Het is middernacht, pauze halve finale nederland-argentinie. Om vier uur 's nachts toch maar niet op zoek gegaan naar een cafe met een verdwaalde nederlander maar op mijn hotelkamertje een wekkertje gezet. Buiten stormt het, regen en harde wind, hier en daar wat onweer. Ik slaap vannacht in vol voetbaltenue dus dat moet toch nog goedkomen.
Vanochtend vertrok ik relatief laat rond 9 uur, ik had hoop dat de regen wat zou bijtrekken maar het bleef maar plenzen. Een beetje miezeren is niet erg op de fiets, maar dit was hevige moessonregen, en harde (tegen) wind. Om de vijf kilometer even schuilen, met hoop op minder regen maar ook de onweer op mijn fiets door het plattrlamd spreekt mij niet echt aan. Nog 40km Cambodja, ik begon het al een beetje te missen. Er werd gewaarschuwd voor de weg naar de grens. Mogelijk was deze zandweg helemaal niet begaanbaar tijdens het regenseizoen. Eenmaal daar aangekomen bleek het een prachtig geasfalteerde route te zijn geworden. De man waar ik een drankje kocht van mijn laatste riel vertelde dat de overheid deze weg 3 jaar geleden hadden vernieuwd om de handel tussen buurland Vietnam te kunnen verbeteren. Ha Tien, Vietnam, is vaker gewisseld van eigenaar; tijden Cambodja, nu Vietnam. Om het handelen te vergemakkelijken is er voor de nabije omgeving in Vietnam geen visum nodig.
In de rijstvelden zijn vrouwen aan het werk. Iedereen zwaait en kijkt op. Een van de vrouwen gebaarde naar mij dus ik stopte en draaide om. Binnen korte tijd stond ik tot mijn knieen in een blubberig rijstveld. Tot groot vermaak van de vrouw, en de rest van het dorp dat inmiddels was uitgetrokken voor dit spektakel, trok ik een van de plantjes uit de het water. Waar ik daarvoor altijd dacht dat ze de rijst aan het oogsten waren bleek dat ze het juist in nette rijtjes aan het planten waren. Om de zoveel meter lag er weer een bosje die geplant moest worden. Lange groene stengels die je diep in de modder moet steken. Weer wat geleerd. Het helpt nu toch echt wel dat ik een paar woordjes van de taals spreek.
De grens van Vietnam begon al snel te naderen en het plenzen was onderhand miezeren geworden. Het donker had plaats gemaakt voor wat lichtere wolken. Schuilend onder het afdakje was het gedaan met Cambodja, stempel in mijn paspoort, een laatste "akun" en "leah hai" en daar stond ik weer in niemandsland. Kijken of ik Vietnam makkelijk inkom. Ja, moest nog een dollar betalen voor een missende verklaring van gezondheid en ik kreeg een stempel. Op naar Vietnam.
Ha Tien is een havenstadje en oogt wel heel anders dan Cambodja. Je ziet meer van die ronde rieten hoedjes, meer fietstaxi's, de mensen hebben iets meer chineze ogen en lijken iets lichter van kleur. Verder is het hier met name schoner, opgeruimder en zien de huizen er beter uit. De bordjes zijn niet langer in voor mij onbekende kronkels maar volledig in het, ook niet te lezen maar in ieder geval het herkenbare alphabet. Ik was de weg even kwijt maar kwam netjes bij de riverside uit waar ik een fijn hotelletje wist te regelen. Vraag 1: hebben jullie kabel tv wou toch wel voetbal kijken (antwoord geen idee wat je zegt, loop maar mee naar de kamer) vraag 2: wifi (heftig knikken en wijzen naar het password) vraag 3: de prijs (wederom geen idee, dat is het eerste dat ik ga doen, leren tellen in het vietnamees) maar het lukte.
Wandelend over de boulevard was er een oude man op een motorbike die mij naar de caves wou brengen. Ik wist nog niet wat te doen met mijn middag dus daar had ik wel 4 dollar voor over. Hij bracht me naar de berg die ik bij aankomst in Vietnam al fascinerend vond; grove rotspartijen en prachtig groen. Het idee was dat ik een rondje om de berg zou lopen, wat ik van de man begreep moest ik gewoon de trap volgen en zou ik dsn vanzelf beneden uitkomen. Na ruim eem half uur lopen kwam ik nog geen hond tegen en hoorde ik een stemmetje in mijn hoofd van de guide van de vorige berg. In deze contrijen zijn geem giftige slangen, alleen rondom de bergen. Ok, dus als ik nu gepakt wordt door een slang of uitglij kan het nog wel eens heel lang duren voordat mijn vriend van de motorbike mij vind. Gevoel volgen, tot nu toe iedere keer juist, en rechtsomkeert gemaakt voor nog n half uur. De bordjes waren overigens alleen in het Vietnamees en ik kwam zo nu en dan een kruizing tegen, ik was blij dat ik de weg terug weer kon vinden. Onderweg kwam je prachtige grotten tegen waarin boeddha's stonden. Beetje erdoorheen kruipen, je hoorde vleermuizen en zag eekhoorntjes. De uitzichten waren adembenemend, het was inmiddels minder gaan regenen.
De tweede stop was een kleinere, een tempeltje in de berg. Een mooie plek waar duidelijk wel veel vietnamezen zelf heen gaan om te bidden. Toen ik beneden kwam stond de man alweer lief klaar met mijn knalrode helmpje. Onderweg begon het weer te regenen en trok hij een grote regencape voor mij onder zijn zitje vandaan. Ik wist de weg gelukkig nog want was natuurlijk de naam van het hotel vergeten.
Ik was toe aan eten en vond een restaurantje aan de waterkant. Je weet dat je dichtbij zee zit als de garnalen het goedkoopste op de menukaart is. Heerlijk verse garnalen met fried rice en groenten. Ik hou van Aziatisch eten.
Na een klein uitbuik wandelingetje over de night market vroeg naar bed zodat ik om 3 uur mijn wekkertje hoorde gaan. Morgen kijken hoe het weer is. Het ligt daaraan of ik alleen de volgende etappe doe of er 2 combineer. We zullen zien! Op naar mijn Vietnameze avontuur!

Geschreven door Lotjejolijt