Inmiddels 3 dagen in de hoofdstad. Maandag was mijn fietsdag. Mijn fiets stond er nog, en er was niets mee aan de hand. Een goede tocht stond op het programma. Rond 07.30 vertrok ik richting de hoofdstad. Ploeteren, want het was warm, de zadelpijn nam nog niet af en een hoofdstad inrijden vergt veel energie. De eerste kilometers waren vergelijkbaar met eerdere dagen. Rijstvelden, en van dorpje naar dorpje. Mijn vereiste om ergens wat te gaan drinken is tegenwoordig: hebben ze hangmatten? Ontbijten had ik niet zo'n zin in in het hotel-restaurant, dus na 30 km besloot ik te stoppen in een klein dorpje. Ontbijten met varkensvlees gemarineerd in een heleboel gember en rijst. Een goede maaltijd om de energiereserves weer eens goed bij te werken. Op de helft veranderde de omgeving. De weg liep over een dijk, met een diepe afgrond. Goed opletten om op het randje te blijven. De mensen blijven vriendelijk, en zwaaien me toe. Die ochtend was er weinig regen en rond het middaguur merkte ik dat ik de buitenwijken van de stad bereikte. Het verkeer nam toe, overal rijden motobikes en ook in tegengestelde richting kom je veel verkeer tegen. Toch wel blij dat ik mijn spiegel, die er door al het gehobbel en gebobbel afgevallen was weer aan mijn fiets had vastgemaakt. Nu met een hele dosis ijzerdraad en menig tie rip. Hoe blij je kan zijn met dit soort simpele handige dingen. De gehele weg moest ik weer de NH 5 volgen. De beschrijving klopte weer goed, en de aanknopingspunten waren goed te vinden. Mijn kilometerteller loopt wat achter op het boekje. Iedere dag is het zoeken naar hoeveel die nu weer achter of voor loopt. Ik verander niets aan de instellingen maar het lijkt er op dat hij niet snel genoeg reageert, dus als ik een snelheids verandering (door een heuvel, of gewoon omdat ik even klaar ben met hard trappen) heb duurt het even tot hij reageert. Die dag klopte het heel aardig.
De hoofdstad ligt aan de Mekong rivier, daarnaast een lange boulevard. Op de boulevard vond ik een hotelletje. Voor mijn doen aan de prijzige kant, maar de ligging was duidelijk goed, het is een goede schone kamer en mijn fiets staat veilig binnen. Dat is ook wat waard.
Phnom Penh staat er om bekend dat er veel gestolen wordt. Het verschil tussen arm en rijk is hier nog duidelijker aanwezig. Op het platteland is duidelijk iedereen arm, maar hier gaat het arm in arm met chique franse restaurants waar half naakte bedelaars voor liggen. Tot nu toe was ik nog niet veel bedelaars tegen gekomen maar hiermoet je je continu een weg banen door de smekende mensen. Waar je ook zit komen er kinderen op je af die armbandjes willen verkopen, en die jouw nee echt niet aannemen, en boos worden. Je wordt de hele tijd aangesproken of je een tuktuk driver of een motobike nodig hebt. Ik hou erg van wandelen en ik weet niet of ze het doen om hun business te stimuleren maar het lijkt er op dat Cambodjanen zelf niet echt lopen maar zich liever laten rijden.
Die avond speelde het Nederlands elftal. In de Cambodjaanse Paddy's (Ja Eline, ik zou een zuster-maatschapij starten!) vond ik een dikke 20 mensen in oranje. Zoveel Nederlanders was ik nog niet tegengekomen gedurende mijn hele reis. Ouderwets biertjes gedronken, voetbal gekeken en zoals het een echte vrouw betaamd keihard door de wedstrijd heen zitten kletsen.Het eerste meisje dat ik sprak was inderdaad al beroofd van haar tas. Weg paspoort, weg vakantieplannen want om alles nieuw aan te vragen moest zij in Phnom Penh blijven. De corruptie van de politie (het kost 40 dollar, oh heb je maar 22 dollar dat is ook goed) herkende ik van Nepal. Wat ik er wel echt van leerde was, goed op mijn spulletjes letten.
Je kan het je ergens wel voorstellen dat het hier gebeurd. Ik ben een boek aan het lezen van Joel Brinkley, Cambodia's curse , die de historie en het huidige politieke systeem van Cambodja beschrijft. Daarin staat onder andere dat het gemiddelde inkomen van de Cambodjaan ca 500-600 dollar per jaar is. Er leven natuurlijk ook veel mensen op het platteland die weinig geld verdienen maar in de stad waar alles toch duurder is, ook voor de eigen bewoners, kan je je voorstellen dat wij soms wandelende portemonnee's zijn. Het boek kocht ik van een man die mijn verhaal van het fietsen van Bangkok naar Saigon toch wel goed topte. Met een beetje vertaling van een voorbijlopende Cambodjaan die iets beter engels sprak bleek hij voor het communistische pol pot regime te zijn gevlucht naar Thailand. Nadat Cambodja van de Khmer Rouge bevrijdt werd keerde hij te voet terug naar Phnom Penh. Zestien dagen lopen van 12 uur per dag op blote voeten. Ik vind het heel jammer soms dat mijn Cambodjaans nog niet verder rijkt dan de standaard zinnen omdat ik graag meer zou spreken met mensen die de Khmer Rouge periode overleefd hebben. Maar over het algemeen spreken zij geen engels.
Na een kort tochtje over de boulevard na de wedstrijd (het was inmiddels 01.00 en pikkedonker, voor je uitkijken, tas vasthouden en doorlopen) viel ik in slaap zo snel als mijn hoofd het kussen raakte. Omdat ik niet meer gewend ben aan aat naar bed gaan had ik de tuktuk om 09.00 's ochtends naar de killing fields te gaan. Die ochtend lukte het me gelukkig goed om wakker te worden, en tuktuk drivers zijn hier altijd heel netjes op tijd. Hij was vriendelijk en sprak goed engels.Ik was blij dat ik het niet op de fiets geprobeerd had want het was een goed half uur rijden en ik had de weg nooit kunnen vinden.
De killing fields van Choeng Uk is tegenwoordig een herinneringsplaats voor de verschrikkelijke gebeurtenissen die hier maar 30 jaar geleden plaats vonden. Vanuit de S21 (Tuol Sleng gevangenis in Phnom Penh) werden mensen naar Choeng Uk vervoerd. Pol Pot had een communistische droom waarbij Cambodja volledig zelfvoorzienend zou gaan worden door met name landbouw op het platteland. De mensen die op het platteland leefden, de base people, waren in zijn ogen de pure Cambodjanen. De rest, de geschoolde mensen, de mensen met een hoge functie waren een gevaar voor zijn ideologie en daarom een reden om hen te op te pakken, te folteren en uiteindelijk te vermoorden. In de 3 jaar, 8 maanden en 20 dagen dat Pol Pot regeerde werd zo een kwart van de bevolking vermoord of overleed door de verschrikkelijke omstandigheden. De killing fields werden kort na de bevrijding in 1979 ontdekt. Het bleek een plek met menig massagraf. Toen het ontdekt werd lagen er stapels met rottende mensenlichamen in kuilen. Om deze periode niet te vergeten en de huidige generatie van zowel Cambodja als toeristen te wijzen op het gevaar van dusdanige regimes is er een memorial van gemaakt.
Je krijgt een hele goede audiotoer (in het Nederlands!) en loopt tussen de massagraven door. "Dont walk through te mass graves" zeggen de bordjes. Een bizarre omgeving om rond te lopen. Het is nu een hele serene plek met mooie bomen waar iedereen, stil door de audiotoer, doorheen loopt. Gedurende de moesson komen de beenderen en andere overblijfselen van mensen naar de oppervlakte. Terwijl je rondloopt zie je tanden en beenderen liggen op de grond. Een grote boom , the killing tree, bleek na onderzoek gebruikt te zijn om kinderen aan hun voeten tegen dood te slaan om ze vervolgens met de moeders die dit aan moesten zien waarschijnlijk in het massagraf daarnaast te gooien. Ondanks dat het nog steeds 30 graden is heb je continu kippenvel. De toer eindigt bij een gebouw waarin alle schedels en beenderen die daar gevonden werden op te slaan.Een 17 etages hoge toren met op iedere etage overblijfselen van dode mensen. Een prachtige maar ook macabere manier om de gruwelijkheden te herinneren.
Na deze tocht had ik behoefte om even terug naar het hotel te gaan alvorens naar het Tuol Sleng museum te gaan. Een oude school die tijdens de Khmer Rouge werd gebruikt als gevangenis om mensen te ondervragen en folteren. Alles wordt ten toon gesteld, inclusief de materialen waarmee de mensen werden gefolterd. Wanneer je hier rondwandeld en de ervaringen van mensen leest die aan de muur hangen leest krijg je een goed beeld van hoe het toentertijd geweest is. Maar dan nog kan je je er nog geen voorstelling van maken hoe gruwelijk dit geweest moet zijn. Een heftige ochtend. Nu ik het beschrijf merk ik pas hoe gek het is dat ik daarna gewoon ordinair ben gaan shoppen.
Achterop een motobike door Phnom Penh liet ik mij vervoeren naar de Russian Market. Beschreven als de plek om souvenirs te kopen. Mezelf getrakteerd op wat nieuwe kleding. Aangezien ik alles op de fiets mee moet slepen moet ik over alles heel goed nadenken en dat helpt in de onderhandelingen. Alles voor minimaal de helft van de vraagprijs, niet iedereen was blij met me. Daarna naar de Central Market. Een groot art-deco gebouw waarin een markt zit. Terwijl ik daar rondslenterde merkte ik dat de prijzen daar inderdaad een stuk hoger lagen. Ik besloot dan ook, ondanks de kwaaiigheid van de verkoopsters, niets te kopen. Vanaf de Central Market terug gelopen naar het hotel. Een afsluitend koel biertje bij het restaurant ernaast waar ik een Chineze ondernemer ontmoette die hier woonde. Hij was hier een brug aan het bouwen voor een Cambodjaanse maatschappij. Nadat ik me omgekleed had op zoek naar iets te eten. En zo belandde ik weer op een vertrouwd plastic stoeltje tussen de bevolking met een Amerikaanse jongen. Hij reisde de hele wereld over; zuid Amerika, Australie en nu over land van Zuid oost Azie naar Europa. De reden was wat opmerkelijk; vissen. Hij had jaren lang gespaard om over de hele wereld te gaan vissen. Hij werkte in de ICT maar had zijn baan opgezegd. Hij kon na het reizen weer terug maar dat wou hij niet. Hij werkte voor een maatschappij die persoonlijke gegevens van mensen op het internet verzamelde om gerichte reclame te kunnen geven. Na mij van mijn facebook-naiviteit af te hebben geholpen besloot ik dat het tijd was voor bed. Morgen weer een lange dag. Aangekomen in het hotel merkte ik al dat ik me niet zo lekker voelde. Ik geef nog steeds de schuld aan de slechte Westerse hamburger waar ik mezelf die middag op getrakteerd had. Stom, voortaan maar weer gewoon Khmer dishes. Die overigens heel lekker zijn!
Ik zou vandaag dan ook op mijn fiets zijn vertrokken naar Kompong Speu, maar omdat ik me niet echt energiek voelde besloot ik nog een dagje in de hoofdstad te vertoeven. Veertien uur geslapen, met korte tussenpozen jammer genoeg op het toilet, en zo belandde ik nu in een chique koffietent aan de boulevard. Op een hoog terras zodat ik zonder veel problemen mijn tablet te voorschijn durf te halen. Ik voel me al iets beter, maar ik ben blij dat ik een extra dagje heb. Morgen toch weer op de fiets, maar een relatief korte etappe!
Ik weet niet of ik mijn dipje als echt vervelend beschouw, misschien is het wel goed dat mijn lichaam even mezelf een halt toe roept. Even genieten zoals een echte vakantieganger zou doen en niet gehaast van sight see naar sight see. Maar ik hoop wel dat ik me morgen weer net zo goed voel als de afgelopen twee weken!

Geschreven door Lotjejolijt