigenaresse gaat het liefst, met de hele familie, bij je op schoot zitten. Wat bij ons toch echt als onbeschoft wordt beschouwd (recht voor een wildvreemde gaan zitten en aan blijven staren) gebeurd bij mij de hele dag. Ondanks dat je elkaars taal niet begrijpt lukt het om wat met elkaar te praten. Een van de dametjes vond mij duidelijk maar bizar lang. Mijn donker gebruinde huid viel minder in de smaak, maar mijn neus daarentegen was weer erg mooi. Smal. Nou had ik altijd het idee dat ik een beetje een klein varkensneusje had maar hier is het mooi. Ik heb me latem vertellen dat veel vietnameze vrouwen naar Singapore en Japan afreizen om daar een nose job te krijgen. Die vaak niet goed lukt omdat het alsnog in goedkope klinieken gebeurd.
De weg naar het hotel stond dus niet beschreven en een kop koffie bij een cafe met wifi (dat hebben ze hier bijna allemaal; heb je wifi, heb je een koelkast en een minimum aan 4 stoelen dan heb je een cafe) bracht soelaas. Weer de kaart in mijn hoofd printen, nog 7 km door de stad en op wonderbaarlijke wijze kwam ik door kleine straatjes dan toch aan de riverside van Can Tho uit.
Ik heb al dagen geen toerist gezien. Maar in Can Tho is het raak. hier gaan de boottochten naar de beroemde floating markets dus zijn wel een handjevol toeristen te vinden. En zo kwam ik bij een restautant terecht in de oude markt, volledig gericht op buitenlanders. Souvenirs, duur eten en alleen maar toeristen. Ook wel weer even lekker. Ik merk dat het de belevenis ten goede komt om alleen en zonder andere toeristen te zijn, maar soms voel je je net een aapje in de dierentuin. Er wordt ongestrafd in je geknepen, je nagewezen, uitgelachen, in een andere taal duidelijk over jou gesproken, ga zo maar door. Logisch, maar je de de hele dag een soort buitenbeentje voelen is soms ook best lastig. Het gekke is dat in een toeristenoord zonder fiets ik me soms misschien nog wel meer opgelaten voel, vooral in vervoer als een tuktuk (die er niet zijn in Vietnam), motorbike of boot. Er wordt minder vrolijk naar je gezwaaid en je voelt je ineens een luie dikke rijke toerist. Ik weet niet of ik ooit nog wil reizen zonder mijn fiets!
En zo zat ik aan mijn banana pancake met een cocktail in een chique restaurant uitkijkend over de Mekong. Terwijl ik net de helft had betaald van de initiele vraagprijs voor een souvenir en me voor het dubbele me vol zat te stoppen.
Een rondje door de stad bracht me weer bij winkeltjes en een grote mall. Ik zal wel een gigantische cultuurbarbaar zijn maar ik vind het minstens net zo fascinerend, danwel meer, om met mijn colaatje mezelf af te vragen waarom de lotteri (Aziatische mc) wel propvol zit en de Burger King (die net zo duur is) geen hond zit, of om te kijken wat voor films hier in de bioscoop draaien en dat ze hier naast popcorn ook andere rijst en cocushapjes verkopen, wat voor kleding er in de winkel hangt en wie daar dan winkelen als het op de markt zo goedkoop kan, wat mensen kopen in de supermarkt en verpakkingen te bestuderen van geneeskrachtige drankjes dan van pagode naar pagode te hoppen. Beetje een gezien, allemaal gezien. Al is dat in Vietnam niet helemaal waar, er zijn heel verschillende soorten geloofshuizen en met name de kitscherige katholieke kerkjes zijn best leuk.
Naast het hotel was een goed restaurant, en een uitbuikrondje over de boulevard was mijn ogen uitkijken. Wat opvalt is dat er geen bedelaars zijn im Vietnam. De paar die er zijn worden (soms hardhandig) van het terras gebonjourd. De lotenverkopers (ouderen en gehandicapten) weten dat ze toch niets bij me kunnen halen en lopen snel door. Ook dat valt op, je ziet veel meer gehandicapten. Met name kinderen en jong volwassenen met down syndroom en mensen in met de hand berijdbare fietsen.
Niet iedereen is vriendelijk tegen toeristen. Soms merk ik dat ik me daardoor persoonlijk aangevallen voel terwijl dat natuurlijk helemaal niets met mij persoonlijk te maken heeft. Toen eem vrouwtje mij uit een winkeltje duwde en zij dat ze niet verkocht aan mij (met datzelfde handgebaar wat ik de hele tijd voor "misschien" aanzag; het draaien van de hand alsof je een lamp indraait blijkt dus gewoon "nee" te betekenen. Had mijn vriendelijke vriend van gisteren me toch goed begrepen) Je weet natuurlijk niet wat daar achter zit, misschien ooit hele vervelende blanke klanten gehad, misschien wel een vader die door een Amerikaanse militair om het leven is gebracht, of misschien gewoon ongesteld. Met mijn gebrekkige (zie nog niet tot nauwelijks) Vietnamees kon ik haar niet om uitleg vragen.
Vroeg mijn bed in vandaag, morgen gaat de wekker om 04.45 voor een boottochtje.

Geschreven door Lotjejolijt