Na een lekker, zelf verzorgd ontbijtje in de B&B (waarom heet het een B&B als er geen ontbijt wordt geserveerd? gelukkig is de Aldi dichtbij en hebben ze daar verse, warme appelflappen!) rijden we naar Echt. We parkeren de auto bij het station en zien dat we nog een klein kwartier op de bus moeten wachten. Een beetje kleumend staan we bij de halte. Gelukkig komt de bus er al binnen twee minuten aan en roept de joviale chauffeuse ons snel naar binnen toe. Zij heeft nu even pauze, maar wij mogen alvast in de bus plaatsnemen. Goed en wel op onze plek hapt Karel verschrikt naar adem. Hij had zijn sneakers aangetrokken naar de Aldi en is later helemaal vergeten die om te wisselen voor zijn wandelschoenen! Tja. Het is niet anders. Na een kort ritje stappen we in Montfort weer uit. Een man die tegelijk met ons de bus verlaat, biedt nog even zijn excuses aan voor het gedrag van een mede-Limburger: deze onvriendelijke dame wilde in een vrijwel lege bus per se op de plek naast ons zitten waar Karel onze rugzak had gestald. Als we Montfort uit lopen, passeren we eerst een enorme, moderne kerk, die weliswaar de uitstraling heeft van een protestantse, maar toch een katholieke blijkt te zijn. Even verderop passeren we dan kasteel Montfort, in de 13e eeuw een onneembaar slot, maar nu vergane glorie ademend. Een lange asfaltweg en vervolgens heel wat bochtige zand- en modderweggetjes voeren ons langs bossen en velden in sepiatinten. Het is somber, grauw weer, met soms wat miezerregen. Als gedurende een paar minuten de zon even halfslachtig door het wolkendek breekt, heeft de wereld meteen veel meer kleur! Die hebben we de rest van de dag echter niet meer terug gezien. We schampen Echt, eten een banaan en lopen langs een slingerende beek, waar Karel een wielewaal spot en een buizerd plots opvliegt. We stappen vandaag meermaals over omgevallen bomen, zien regelmatig kleine herdenkplaatsen van de oorlog en stuiten ook op een bord ter herinnering aan de schat van Pey. Hier werden in 2014 gouden munten en stukken zilver van de Romeinen gevonden. De omgeving hier is moerassig en ook sommige weilanden zijn behoorlijk ondergelopen. Na Susteren/Heide zijn om sommige van die weilanden ook recent dikke houten hekwerken geplaatst, waarvan de bedoeling ons geheel onduidelijk is. We lopen nu vanuit het smalste stukje Nederland de grens met Duitsland over en doorkruisen Isenbruch, het meest westelijke dorp van onze oosterburen. We vermoeden dat het tevens het dorp met de meeste rotzooi op boerenerven is, want treuriger dan hier zul je het elders niet snel aantreffen… Na het verlaten van dit dorpje lopen we een heel stuk pal op de grens, met een klein uitstapje naar het Duitse dorpje Millen, waarvan de kasteelruïne dan weer op Nederlands grondgebied staat. Langs een beek voert de route het laatste eind naar Sittard. De geluiden van het voetbalveld aan de rand van de stad dragen ver en ook de sirenes van de brandweer die in een aangrenzende woonwijk moet zijn. Toch lopen we tot bijna in het hart van Sittard in het groen over een smal graspad langs een beek, die tussen de bebouwing door slingert. Aan het eind ervan krijgen we op een kruispunt ineens vol zicht op het fraaie centrum van Sittard, doordat de schootsvelden onderaan de stadsmuur nog altijd onbebouwd zijn. Rondom de St. Petruskerk stuiten we nog op een kerstmarktje en daarna begeven we ons richting het station. We zijn moe van vijf uur wandelen aan een stuk en gaan liever rechtstreeks naar onze logeerstek dan dat we hier nog ergens neerstrijken. De trein brengt ons terug naar Echt, waar we ineens heel vermoeid en koud naar de auto strompelen en gauw de stoelverwarming aanzetten. Het was niet de mooiste etappe, maar het was fijn om buiten te zijn, te wandelen en uitgebreid samen te kunnen praten, een luxe op zich. En nu maar hopen dat we de sneakers nog een beetje schoon krijgen…😉

Geschreven door Karel-en-RiannevG.op.reis