Wie ons kent, weet het: wij houden van wandelen. Als het even kan, gaan we elk jaar een weekend samen weg, waarin we standaard een dag reserveren voor een flinke wandeling in een mooie omgeving. Maar ja… elke keer wat nieuws vinden kost soms heel wat hoofdbrekens. Nu is Karel op het lumineuze idee gekomen om samen het Pieterpad te gaan lopen en ik was meteen enthousiast! Dus vandaag rijden we helemaal naar wat zo’n beetje het meest noordelijke dorp van Nederland is: Pieterburen. De auto parkeren we tegenover hotel Waddenweelde, we gaan natuurlijk op de foto met “start Pieterpad” in grote gele letters en dan begint ons avontuur! Langs een oud zondagsschoollokaal en een mooie kerk lopen we het dorp uit, dwars door het vlakke Groningse platteland, met af en toe een klimmetje over een steile brug. Onderweg spreken we een oude boer, die ons aanraadt om vanmiddag even richting de Waddenzee te rijden via een weg die eigenlijk niet voor toeristen bedoeld is. Zoiets hoef je maar 1x tegen Karel te zeggen… dat wordt nog een spannende excursie straks! We komen ook door leuke dorpjes als Eenrum en Mensingerweer en genieten van oude boerderijtjes, prachtige kerken en een weelde aan sneeuwklokjes en krokussen. Leuk, om zo verrast te worden als je eigenlijk een eentonige etappe verwacht! In Winsum moeten we lang wachten op de buurtbus die ons terugbrengt naar Pieterburen, maar we hebben ruim tijd, want we hoefden vandaag maar 12 kilometer te lopen. Eenmaal terug bij de auto rijden we inderdaad nog naar de Waddenzee, over een weg waarnaast een bord duidelijk aangeeft dat dat niet de bedoeling is. Gewapend met de “toestemming” van de boer trekt Karel zich hier niks van aan en we belandden op de dijk, die we een heel eind uitrijden en waarvandaan we een fantastisch uitzicht hebben over de kwelders, waar duizenden vogels zich verzameld hebben. Aan het eind, vlak voor een dorpje waar we eigenlijk naartoe wilden, sluit een hek de dijk af en moeten we omdraaien. Nog een hele kunst op een smal weggetje met aan weerszijden een steil talud! Even later worden we geconfronteerd met de straf voor onze zonde: het hek tussen de dijk en de (verboden) toegangsweg, dat eerst zo uitnodigend open stond, is nu dicht... Het is vrijdagmiddag vier uur, er is niemand te zien en ik heb al visioenen van een koude nacht hier in de auto of een boze agent die ons op de bon komt slingeren (of allebei!). Al gauw ziet Karel echter een man aankomen, die uit Goor afkomstig blijkt en inmiddels alweer jaren in deze contreien is neergestreken. Hij kent een boer die een sleutel heeft en wil die wel voor ons bellen. Helaas krijgt hij geen gehoor en hij raadt ons aan te telefoneren met het Waterschap. Dat doet Karel dan maar. Hij treft zowaar een vriendelijke dame, die belooft iemand te sturen om ons te bevrijden. Als we daarop aan het wachten zijn, komen er twee wadlopers aan. Karel knoopt gezellig een praatje met ze aan. Ik niet. Ik verdiep mij in de auto in de kaart en kijk niet op of om. Ik schaam mij diep... Maar wat een slimmeriken zijn deze mensen! Ze informeren of we hebben gecheckt of het hek wel echt op slot is en – hoera! – dat blijkt niet het geval te zijn. We kunnen het dus openschuiven, onszelf bevrijden, het Waterschap afbellen (gelukkig zijn die nog steeds bereikbaar) en gauw vluchten richting ons hotel in de stad Groningen. Wat ben ik opgelucht! Maar ik moet het toegeven: we hebben nu wel een mooi verhaal te vertellen.

Geschreven door Karel-en-RiannevG.op.reis