Vroeg opgestaan, toch wel de zenuwen. Gaat mijn fiets de aziatisch wegen houden? Ga ik deze temperaturen wel kunnen houden? Kan ik de weg wel vinden?
Om 08.00 werd ik opgehaald om naar phanom sarakham gebracht te worden. Een twee uur durende tocht, met mijn fiets en ik, veilig achterin een busje. Naar mate ik het aantal km op de bordjes richting deze stad zag slinken kreeg ik het steeds benauwder. Ik word zometeen overgeleverd aan de Aziatische wegen waar ik zelfs veilig in het geairconditionede busje soms de rillingen van kreeg!
Ik snapte wel waarom ik niet in Bangkok moest beginnen; maar dan vooral om de vieze lucht. Het wegdek en de drukte buiten Bangkok doen namelijk niet echt onder aan deze wereldstad.Eenmaal aangekomen bij het tankstation waar mijn tocht zou beginnen stapte ik uit in het gordijn dat thaise lucht heet. Zo snel als ik mijn spullen uit het busje had, zo snel was de chauffeur ook vertrokken. Even keek ik om me heen om te zien of iemand mij had betrapt op mijn verloren gevoel. En ja hoor, onder een boom in de schaduw verstopt, zat een oudere vrouw mij vriendelijk toe te lachen. Terwijl ik nog wat onhandig probeerde alles op en aan mijn fiets te krijgen kraaide zij vrolijke kreten naar mijn hoofd. Ik kreeg er spontaan weer zin in!
Gelukkig was het duidelijk "1km over de parallelweg richting noord" (ja kwam dat kompas en richtingsgevoel toch wel van pas) "de hoofdrijbaan op". Dat laatste heb ik geweten; ongeveer iedere minuut kwam er wel een vrachtwagen langsdenderen. Je fietst hier over de vluchtstrook, wat op zich prima is want het is heerlijk geasfalteerd. De eerste kilometers was dus stof happen, uitlaatgassen inademen en de berm in duiken. Goh, wat leuk fietsen in Azie. Ondanks dat kon ik het niet laten om er intens van te genieten. Er zijn van die momenten in je leven waar je heel even merkt dat je gelukkig bent; dat je hart overslaat en dat er ongemerkt een lach op je gezicht komt. Meestal, bij mij, in een maand op 1 hand te tellen. Vandaag had ik toch echt twee handen nodig. Ook voor mijn stuur overigens, want even afdwalen is er niet echt bij. Routebeschrijving lezen, vrachtwagen ontwijken, terugzwaaien, blaffende honden omzeilen; wat kan een mens dan veel tegelijk!
Later werden de wegen op-en-af rustiger. Daarmee ook wat slechter, maar door minder verkeer kan je prima de potholes vermijden.
Het links rijden moet ik wel nog even aan wennen. Vooral bij kruizingen. Gelukkig heb ik nog geen enkele thai kunnen betrappen op het gebruik van verkeersregels, dus dat ik er zo nu en dan ook eentje overtreedt zal geen naam hebben. Het verwarrendste is als je even ergens gestopt bent en weer verder wilt. Je kent het misschien wel, het winkelfenomeen waar je eenmaal weer buiten even niet meer weet waar je nou vandaan kwam. Nu ga ik automatisch weer naar de rechterkant om verder te fietsen, om vervolgens helemaal de kluts kwijt te raken. In kan het in de kalverstraat al niet, laat staan hier. Toch gelukt, ik heb maar een klein stukje van Thailand drie keer moeten zien.
De hitte was vanochtend nog redelijk goed te doen. Ik had mezelf al een schouderklopje gegeven: hier kon ik wel gewend aan raken (zal ook wel moeten want je zit nog 6 weken op die fiets in de hitte). Dat werd net even anders tussen 1 en 3. De zon kwam ook even zijn gezicht laten zien en ik dacht dat ik stikte van de warmte. Inmiddels was mijn kleding doorweekt van het zweet en baande ik mij van cafeetje (zie ook:schaduwrijke plek met 3 rode plastic stoeltjes, een, opnieuw vriendelijk lachende, Thai en een koelkast op radiator) naar cafeetje. Ik kan geen woord Thai (dat is niet meer waar inmiddels, zeker 2) maar desondanks begreep ik van de worstjesverkoper dat ook hij het erg heet vond. En mij waarschijnlijk, in het Thais weliswaar, voor gek verklaarde. Een voordeel had deze temperatuur weer wel. Mijn liefde voor vrachtwagens nam overweldigende proporties aan. Ik kan je weinig lekkerders aanraden dan als het 40 graden is en je bent aan het fietsen; de frisse wind die een voorbijkomende vrachtwagen met zich meebrengt.
Het eten is lekker, in een restaurant als vanavond is het gewoon alsof je in Amsterdam bij de Thai zit.De rest van het eten is net anders. Verrijdbare barbecues met kippetjes en worstjes, hele wokinstallaties op wielen.. Rollende keukens eat your heart out!Met handen en voeten bestellen kwam ik een heel eind. Ik kreeg in ieder geval wat te eten.Twee vlezige spiesjes en een plastic zakje met sticky rice. Wat het precies was, geen idee.. Ik hoop nog steeds op kip.
Het begon net te onweren toen ik Kabin Buri inreed. Het miezerde een beetje (ook héérlijk ineens) en gelukkig kon ik het hotel vinden en hadden ze nog een bedje voor me. Twee zelfs, aan 1 persoonskamers doen ze hier niet. Het bed daarentegen had wel twee keer zo zacht mogen zijn. Het valt nog mee met de pijn in mijn benen maar ik voel me nu wel echt gesloopt. Morgen weer vroeg op, op naar het volgende avontuur!

Geschreven door Lotjejolijt