Vanochtend wou ik in alle vroegte vertrekken maar heb ik zoals het een echte vakantie betaamd mijn wekker 3x gesnoozed. Als er niemand met een busje op je staat te wachten kan je best aan jezelf verkopen dat je een uurtje langer wilt liggen.Om 08.30 zat ik dan toch op de fiets. Weg uit Kabin Buri; een stadje dat bestaat uit voornamelijk een groot kruispunt. Het hotel was prima, fiets op de kamer, geeft ergens ook wel een veilig gevoel. En je rijdt zo het hotel uit.
De eerste kilometers waren over rustige landweggetjes door rijstvelden, langs kalkheuvels. Prachtige uitzichten. Alles is knalgroen, vooral als de zon even door de wolken heen komt. Al heb ik dat liever niet; de zon brandt op je huid en zo snel als die tevoorschijn komt is het enige dat je nog wilt schaduw.
Onderweg wat te drinken gekocht bij de stalletjes en rond het middaguur op een bankje onder een boom. Heerlijk weg ziten dromen kijkend over het landschap, Met handen en voeten uitgelegd aan de moeders van het restaurantje wat mijn plan was.Volgens mij wou ze me liever daar houden. Haar dochter sprak wel een beetje engels "she is scared" vertelde ze mij. Ondanks het aanbod heb ik vriendelijk bedankt (karp punk ka) en ben weer verder gegaan op mijn tocht.
Het engste dat ik tot nu toe ben tegengekomen zijn de honden. Sommige zijn nog te lui om hun hoofd op te tillen als je langs rijdt, sommige liggen dood langs de weg (overigens net als grote slangen waar je dan per ongeluk ineens overheen rijdt), maar sommige en dat zijn toevallig ook vaak de grootste en engste, komen keihard blaffend achter je aan. Nu heb ik een zogenaamde dazer bij me die door het geluid die beesten zou afschrikken. Die moet je dan ook nog richten op zon blaffend exemplaar dat uit de bosjes gesprongen komt en terwijl je met gem 20km/u langs komt fietsen. Dat gaat dus niet lukken. De truc om langzamer te gaan rijden en het verkeer achter je in de gaten houden om te kijken of je uit kan wijken doet het voor mij nog steeds het beste.
De laatste 10 km waren weer over de highway 33 richting aranyaprathet, de stad net voor de grens van cambodja. Dat is warm, stoffig en veel verkeer. Maar het einde was ondanks de vele stops al rond het middaguur in zicht. Om 13.00 checkte ik in in het Chantra hotel in Sa keo. Ook weer duideijk een stad langs de grote highways. Een groot kruispunt en wat straatjes daaromheen. Maar wel al meer te beleven dan in Kabin Buri.
Even een heerlijke douche, koud of warm maakt me gelukkig nu al niet meer uit, in mijn normale kleren waarvan nu ook al het grootste deel (beter gezegd alles) vies van is en de stad in geslenterd. Voor iemand die gewend is om iedere dag iets anders aan te hebben is het toch wel even wennen aan 2 fietsbroeken, 1 lange en een korte jurk, 3 shirtjes en een broek.En we zijn nu pas op dag 5.. Dat wordt wat!
Aan de kant van de weg weer wat vlees op een stokje van de barbecue gehaald en water bij de 7/11. Over de markt gewandeld en richting de Big C, de grote shopping mall. Een beetje vergelijkbaar met die grote supermarches in Frankrijk. Ik stond net mijn papaya salad af te rekenen, in ieder geval dat probeerde ik toen ik een aziatische jongen in fietsoutfit onhandig een cola af zag rekenen. Ineens besefte ik mij dat hij niet aan mij kon zien nu dat ik ook fietste. Gelukkig stoute schoenen aangetrokken en naar hem toegelopen. Hij kwam uit Taiwan en was met een vriend van hem voor 2 maanden van maleisie door thaiand naar vietnam aan het fietsen. Bijna dezelfde route als ik, maar dan net iets langer. Na een taiwanees overleg was het voorstel om de komende dagen tot siem reap (cambodja) samen op te trekken. In de maand die zij al aan het fietsen waren waren ze nog geen enkele fietser tegen gekomen, en ook zij hadden net als ik op het internet gelezen dat de meeste fietsers toch wel 55+ waren. Misschien had het wel zo moeten zijn, 2 bodyguards erbij. De twee kennen elkaar van de lifeguards in Taiwan en werkte beiden in de ICT daar. Achtentwintig, hebben hun baan op gezegd en zijn 2 maanden vertrokken voor dit avontuur.
Een gezellige avond volgde; Thaise soep gegeten bij een stalletje, over de markt gelopen en doerean gekocht en gegeten (waar nu overigens mijn hele kamer naar ruikt), gekke vleesjes op spiesjes gegeten en over de nightmarket gestruind. De twee heren zijn ware gentlemen, alles wat ze eten (en dat is veel!) moet ik ook even proeven en voordat ik zelf iets besteld heb hebben zij het al voor mij gedaan. Ik laat het maar lekker gebeuren. Onderweg kwamen we nog een soort gymdag voor volwassenen tegen; een groot podium met twee dansende Thaise vrouwen en en groep van zeker 200 Thai die in de prachtige kleurencombinatie van rode, witte en blauwe shirtjes (ja ja je bent en blijft een Nederlander) aan het dansen waren. Ik heb geleerd over de Taiwanese cultuur en ben de Thaise cultuur weer op en top tegen gekomen.
Leon, een van de jongens, is al twee keer goed gevallen. Hij heeft grote viezig gele schaafplekken op zijn lichaam. Komt het feit dat ik de afgelopen tijd vaker wondenrondes zonder wondverpleegkundige ging doen toch nog van pas! Dan vallen mijn wondjes nog wel mee. De blaren op mijn billen zijn pijnlijk maar nog te doen. Even doorbijten, wordt het vanzelf eelt denk ik dan maar. Of het nou doorligplekjes of vochtletsels zijn, weet ik niet zeker. Maar de meest effectieve behandeling die ik ken; vermijden van de oorzaak (zie: zwetend de hele dag op een zadel zitten) gaat er niet in zitten de komende dagen. Ik ben benieuwd of de heren mij heel houden morgen. Zin in morgen, nu maar weer lekker onder de wol (lakentje)!

Geschreven door Lotjejolijt