Vandaag staat er een relatief korte etappe op het programma. Dat is maar goed ook, want Karel heeft een drukke week gehad. Lonneke had (begrijpelijk!) weinig zin om ons weg te brengen op dit vroege uur, dus vertrekken we om kwart voor acht met twee auto’s. We parkeren er eentje bij het station in Holten en rijden door naar Hellendoorn. Aan de achterkant van “d’ Oale Grieze”, de monumentale protestantse kerk in het centrum, vinden we een plekje om de andere achter te laten. De zon schijnt al vrolijk, maar fris is het nog wel: we moesten de autoruiten vanochtend zelfs krabben! Maar we hebben ons in laagjes gehuld en zolang we lopen, hebben we het warm genoeg. Zodra we het dorp verlaten en het bos in wandelen langs een weitje met een paar paarden en een pauw, horen we twee spechten. Aan het geluid te horen, voert het slingerende paadje ons steeds dichter naar een van deze twee herriemakers. En jawel: aan de kale stam van een boom vlak naast het pad, een meter of tien boven ons, kunnen we het beestje duidelijk onderscheiden. Niet gestoord door onze belangstelling timmert hij driftig door, op zoek naar een lekker hapje. Wij vervolgen onze weg over de Sallands Heuvelrug, soms flink stijgend en dan weer dalend. Twee ganzen maken zich luid gakkend los uit het struikgewas en vliegen rakelings over ons heen. We genieten ook van alle andere vogelgeluiden (nog meer spechten, veel zangvogels en zelfs een koekoek!), van de geur van gezaagde stammen en van het frisse lentegroen dat prachtig oplicht in de zon. Al is het nog vroeg en is het in de schaduw eerder koud dan alleen fris, we komen toch meerdere hardlopers tegen die samen heel wat hoogtemeters bedwingen. Respect! Als we de N35 overgestoken zijn, stuiten we al snel op de toegangspoort van werkkamp Twilhaar. Hier verdienden in de jaren ‘30 werkloze mannen uit Scheveningen een inkomen met het ontginnen van heidegronden, maar vanaf 1942 werden er joodse mannen aan het werk gezet en later ook via dit kamp afgevoerd naar Westerbork. Als aansporing om hen niet te vergeten staat hun foto levensgroot tussen de barakken, waarvan de omtrekken zijn aangegeven in reliëf, met daarnaast dezelfde foto die vervaagd is... Dat zet je wel aan het denken! Vlak daarna lopen we langs de schaapskooi en spotten we een ree in het tegenoverliggende weiland. Er staat ook een boom in prachtige bloesemtooi. Daar genieten we vandaag heel vaak van, van uitbundige bloesems en prilgroene berkenblaadjes en takken vol knoppen! Als we na een stukje klimmen de Toeristenweg (de asfaltweg dwars over de Holterberg) bereiken, trek ik m’n vest uit en eten we een plak krentenwegge. Dat gaat er prima in! Even verderop staan we op ons eerste uitzichtpunt van de dag, waar we kilometers ver kunnen kijken richting Heino en Zwolle. Het paadje dat ons daar weer van wegleidt, wordt steeds nauwer en voert door ons door jeneverbessen en andere manshoge struiken. Ineens horen we geritsel en zien we een muisje wegschieten in z’n holletje. Meteen daarna piept z’n kleine koppie met kraaloogjes alweer naar buiten en kunnen we het beestje even goed bewonderen. Wat een leukerdje! Wanneer het terrein weer meer open wordt, zien we imposante eiken die uit meerdere stammen bestaan. Deze “eikenstrubben” zijn in de loop van de jaren zó vaak gekapt voor brandhout, dat ze steeds opnieuw uitgelopen zijn en nu in hun eentje een kringetje vormen. Het pad voert met de hoogtelijnen mee over open terrein. Het is hier behoorlijk druk: we groeten heel wat wandelaars en hardlopers die net als wij genieten van de zon en de blauwe lucht en het lentegevoel. We strijken nog even op een bankje neer en als we onze route weer vervolgen, zien we heel in de verte de zendmast van Wierden. Dichterbij huis zullen we niet komen op het Pieterpad! Wanneer de rood-witte markering ons weer het bos in leidt, zie ik rechts van me iets wits schemeren. Op een idyllisch grasveldje tussen de bomen staat een ree! We sluipen over het dikke mos tussen de bomen in die richting en dan blijken het er zelfs twee te zijn. Ze kijken wel onze richting op, maar laten zich geen schrik aanjagen en grazen lekker door. Wij genieten een poosje van de rust die het tafereel uitstraalt en zoeken dan weer braaf het officiële pad op. Dat bestaat hier voor een heel klein deel uit stokoude klinkertjes en verder vooral uit zand. En hoe toepasselijk: een zandhagedisje laat zich even zien en zelfs op de foto vastleggen. Bij een volgend uitzichtpunt eten we op een bankje de rest van onze boterhammen op en beginnen dan aan het laatste stuk van deze etappe. Je kunt nu goed merken dat we dichter bij Holten komen, met al z’n wandel- en fietspaden en tig eettentjes met food-and-drinks-to-go, want we zien hier meer mensen dan op alle vorige etappes bij elkaar! Wanneer we beneden aan een glooiende es Holten zien liggen, zien we ook onze auto al staan blikkeren in de zon. Naast een fietspad met het grappigste verkeersbord uit de omtrek voert een holle weg ons naar het eindpunt. Via de Toeristenweg (nu mag het; vanochtend voor negen uur nog niet!) rijden we terug naar Hellendoorn. Daar smullen we nog even van een lekker softijsje en koersen dan weer richting Wierden, waar we om half twee arriveren. Heerlijk: voor je gevoel al een hele vakantiedag gehad en dan tóch nog een hele middag te gaan!

Geschreven door Karel-en-RiannevG.op.reis