En dan is eindelijk, zes jaar na de start, de dag aangebroken dat we de laatste etappe gaan lopen… We hebben er in zin! Niet in de laatste plaats omdat we er prachtig lenteweer bij cadeau krijgen. Als we tegen half tien de voordeur van onze B&B aan de voet van de Cauberg achter ons dichttrekken, schijnt het zonnetje al lekker aan een strakblauwe hemel. Struikgewas en onkruid overwoekeren de helling, maar je kunt de mergel eronder nog goed zien en op meerdere plekken zijn de uiteinden van gangenstelsels zichtbaar. Als we het dorp achter ons laten, lopen we direct midden in de natuur. Een specht timmert er ijverig op los, geiten mekkeren ons vrolijk gedag en boven het heuvellandschap zweeft een ooievaar. Ons pad voert langs de Geul, die snel stroomt en het klaterende geluid concurreert met het gekwetter van de vogels. In meerdere bomen zien we maretakken, die als mega-kerstballen de toppen sieren. Als de route wegvoert van het water, beginnen we aan een lange flauwe klim door een bos met flinke hoogteverschillen. Je kunt goed zien dat er langs dit pad ook veel regenwater naar beneden is gekomen; het heeft geulen getrokken en zwerfhout achtergelaten. Aan de rand van het bos lopen we Berg in en even later, nadat we een blik hebben geworpen in voormalige mergelgroeve Blom, Terblijt. Inmiddels hebben we het aardig warm gekregen en al een laagje uitgetrokken. We genieten volop van alle prachtige bloesems en andere tekenen van de ontluikende lente. Na Terblijt wandelen we eerst over een plateau en dalen dan af door een bos. Het pad hier is deels weggeslagen door het water en vanaf komende maandag gaan ze hier herstelwerkzaamheden uitvoeren. We zijn de omleiding dus nog nét voor! Holle wegen voeren ons over de Bemelerberg naar de Bemelergrubbe. Het is hier echt prachtig: in een frisgroene weide tegen de krijtrotsen graast een kudde schapen en geiten, waarvan sommige liggen te luieren in openingen in de mergelsteen. Twee paarden op de voorgrond completeren het plaatje. We zitten een tijdje op een bankje te genieten van het uitzicht en ritsen nu ook onze broekspijpen af. Af en toe komen er wandelaars of mountainbikers voorbij, maar verder horen we hier alleen het gebrom van een vroege hommel, het gebeier van kerkklokken en het briesen van de paarden. Als we onze tocht vervolgen, duiken in de verte tussen de bomen de eerste kerktorens van Maastricht op. Het is een vreemd idee dat we hier nog zo volop in de natuur zijn en toch zo dicht bij een grote stad! Allengs komt meer bebouwing in beeld en ook komt er af en toe een groot vliegtuig laag over. Door een mooie buitenwijk lopen we richting de Servaasbrug die ons over de Maas naar het centrum voert. Gaandeweg komen we door de drukte steeds langzamer vooruit en als gewone toeristen slenteren we een stukje door smalle straatjes langs prachtige oude panden. Op een straathoek kopen we onze duurste ijsjes ooit, maar we moeten toegeven dat die dan ook verrukkelijk smaken. Als we de stad alweer uitlopen, beseffen we dat we wellicht toch beter eerst een terrasje kunnen pakken voordat we de Pietersberg opgaan. Onze magen en mijn blaas zijn daar wel aan toe. We laten ons de lunch goed smaken, gezeten op een zonnig plekje naast een kleine fontein. Met zware benen beginnen we aan de laatste klim, maar al gauw zijn we weer op stoom en volgen we monter het stijgende pad dat ons om het fort Sint Pieter heen leidt en vervolgens langs een groot grasveld. Er ligt hier gewoon een enorm park op het plateau! Grappig; we verwachtten meer een laatste klim naar het hoogste punt. Het pad leidt ons echter nog verder zuidwaarts, om de Encigroeve heen. Maar eíndelijk, na 498 kilometer, is daar dan toch het bord dat het eindpunt markeert! Een vriendelijke familie zet ons samen op de foto en we krijgen er zelfs een applausje bij. Met een weidse bocht langs de andere kant van het park komen we terug bij het fort, waar we een oorkonde kopen. We gaan hem niet boven ons bed hangen, maar het is toch leuk! En dan lopen we weer twee kilometer terug om onze finish te vieren met vlaai op het Vrijthof. We zitten er met een voldaan gevoel op een heerlijk terras en pakken naderhand de bus terug naar Valkenburg. Het zit erop! En nu nadenken over een nieuwe LAW…

Geschreven door Karel-en-RiannevG.op.reis