“We zijn net onweer”, zei ik van de week tegen Karel. “We blijven elke keer voor de rivier hangen…” De zestiende etappe van het Pieterpad is logistiek gezien een lastige. Je moet starten in Braamt, lopen naar Pannerden/Tolkamer en dan de pont nemen naar Millingen. De pont vaart echter slechts eenmaal per uur van het zuiden naar het noorden en direct weer terug. Dat betekent dat wij na de overtocht pas na een uur weer terug kunnen. Bovendien zijn de verbindingen van het openbaar vervoer in deze regio niet bepaald Pieterpad-vriendelijk. Als we de auto bij de pont zetten, zouden we eerst een stuk moeten fietsen naar het station van Zevenaar, daar de trein pakken naar Doetinchem, waar je een sprintje moet trekken richting de bus naar Braamt. Een ommelandse reis van bijna anderhalf uur. Al twee keer hebben we in de afgelopen koude maanden een soort taxibusje besteld om ons op te halen en beide keren hebben we die een dag van tevoren weer moeten afzeggen wegens ziekte. Maar vandaag gaat het er dan toch echt van komen! We hebben besloten naar een parkeerplek vlak bij het veer te rijden en daarvandaan het hele stuk naar Braamt te fietsen. Rond kwart voor negen tilt Karel onze tweewielers van het rek en peddelen we in een stevig tempo (gelukkig hebben we de wind in de rug!) naar het startpunt. We hebben direct al uitzicht over het water en vanaf de overkant bereikt ons het vrolijke geluid van de beierende kerkklokken van Millingen. We zien ook op meerdere plekken de ranke stenen schoorstenen de lucht in priemen van de steenfabrieken die zo kenmerkend zijn voor dit gebied. Nadat we een meer met een heel stel zwanen gepasseerd zijn, fietsen we Duitsland in. Dat geeft toch direct een heus “buitenlandgevoel”! Onze oosterburen zijn natuurlijk wel wat minder ingesteld op fietsers, dus even later rijden we achter elkaar aan over een provinciale weg. Het duurt echter niet lang voordat een cabrio vaart mindert, naast mij komt rijden en naar de stoep aan de overkant wijst. De stoep blijkt een fietspad te zijn… Danke schön! Gelukkig heeft Karel een redelijk vlakke route uitgekozen, om het Montferland heen, dus het is heel goed te doen. Net na tienen maken we onze fietsen aan elkaar en aan een paal vast en lopen we Braamt uit. Eenmaal in het buitengebied duikt het pad direct het bos in en begint het flink te stijgen. Aan de geulen kun je zien dat er hier deze week heel wat water naar beneden is gekomen! We kunnen vandaag overigens op heel veel plekken nog zien aan afgebroken takken en afgerukte bladeren en kastanjebloesems dat het donderdag en vrijdag hevig gestormd heeft. Als we aan de andere zijde van de Hettenheuvel met een lange afdaling bezig zijn, passeren we een bekend gezicht. Aan beide kanten moet het kwartje heel even vallen, maar dan herkennen Karel en Frank Madern (uit Aalten) elkaar. Grappig, zo’n toevallige ontmoeting midden in het bos! Een eindje verderop blijf ik even grinnikend kijken naar een mestkever die zijn naam eer aan doet: hij duwt een opgedroogde drol opzij over het pad. Die doet echt stinkend zijn best. Wanneer we een volgende heuvel bedwongen hebben, treffen we op het hoogste punt een uitzichttoren aan. Karel besluit lekker op een bankje van zijn broodjes te gaan genieten, maar ik wil toch echt even weten welk panorama zich daarboven ontvouwt. Het is de extra stappen waard: ik kan helemaal rondom kijken zover het oog reikt! Als ik weer beneden ben, geniet ik ook even van twee broodjes tonijn en dan gaat de tocht weer verder. Bij het oversteken van de snelweg passeren we opnieuw de grens met Duitsland. Inmiddels is het best lekker weer geworden en ritsen we de pijpen van onze broeken. We hebben alleen geen zin om onze schoenen uit te trekken, dus lopen we verder met een deel van onze broek op onze enkels. ‘t Voelt maar heel even gek. In Hoch Elten hangt een verstilde sfeer. We lopen langs de kerk en de Drususbrunnen (59 meter diep en al meer dan 1000 jaar oud) en dalen dan weer af. Het pad wordt steeds steiler en, vlak voordat we de doorgaande weg bereiken, ook steeds smaller. We moeten onder een spoortunneltje door waar nét een trein overheen dendert; wat een herrie! Vanaf nu lopen we een heel stuk over asfaltwegen. Het eerste gedeelte vormt deze weg ook de grens D-NLD en als we rechtsaf slaan, laten we Duitsland voor deze dag definitief achter ons. In een weiland spotten we nog een hele groep ooievaars (wel een stuk of 15), maar ze zijn te ver weg om op de foto te zetten. In Spijk klimmen we de dijk op en hebben we uitzicht op de Rijn én op een enorme steengroeve. We moeten deze dijk een heel eind volgen en er is geen voet- of fietspad, dus dat loopt wat minder prettig. Gelukkig valt er genoeg te zien en te horen: een heleboel vrachtschepen, een troep ganzen, tropische vogels in een tuin, vrolijke veldbloemen in de berm, enz. We beginnen nu wel wat vermoeid te raken en hebben zin in ons laatste broodje, dus we lopen over een graspad naar een krib die een heel eind het water in steekt. Er liggen wat kale bomen waar we lekker op en tegenaan kunnen zitten . De zon komt nu zowaar ook echt tevoorschijn en laat de rest van de middag ook niet meer verstek gaan. Verzadigd en verkwikt lopen we even later Tolkamer binnen. Het is geen heel fraai plaatsje, maar we stuiten nog wel op een rijtje pittoreske huisjes waar vroeger de douanebeambten woonden. Langs Tuindorp voert het pad ons weer verder langs het water. Vlak voor we de brug over gaan die recreatieplas De Bijland verbindt met het Bijlandsch Kanaal (hiermee werd in de 18e eeuw een meander van de Waal afgesneden), passeren we een heel klein oorlogskerkhof. Naast enkele geallieerde soldaten liggen hier ook wat drenkelingen begraven. Als we het laatste eind richting het veer Pannerden - Millingen lopen, horen we de koekoek weer in de verte. Een vertrouwd geluid op vele etappes! Eigenlijk zijn we helemaal niet van plan om vandaag de pont te nemen, want dan zitten we dus een uur vast aan de overkant. Maar tot onze verbazing ligt het kleine veerbootje aan onze kant, terwijl het kwart voor vier is. Als we gaan informeren, blijkt dat het veer vandaag veel vaker gaat en daarom besluiten we tóch de overtocht te maken. We genieten heerlijk van het deinen op de hekgolven van grotere schepen. Vastberaden wandelen we het allerlaatste eindje tot in het centrum van Millingen. Nu hebben we echt de hele etappe gedaan! We maken rechtsomkeert en strijken neer op een heerlijk terras aan de Waal, waarvan de gele parasols ons aan de overkant al wenkten. De bitterballen en de drankjes smaken ons heerlijk! Als we zien dat het pontje er weer aan komt, hijsen we ons weer overeind en benen we er aanvankelijk stram, maar al snel weer soepel naartoe. Tot onze verbazing staat er ook een gek klein autootje te wachten: een soort kruising tussen een quad en een buggy. De bejaarde bestuurder is toestemming gaan vragen aan de kapitein en mag zowaar het dek op rijden. Tijdens het varen knopen we een praatje met hem aan. Hij blijkt uit Maastricht te komen en is op de bonnefooi op weg naar Groningen. Als het regent wordt ‘ie nat en aan kaartlezen doet hij niet, maar hij weet z’n weg wel te vinden! Weer aan de noordkant van de rivier lopen we de extra (en gelukkig nu echt laatste) kilometer naar de auto, waarbij we nog over een oud sluisje gaan. Met een voldaan gevoel stappen we in, pikken in Braamt de fietsen op en rijden via Lochem naar huis. Wij komen de rest van de avond niet meer van de bank!

Geschreven door Karel-en-RiannevG.op.reis