Vandaag was onverwacht een flinke fietstocht. Vroeg op, om na ontbijt om 8 uur op de fiets te zitten. Dat ging lekker, mijn benen waren uitgerust en de kilometers vlogen voorbij. Langs kanalen, over bruggen, langs garnalenkwekerijen en drogerijen en door pittoreske dorpjes.
De stops voor ice coffee werden weer goed benut in de hangmatten. Het was droog vandaag, bewolkt, maar droog. En daarmee bloedheet. Genoeg drinken en zo nu en dan je voorhoofd afvegen. Ik ben inmiddels zwart aan het worden want wolken of niet, de zon brandt.
Rond 11en had ik nog 20km te gaan. Er waren al een paar mensen langs gekomen op hun motor met de uitnodiging tot koffie, en iedere keer afgeslagen. Verder dan whats your name en where do you come from kwamen we niet en dat vond ik wel prima. Tot opnieuw een vriendelijk uitziende vietnameze jongen naast mij bleef rijden. Zijn engels was duidelijk beter en ik dacht wat zal het, ik ga een kop koffie met hem drinken. Op de welbekende rode plastic stoeltjes werden we heerlijke ice coffees geserveerd. De jongeman wou veel weten en met mijn point it kwamen we weer een heel end. Hij zag op mijn routebeschrijving dat ik naar de blue mountain of het bac lieu hotel zou gaan. Hij wou wel mee, en mee naar nederland. Zijn derde zin die ik niet verstond en die hij uittypte op zijn telefoon was "i want to go to bed with you". Ja beste vriend, dat snap ik maar die vlieger gaat niet op antwoordde ik in het Nederlands hard nee schuddend en wijzend naar mijn ring. Het gebaar dat ik inmiddels ken van "misschien" bleef hij vrolijk wuiven. Lachend keek hij mij aan. In Nederland had ik de beste jongen een klap voor zijn kop verkocht maar hier wist ik even niet wat ik moest doen en was ik me ineens heel bewust van mijn kwetsbaarheid als vrouw alleen. Het jammere was ook nog dat dit geen klein vietnameesje was. Hij duwde mij iedere keer zijn telefoom in de hand voor mijn telefoonnummer. Nu vind ik 1 Aziatische stalker wel genoeg en gaf hem een compleet random nederlands nummer. Dus mocht er een Nederlander zijn die nu gestalked wordt door een hitsige aziaat, sorry daarvoor, maar het was even voor behoud van eigen lijf en leden. Ik besloot op te stappen na hem vriendelijk te bedanken voor de koffie en sprong op mijn fiets. Het duurde niet lang voordat hij weer naast me kwam rijden en tegen me begon te praten. Vriendelijk maar direct maakte ik hem duidelijk dat ik alleen verder zou gaan. Na 10 minuten vertrok hij dan met de staart tussen de benen op zijn motor (maar hij had thuis nog een veel mooiere!!) en zag ik hem verdwijnen achter de horizon. Hij zei als laatste nu ook ineens op weg te zijn naar Bac Lieu.
Maar toen ik aankwam daar bij het hotel rond 12 uur, en ik me besefte dat hij wist in welk hotel ik zou zijn, ik geen andere kon vinden en het idee dat ik dan niet eens de stad in zou durven, maakte dat ik snel besloot de volgende etappe erbij te pakken. Nog een keer 70km erbij, moet gaan lukken. En desnoods was er nog een op 29km stond er beschreven. Die kon ik natuurlijk niet vinden dus het werd de volle naar Soc Trang over Vinh Chau.
Doortrappen en zo nu en dan stoppen voor wat extra vocht. Zo kocht ik bij de liefste kindertjes sugarcane juice en belandde ik voor een colaatje op een terras met een alleraardigste familie. De vrouw des huizes wou wel mee, achterop. Dat leek haar wel wat met zn tweeen gaan reizen. Het grappige is dat met name de oudere vrouwen je aankijken met "you go girl!" zonder iets te zeggen is dat een heel andere groet dan de jongere meiden die je met grote argwanende ogen aankijken, jonge jongens giebelend naar elkaar kijken en middelbare mannen die meer naar mijn benen kijken dan me aankijken. Komt toch weer mijn liefde voor oude mensen bovendrijven. De tandeloze oma in een krakkemikkige rolstoel die me haar grootste gebitsloze glimlach geeft en het opaatje dat voor de ingang van een winkeltje opschrikt en mij slaperig maar enthousiast begroet. Ik hou er van. En nee, dat betekent nog niet dat ik mijn werk al mis. Alleen de mensen.
De overbuurman van het cafeetje sprak wat meer engels en kwam er nieuwsgierig bijzitten. Vertalend voor de rest van de familie. Een meisje van eem jaar of 10 bleef me met grote ogen aanstaren en giechelde wat nadat ze een hele nette "how are you" er uit kreeg. De man vertelde meteen dat hij vanavond ook naar soc trang ging. Argwanend probeerde ik hem zo min mogelijk informatie te geven. Gelukkig stonden de hotelnamen aan de andere kant van het boekje. Misschien eventjes te paranoia, maar misschien maar beter even. Het is altijd afwegen of je te argwanend bent of te naief. Ik probeer maar met name mijn gevoel te volgen. Dat heeft me al 5 weken heel gehouden zal dat nu ook wel lukken.
De 20km die volgde waren fijn, druk maar fijn. Ik heb echt nog nooit zoveel motors bij elkaar gezien. Ook de eerste ongelukken van mijn reis, en de eerste ambulamces zien rijden. Witte volkswagenbusjes met een rood kruis erop die keihard langscheuren waarbij je je afvraagt of zij niet meer ongelukken gaan maken dan dat ze gaan helpen.
En zo kwam ik met een gerust hart aan in Soc Trang, in eem fijn hotel met lieve mensen en een restaurant met een engelse kaart. Klein rondje door de stad maar meer behoefte had ik niet en het was inmiddels al laat.
En zo belandde ik op mijn balkonnetje, uitkijkend over een druk kruispunt in een Vietnameze stad en ik ben aan het twijfelen om mij fietstocht met een dag te verkorten om een paar dagen van ho chi minh naar hoi an te gaan. Dat zou betekenen dat ik nog 4 fietsdagen heb. Mm.. Ik ga het nog missen. Maar zoals mijn moeder zegt; in Nederland kan je ook fietsen, naar Hoi An ga je de komende tijd niet meer.
Wordt vervolgd..

Geschreven door Lotjejolijt