Vanuit onze B&B-kamer in het kleinste kasteeltje van Nederland lopen we tegen half tien richting de Markt van Sittard. Daar begint onze etappe van vandaag, de een-na-laatste!
Overal in de stad zien we versieringen voor het naderende carnaval in rood, geel en groen en die kleuren komen in alle dorpjes vandaag weer terug. Toevallig lopen we de vriendelijke verkoper nog tegen het lijf, bij wie ik gisteren vlak voor sluitingstijd nog even inlegzolen kwam halen (de mijne had ik thuis laten liggen). Hij wenst ons vrolijk een goede wandeling. We bewonderen de oude panden aan de Markt en beginnen dan met het waterige ochtendzonnetje in ons gezicht aan de klim de Kollenberg op. Langs deze weg staan de “Zeven Voetvallen”: zeven kapelletjes met voorstellingen over het leven van Jezus. Ergens halverwege is zelfs een soort grot als “Hof van Olijven” gebouwd. Op de Kollenberg bevindt zich ook de kapel van de Heilige Rosa, stadspatrones van Sittard. We laten al deze devotie achter ons als we via een holle weg verder lopen. Een koolmeesje strijkt vlak naast ons neer op de helling en laat zich even goed bewonderen. Brede veldwegen leiden ons naar een klein stukje bos, waarachter een groot gebouwencomplex opdoemt: Huis Watersley. Dit voormalige klooster heeft inmiddels andere bestemmingen gekregen, maar oogt nog steeds imposant. Hierna stijgt de weg weer richting het dorpje Windraak, waar we een grappig fonteintje passeren en we veel oude Limburgse huizen en boerderijen zien met grote halfronde toegangspoorten. De in carrévorm gebouwde hoeves zien we vandaag met regelmaat in het landschap staan, met erboven vaak een blauwe lucht. Het voelt bijna lenteachtig aan, met die zon en overal kwinkelerende vogels! Ik stop dan ook al snel mijn sjaal, hoofdband en wanten in de rugzak. Af en toe horen we in de verte het gebulder van opstijgende vliegtuigen bij Airport Aken-Maastricht, maar verder genieten we van de enorme rust die er van de natuur uitgaat, met steeds weer nieuwe verrassingen zoals een biddend torenvalkje of bosjes sneeuwklokjes. Hier leeft trouwens ook de korenwolf (eigenlijk een heel gewone hamster), maar we spotten ‘m niet. Na Puth, een hooggelegen kerkdorp aan de Romeinse handelsweg, passeren we een kudde schapen en dalen we af richting Huis Schinnen. Deze monumentale carréhoeve wordt ook wel Kasteel Terborgh genoemd en is nagebouwd in Madurodam. Er doen mooie verhalen de ronde over bendeleden van de Bokkenrijders die hier gevangen zaten. Even later lopen we het spoor over, met direct daarachter de A76. We moeten nog een klein stukje over een graspad langs de snelweg. Best gek, om net aan de andere kant van de vangrail te lopen. Gelukkig laten we de langsrazende auto’s al snel achter ons en voert een holle weg ons alweer een heuvel op. We zullen onze kuiten nog wel voelen morgen! Heel even missen we een afslag, omdat het Pelgrimspad een klein stukje gelijkt loopt met het Pieterpad en dezelfde markering heeft. Gelukkig merken we dat al snel en kost het ons nog geen vijf minuten. De veldweg over een plateau met weids uitzicht voert om het clubhuis heen van de modelvliegtuigenclub. Het zijn niet eens van die hele kleintjes, merken we als iemand er eentje laat opstijgen. Ze lijken ons zeker wel een meter groot. Terwijl het ding boven ons hoofd rondjes zoeft, begint ons pad te dalen richting Terstraten. Dit gehucht staat vol schilderachtige boerderijen in alle kenmerkende bouwstijlen van deze streek. Het ligt verscholen in een groene kom, wat het een extra idyllische sfeer geeft. Net voorbij dit dorpje strijken we neer op een bankje voor een paar broodjes. We hebben ook warm water mee in een thermosfles, maar ik ben helaas de thee en koffie vergeten… gaat lekker dit weekend! Op een oud kerkenpad langs de Platsbeek herinnert een bordje ons aan de Boze Moeders, die succesvol streden tegen de uitbreiding van het vliegveld dat ik al eerder noemde. Ook Toon Hermans verklaarde zich destijds solidair met hen. We passeren een overdekte waterput en zien vlak daarna de “Reus van Schimmert” staan, een enorme watertoren die het gebruik van dergelijke putten overbodig maakte. Vlak voor het dorp Groot Haasdal, niet te missen door de enorme houten haas aan de rand van de bebouwde kom, bereiken we het hoogste punt van het Pieterpad: 130 meter boven NAP. Langs weer een fraaie, eeuwenoude kasteelhoeve dalen we langs uitgestrekte boomgaarden af naar het Ravensbos. In dit hellingbos voert het pad langs de kristalheldere Ravenbeek en de meertjes die hier op veel plekken bijna mysterieus tussen de bomen liggen. Eenmaal uit het bos zien we de A79 op een enorm hoog viaduct liggen. We wanen ons niet voor het eerst vandaag in het buitenland! Als we onder de snelweg en onder het spoor door gelopen zijn, houdt bij een rotonde in Strabeek onze etappe op. We hebben geen zin meer (en weinig puf) om nog 20 minuten naar het busstation te lopen, dus we gaan weer liften naar station Heerlen of Maastricht. Al na vijf minuten worden we meegenomen door een aardig stel, dat speciaal voor ons de hond naar de achterbak verbant en ons bij het station in Heerlen afzet, voorzien van twee adressen voor de beste Limburgse vlaaien. We pakken de intercity naar Sittard, eten een pizzaatje en ploffen in onze kasteelkamer moe, maar voldaan in een stoel. Nog maar één etappe tot aan de finishl!

Geschreven door Karel-en-RiannevG.op.reis