Vandaag hebben we vier bergen bedwongen! De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat het eigenlijk om heuvels ging, maar toch… ze heten niet voor niets bergen, dus dan kunnen we best een beetje opscheppen. Maar laat ik bij het begin beginnen. Karel en ik zijn vroeg wakker en we rijden al om 8.03 uur met twee auto’s weg bij huis. Met het oog op het verwachte lenteweer heb nog even getwijfeld tussen een korte en een lange broek, maar het is nu nog maar 7 graden en ik ben toch blij dat ik voor de lange variant heb gekozen! Ons eindpunt vandaag is Hellendoorn, dus daar koersen we eerst op aan. Na een kwartiertje parkeren we de Seat Mii daar net buiten het centrum en stap ik bij Karel in. Nog weer een goed kwartier later staan we al in Ommen. We zoeken daar even naar een geschikte plek om de auto achter te laten en vinden die aan een landelijk weggetje naar een kinderboerderij. We zien er heel wat herten in een wei en dat is maar goed ook, want hun soortgenoten in het wild zullen zich vandaag niet laten zien… Richting het zuidoosten lopen we langs de rand van het dorp richting ons eerste klimmetje. Op de Besthmenerberg is het nog rustig; zelfs bij de uitkijktoren zien we slechts twee andere mensen. Wij wagen ons niet aan een beklimming van deze 18 meter hoge stalen toren. Er wachten ons nog genoeg (hoogte)meters en het uitzicht vanaf de heuveltop is ook al mooi, al is het vandaag wel wat heiig. Toen de kinderen nog klein waren, zijn we hier trouwens al meerdere keren geweest. De route voert ons verder langs de Steile Oever, een stuwwal langs de Beneden Regge. Een fraaie omgeving! Even later duiken we onder de N347 door. We zijn inmiddels een uurtje op weg en het is lekker zacht weer. Toch komen we onverwachts nog een sneeuwpop tegen! Tja, wel een beetje een valsspeler… Overigens zien we vandaag op diverse plekken nog resten van het dikke pak sneeuw van vorige week én krokussen en narcissen. Winter en lente ineen! De Archemerberg is de volgende top op ons pad en we zien ‘m trots voor ons oprijzen. De hellingen van deze heuvel zien er echter maar troosteloos uit. Staatbosbeheer wil hier weer plaats maken voor heide en er heeft een enorme kaalslag plaatsgevonden. Over een paar jaar is het hier vast weer prachtig, maar nu even wat minder dus. Bovenop genieten we van het 360 graden-uitzicht. Met z’n 77,9 meter boven NAP is dit het hoogste punt van Overijssel en we zien zowel Zwolle als Almelo liggen. Ook spotten we in de verte de uitkijktoren waar we even geleden nog naast stonden. Wat lijkt die alweer ver weg! We blijven niet te lang staan genieten, want er staat best een frisse wind en we hebben ook nog een heel eind te gaan. Tijdens de afdaling komen we langs de Dikke Steen, een enorme zwerfkei die half uitgegraven is. De stoere gravers namen ooit de benen nadat zij vanonder de steen klagelijke stemmen meenden te horen! Afgaande op de omvang denkt men inmiddels dat dit de grootste zwerfkei van Nederland zou kunnen zijn. Via een mooi stuk bos belanden we vervolgens op de Lemelerberg. De route voert hier niet over de top, maar vrij laag langs de helling richting het dorp Lemele. Op dit redelijk vlakke pad ga ik ineens door m’n enkel. En korte kreet van schrik en pijn galmt even door het bos en het doet me flink zeer. Het overkomt me echter wel eens vaker en uit ervaring weet ik dat ik het beste rustig door kan lopen. Dat doe ik dan ook, eerst nog langzaam en wat mank, maar het gaat redelijk snel beter en ik kan de etappe zonder noemenswaardige hinder uitlopen. Wel let ik extra goed op dat ik mijn voet verder alleen op vlakke oppervlakken zet. Als ik per ongeluk toch even scheef stap, protesteren mijn enkelbanden direct! Aan de andere kant van Lemele begint een wat saaier stuk; vrij rechte wegen door weilanden heen. We zien er wel een ooievaar en een roofvogel en mooie rijtje knotwilgen. In een sloot ligt zelfs een dode reiger! We vermoeden dat die in de sloot is doodgevroren (maar hij kon het ons niet meer vertellen 😉 ). Het laatste stuk van onze route voert over de Eelerberg, met wederom mooie bossen en wandelpaden. We lopen er ook langs Krönnenzommer, waar Karels vader zijn laatste dagen in het hospice heeft doorgebracht. Een plek met herinneringen. Niet veel later loopt de weg omlaag, het bos uit en over de Hellendoornsche Esch. De akkers glooien hier vanaf de bosrand richting het dorp en doen heel lieflijk aan. Ook Hellendoorn zelf is een mooi, authentiek en knus dorp, maar geen onbekend terrein voor ons. Krap vijf uur nadat we zijn gestart in Ommen, zijn we terug bij de Mii en rijden we samen terug naar het beginpunt. Rond half drie zijn we weer thuis en daar blijkt, dat Annejet en Dorienke samen de hele veranda weer hebben aangeveegd en ingericht. Wat een toppers! In de winter staan alle tuinmeubels daar ongezellig in een hoek geschoven en liggen de kussens op zolder. Maar nu is alles weer klaar voor het voorjaar! Hopelijk kunnen we nog even van het zachte weer blijven genieten en kunnen we binnenkort alweer een nieuwe etappe lopen.

Geschreven door Karel-en-RiannevG.op.reis