Annejet zit in Zwolle, Lonneke in Oostenrijk en Dorienke is op HGJB-kamp. We hebben dus het rijk alleen en besluiten nog een etappe Pieterpad te wandelen vandaag. Als de wekker gaat, vraag ik me af waarom ik dacht dat dit een goed idee was… 6.15 uur opstaan ben ik ontwend in de afgelopen weken! Onderweg naar Groesbeek krijgen we ook nog een paar regenbuien op ons dak. Gelukkig hebben we daar in de auto niet veel last van en de natuur heeft het hard nodig. Het water in de IJssel, de Rijn en de Waal staat enorm laag, zien we vandaag opnieuw! Google Maps voert ons als altijd efficiënt door het verkeer heen richting ons doel: bushalte “De Oude Molen” in Groesbeek. Daar zullen we om 8.45 uur worden opgehaald door een soort taxi of regiobusje o.i.d. Eigenlijk moeten we er vijf minuten van tevoren zijn, vertelde de dame aan de telefoon gisteravond, maar onze verwachte aankomsttijd cirkelt nu steeds rond 8.40 uur. Dat spant er dus lang om, maar als we tegen half negen Nijmegen binnen rijden, gaat Karels telefoon. Het is onze chauffeur, die al in Groesbeek is en benieuwd is of wij er wellicht ook al zijn. Ze is super vriendelijk en behulpzaam en gaat alvast poolshoogte nemen waar we het beste kunnen parkeren. Dit laatste kwartier blijft ze de hele tijd aan de lijn. Aan de rand van Groesbeek staat ze ons op te wachten met haar elektrische Kia Soul en rijdt ze ons voor naar een parkeerplek in de woonwijk vlak bij de bushalte. Als zij de auto gedraaid heeft, hebben wij onze rugzak gepakt en ben ik gauw met m’n blote voeten in m’n wandelschoenen geschoten. Het is al 8.42 uur en officieel moet ze de rit afblazen als wij om 8.45 uur niet ingestapt zijn. Daarom deed ze ook zo haar best voor ons. Later in de auto vertelt ze dat ze op deze sublieme klantvriendelijkheid van haar superieuren wel eens (negatief!) commentaar heeft gehad. Tijdens de rit van twintig minuten naar Millingen kletst ze vrolijk over vanalles en neemt ze aan het eind van de rit hartelijk afscheid. Wat heerlijk, mensen die zo toegewijd hun werk doen, wat dat dan ook is! Als Karel in Millingen zijn schoenen dicht knoopt, knapt er direct al een veter, maar gelukkig hebben we altijd een reserve-exemplaar bij ons en bovendien is de veter nog wel bruikbaar. Het is trouwens maar goed dat we de vorige keer al keurig de etappe naar Millingen hebben afgerond door tóch de pont te nemen, want van de chauffeur horen we nog dat die inmiddels uit de vaart is vanwege het lage water. Als we het dorp uit lopen, zien we in een weiland een ooievaar staan. Een stukje later lopen we over een onverharde weg met wat grof grind pal over de grens met Duitsland. Ik krijg vandaag meerdere keren een sms van KPN dat ik in Duitsland ben, zelfs als dag niet zo is… Zoals gezegd is vandaag bewolkt weer, maar het is niet koud. Integendeel, het is benauwd en het rommelt in de verte. Vlak voordat we langs een grote, oude boerderij een graspaadje langs een sloot in gaan, vliegt er nog een hele zwerm musjes uit de struik vlak naast ons. In de verte zien we de heuvels al opdoemen waar we ons straks een weg doorheen zullen banen, maar zover is het nu nog niet. De velden naast het pad zijn nog vlak. Sommige worden besproeid middels een systeem waarbij de haspel steeds automatisch verplaatst wordt; dat had ik nog nooit eerder zo gezien. Op een gegeven moment spotten we een grote haas, die gestrekt en met z’n lange oren omhoog alert om zich heen kijkt. Een paar tellen later drukt hij zich tegen de grond (misschien ervaart hij ons als bedreigend) en is hij nauwelijks meer zichtbaar. Grappig om te zien hoe dat werkt! Via een laantje met hoge bomen aan weerszijden komen we op een weg waarlangs heel veel notenbomen groeien. Karel wil even checken of het echt walnoten zijn en weet zo’n groene vrucht te plukken en kapot te krijgen. Door het dorp Leuth, waar een boerderij bijna tegen de kerk aan lijkt te liggen, lopen we richting een dijkje langs een natuurgebied. Dit rietmoeras staat aan de buitenranden droog, maar verderop zien we nog wel water tussen de begroeiing door. Wandelend langs de dijk valt het ons overigens op, dat er hier nogal wat grote pickups rondrijden. Echt anders dan bij ons. Even verderop lopen we Duitsland weer in en dat is officieel een Naturschutzgebiet. Ik zie direct al een klein kikkertje op de weg liggen… maar die is dood helaas. In Zyfflich, een Duits dorp waar ook veel Nederlanders wonen, maar dat níet bar gezellig oogt, zien we een auto staan van de Jumbo-Visma-ploeg. Van het tv-programma “Dwars door de Lage Landen” weten we dat hier de verzorger van de ploeg woont. Schuin rechts zien we de Querdamm voor ons, een dijk die in 1854 is opgeworpen door de Duitsers om wateroverlast vanuit Nederland tegen te houden (!). Zelf slaan we linksaf en belanden we, via een bruggetje en een soort klein schiereiland in een flink meer, weer in Nederland, aan de voet van de Duivelsberg. Het pad voert hier het bos in en gaat sterk klimmend de heuvel op. Bij het pannenkoekenhuis nemen we allebei een kop soep. Karel eet er ook een zelf meegebracht broodje bij, maar daarvoor voel ik me niet vrij genoeg op zo’n terras. Die eet ik dus op als we onze weg door het bos vervolgen. Het pad gaat flink op en neer en we hebben regelmatig zicht op sterk glooiende velden, al dan niet met koeien. Vanaf ongeveer 12.45 uur begint het af en toe wat te regenen, maar onder de bomen merken we er niet veel van. En eigenlijk is het best lekker om af en toe wat regen te vangen. Langs de achterkant van de Canadese begraafplaats en over een boerenerf naderen we inmiddels Groesbeek. Ook hier hebben we af en toe mooie vergezichten, al kun je bij helder weer nog wel verder kijken. We steken de bekende Zevenheuvelenweg (van de Vierdaagse) over en via een graspad belanden we dan aan de rand van het dorp. De route voert ons langs de auto, dus Karel laat de rugzak daar achter en we pikken twee bananen mee die we opeten terwijl we het laatste stuk van vandaag lopen. In het centrum smullen we elk van twee heerlijke bolletjes ijs, terwijl we lekker droog onder een zonnescherm zitten. Het regent nu even wat harder, maar als het ergste voorbij is lopen we terug naar de auto. We doen maar liefst bijna twee uur over de terugweg, doordat de A50 afgesloten is richting het noorden, dus we moeten binnendoor over Zutphen. Nou ja… gelukkig hebben we nog vakantie!

Geschreven door Karel-en-RiannevG.op.reis