Voor de etappe van vandaag hebben we een heerlijk rustige, groene uitvalsbasis: minicamping “In ‘t Niet“ in Maasbree. We hebben er heel fijn geslapen in de camper van Eelko en Sabrina en na het ontbijt peddelen we uitgerust richting Venlo. Onderweg zien we nog een ooievaar met jongen in een nest op een paal. Rond kwart over negen zetten we onze fietsen op slot bij het station en lopen we al vrij snel in de bosrijke omgeving waar we de vorige keer een hotelovernachting hadden. Langs mooie villa’s en een oude watermolen belanden we op de Jammerdaalse heide. We moeten even flink klimmen in dit natuurgebied, waar we een specht zien en verder meer heuveltjes en water spotten dan heide. Het voelt wat benauwd aan; wellicht doordat de zon z’n best doet om al het regenwater van deze week te verdampen. Even later lopen we langs kílo’s hutspot: eerst een flinke akker vol wortelen en dan een groot uienveld. Vlak voor een oude muur slaan we een laan met grote beuken in, die ons nogmaals een hoek om voert langs een oud klooster. Over een zandpaadje lopen we een stuk langs een zee van wuivende rogge, wat heel zomers aan doet. Dan schampen we (echt waar, haha!) over een tegelpad het dorp Tegelen. Na hooguit enkele minuutjes in dit dorp met z’n karakteristieke hoge schoorsteen voert de route dwars over een voormalige stortplaats, die inmiddels is omgetoverd in een fraai natuurgebied. Door een weelde van bloemen lopen we naar het hoogste punt. De afdaling brengt ons vervolgens tot precies op de Duitse grens en die blijven we heel lang volgen. Om de zoveel meter flankeert een 200 jaar oude grenspaal het bospad. We bevinden ons op de rand van het hoogterras nu eigenlijk steeds in Duitsland, terwijl de heling direct naast ons steil afdaalt naar Nederlandse bodem. Een roodbruine vlek schiet vlak voor ons het pad over en een ree verdwijnt in het groen. Felblauwe vlindertjes dartelen gezellig om ons heen, een muis zoekt haastig een veilig onderkomen, op de heide staat een schaapskudde te grazen en vlak boven ons scheert een enorme vogel geruisloos door de boomtoppen. Het is erg leuk dat we af en toe wat dieren zien, want de route zelf is hier weliswaar erg groen, maar ook een beetje saai, met heel lange rechte stukken. Wanneer we aan het eind van zo’n bospad komen, zien we een vrouw met een lange hengel proberen iets drie meter hoog uit een boom te vissen. Als we vol verbazing blijven staan kijken, geeft ze na enige tijd glimlachend een verklaring: “Geocaching!” Een kleine terreinwagen met twee jagers is inmiddels ook gestopt en als de Duitse dame alweer weggefietst is, blijven we nog even met hen staan praten. Het is een komisch duo, de één rasechte Limburger en de ander import vanuit het Gooi. Ze zijn bezig lokvoer voor wilde zwijnen uit te zetten, zodat ze die kunnen schieten om de populatie te reguleren. Later zien we ook nog twee andere mannen met hetzelfde bezig. Nu we er op letten, zien we ook de wroetsporen wel. Waar we even níet op letten, zijn de Pieterpadmarkeringen…ineens merken we dat we een afslag gemist moeten hebben. Gelukkig zijn we al snel weer op het rechte pad, dankzij het boekje, een kaart langs de weg en Google Maps. We moeten weer even flink klimmen, komen langs een plek waar een beekje ontspringt, lopen weer een poosje over het randje van het hoogterras en passeren dan een écht oude grenssteen. Even later strijken we neer op een gezellig terras, waar we ons de maaltijdsalades met friet goed laten smaken. Ondertussen wakkert de wind behoorlijk aan: zomerstorm Poly is in het land. We waaien de rest van de middag soms bijna uit onze laatste verschoning, zoals oma zou zeggen! Na de lunch vervolgen we onze wandeling en poosje over een weg die nog uit de Romeinse tijd stamt, voordat we het bos weer induiken. Daar is het even flink wapperen geblazen vanwege de hoeveelheid vliegen die om ons heen zwermt, maar gelukkig wordt dat na verloop van tijd minder. We spotten nog een heel stel witte reigers en komen dan terecht in een stuk bos waar de Swalm doorheen meandert. In dit heldere beekje zit een flinke stroming en overal in het bos zie je dat de vegetatie past bij de natte grond. Langs de buitenste woonwijken van Swalmen leidt het pad uiteindelijk door het centrum met z’n mooie oude kerk en gemeentehuis en belanden we ten slotte met moeie voetjes op het station. De trein gaat slechts één keer per uur, maar tot onze vreugde hoeven wij maar acht minuten te wachten. In minder dan twintig minuten zijn we weer terug in Venlo, waar we de fietsen pakken en afsluiten met een heerlijke vruchtencoupe bij het oude tankstation waar we de vorige keer ook waren. Op de terugweg doen we nog wat inkopen bij de Jumbo en fietsen dan terug naar de camping. Erg hard gaat het niet meer, want we zijn moe en hebben soms flinke tegenwind. Maar met een voldaan gevoel arriveren we bij de camper en gaan dan lekker genieten van onze welverdiende rust!

Geschreven door Karel-en-RiannevG.op.reis