Eergisteren vetrokken we na een lange nacht (als de wedstrijd om 3 uur begint + verlengingen... 7 uur thuis) rond het middaguur met de taxi richting Kampot. Een heerlijke tocht langs het strand. De fiets zat een stuk beter vast als op de heenweg. Deze taxichauffeur had ook duidelijk geen zin om zijn eigen auto te beschadigen. Pascalle lag knock-out, die had nog die ochtend nog dingen moeten regelen en had savonds ook weinig slaap gehad. Bij elkaar had ik toch zeker 6 uur geslapen dus dacht dat ik er nog redelijk tegenaan kon.
In Kampot vonden we het pepper guesthouse, in een straatje waar veel guesthouses zitten. Het ziet er al meteen gezellig uit hier. Die dag was bijkomen, beetje slapen, beetje eten, beetje wandelen over de brede franse boulevard. Heerlijk gegeten bij een, voor Cambdodjaanse begrippen chique, restaurant (eindafrekening met zn 2en 20 dollar) en weer het bed in gedoken nadat we de hele boel op stelten moesten zetten omdat ze netjes het hek van het guesthouse hadden afgesloten. Dachten we. Het slot bleek weinig voor te stellen, zoals wel vaker en zo braken we in in ons eigen guesthouse. Het was pas half elf. Toch maar mijn fiets op de kamer dacht ik zo. Die ochtend werden we wakkergemaakt door de jongen van het guesthouse. In paniek. "About your bicycle", hij was er van overtuigd dat het gepikt was. Arme jongen, halve hartverzakking. Zijn moeder was hem hard aan het uitlachen en ondanks zijn gebrekkige engels begreep ik dat hij al een uur aan het ijsberen was geweest hoe hij dit in godsnaam moest gaan uitleggen.
Na een goede kop koffie (dat is hier best lastig, alles smaakt een beetje naar chocola, maar dan niet op de goede manier) die ochtend lekker vroeg de stad in. De mensen zijn hier al weer zo anders dan in de grote toeristensteden. Ook hier zie je wel wat toeristen, maar de tuktuk drivers laten je gewoon lopen en je mag rustig ergens gaan zitten ontbijten zonder dat je al 30 andere ontbijtjes zijn aangeboden.
Die middag met de tuktuk naar de caves en de pepperfarm. Een mooie tocht over het Cambodjaanse platteland met onze zeer vriendelijke tuktuk driver die geen woord engels sprak. Het kostte Pascalle wat geduld, ik ben er onderhand aan gewend en blijf stug door proberen in combinatie met mijn gebrekkige Khmer. De tuktukdriver was een lokale bekendheid (zie: dorpsoudste) een reden om overal te stoppen en bij te kletsen. Verder deed hij naar ons idee ook nog dienst als postbode. De omgeving was prachtig en de mensen tijdens de stops heel vriendelijk. Onderweg wat vers fruit gescored, tot we aankwamen bij de pepperfarms. Rijen met bomen. Geen uitleg, geen guide. Ga er maar doorheen lopen. Meer begrepen we er niet van. Maar we waren gelukkig al tot de conclusie gekomen dat de tocht ernaartoe het hoogtepunt al was.
De kledingstijl in Cambodja is bijzonder. Vrouwen lopen veel in pyama (tweedelig pak met het liefst micky mouse of consorten erop) en de mannen stropen vaak hun overhemd boven hun buik op waardoor er niet al te charmante naveltruitjes ontstaan. De kinderen lopen in oude merkkleding rond te dartelen, en naar school netjes in kostuum. De vrouwenkleding in de winkels op de nightmarket zijn wel gekleed (schouders en knieen bedekt) maar wel grotendeels ordinair met veel glitters en teksten. Voor de toeristen verkopen ze de hippiekleding, batik truitjes en wijde broeken, maar je ziet er geen Cambodjaan in rondlopen.
De tocht naar de caves vervolgden wij op een hele hobbelige weg waardoor we zo nu en dan tegen het dak van de tuktuk werden gelanceerd. Werkte goed op de lachspieren, en onze tuktukdriver schaterde hard mee. Bij de caves zag de kaartjesverkoper ons wel zitten. "Pretty girls", en nodigde ons bij hem thuis uit. Eerst maar eens die caves in. Goede klim omhoog, prachtig uitzicht, aapjes in de bomen. Een jongetje stelde voor onze guide te zijn. Vriendelijke, goed engelssprekende jongen van een jaar of 15. Woonde hier in het dorp en wou later tourguide worden op Bokor Mountain. Het uitstapje dat we nu maar geskipt hebben omdat de wolken ons zicht zouden belemmeren. Hij liet ons de dieren zien die je met veel fantasie in de stenen van de grot kon ontdekken. Enthousiast stelde hij voor om door de grot naar beneden te klimmen. Op onze slippertjes waren onze botten ons toch iets te lief dus besloten we met de trap terug te gaan. Onze tourguide nam genoegen met een paar riel en zeurde ook niet verder. Heerlijk, de mensen hier zijn zo veel minder opdringerig. De kaartjesverkoper en tuktuk driver hadden samen bedacht dat ze wel een biertje met ons wouden gaan drinken. We deden maar gewoon alsof we ze niet begrepen maar bij "as girlfriend boyfriend" schreeuwde Pascalle dat we getrouwd waren en duwde ik mijn ring onder zijn neus. Beduusd druppelde hij af en liet ons gaan. Onderweg nog even pinda's eten en terug naar Kampot.
De jongen van de reisorganisatie waar we de tuk tuk hadden geregeld (die was goedkoper dan de tuk tuk aan de kant van de weg tot onze grote verbazing) was heel vriendelijk en we hebben nog een tijdje met hem zitten kletsen. Onder het genot van een soort zoete bonen. Die groeien in ronde groene schijven op het water en moet je volledig uitpellen. Ik had ze vaker gezien, maar wist niet hoe je ze moest eten. Weer iets erbij om aan de kant van de weg te kunnen opsmikkelen.
In de cinema huurden we een klein prive bioscoopje om de killing fields te kijken. Ik had de film voor vertrek net gezien, Pascalle had hem nog nooit gezien dus hebben hem nog een keer gekeken. Het maakt een hele andere indruk nu je al een kleine maand door dit land reist en wat meer van de achtergrond van deze burgeroorlog begrijpt. De ogen bleven niet droog, en in het donker kwamen we de bioscoop weer uit. In de prive bioscoop werden er heerlijke noodles en dumplings geserveerd dus we hadden ons al weer aardig rond gegeten.
De night market had weinig te bieden maar was leuk om te zien hoe de locals hun avond spenderen. Beetje rondhangen, kinderen in de attractie, beetje eten, beetje shoppen. Als toetje nog een kokosnoot gescored en teruggewandeld naar het guesthouse. De deur was open, cafeetje ook nog een laatste afscheidsbiertje. Na een weekje samen reizen zou Pascalle vanochtend vroeg naar Pnomh Penh afreizen en ik op mijn fietsje richting Kep.
En zo zit ik, weer alleen, aan mijn kopje koffie te wachten tot de onweer over is en ik onderweg kan. Zin om weer op mijn fiets te stappen!

Geschreven door Lotjejolijt