De temperatuur in Bryce Canyon was een stuk lager dan in Zion. Overdag kwam het niet verder dan ca. 16 gr C, terwijl dat in Zion wel 10 gr warmer was. De nachttemperatuur komt niet verder dan 5 of 6 gr. C.

Na het ontbijt in het restaurant reden we om 10 uur richting het National Park. Evenals in Zion heeft ook Bryce een gratis shuttle bus met daarbij een groot parkeerterrein, dat eveneens gratis was. We hoefden niet lang op de bus te wachten. De shuttle stopt bij 15 plaatsen. Onze eerste stop was het visitor centeer bij no. 6. We haalden een kaart op van de Bryce Amphitheater omgeving. We wilden de Navajo loop lopen en vroegen naar de omstandigheden bij de ranger. Een deel van de route bleek te zijn ingestort genaamd Wall Street. We konden wel de andere kant nemen richting Queens Garden.

Voor we op pad gingen keken we in het visitor center eerst nog naar een film over het park, dat ging over de 4 jaargetijden, het wildlife, de bomen en planten en uiteraard over de hoodoos (betekent betoveren). Hoodoos zijn een ongelooflijke en zeldzame formatie die in de loop van miljoenen jaren is ontstaan. Ze worden vaak sprookjesachtige schoorstenen, tentrotsen of aardpiramides genoemd, afhankelijk van waar ter wereld ze zich bevinden. Hoewel ze er misschien uitzien alsof ze door de mens zijn gemaakt, zijn ze volledig door de natuur gevormd. Hoodoos zijn een van de meest adembenemende natuurlijke formaties die er ter wereld bestaan.

Het is moeilijk te zeggen hoe een hoodoo er precies uitziet, omdat er zoveel zijn die enorm variëren in grootte en vorm. Over het algemeen is een hoodoo een torenspits gemaakt van gesteente en mineralen, die zo hoog kunnen zijn als een gebouw van 10 verdiepingen. Er zijn grote, ronde hoodoos die eruit zien als rotsblokken die op keukenkrukjes liggen, hoge, dunne torenspitsen die eeuwig lijken door te gaan, en ronde schoorstenen met grote rotsen die rustig op de top liggen.

We reden verder met de shuttle en moesten eruit bij stop 11 Sunset Point. Het parkeerterrein stond daar vol met auto's. Gelukkig was alles nu goed aangegeven en hadden we het bord van de Navajo Loop snel gevonden. Het eerste deel was vrij eenvoudig maar al snel ging de weg over in een smal pad met veel kiezels en keien. Het was even wennen want als je dicht bij de rand liep keek je dus in de afgrond. Het uitzicht was echter fantastisch. Omdat het pad zigzaggend naar beneden ging was het uitzicht bij iedere bocht weer anders. Het was een tamelijk steile afdeling van 1,3 mijl of wel 2,1 km. Maar zo voelde het niet. Doordat je maar stapvoets vooruit ging bleek het veel langer. Ook hadden we tegenliggers van mensen die aan de andere kant waren begonnen. Deze hadden het best zwaar met de steile beklimming. Af en toe moesten we wachten om mensen te laten passeren en wij weer verder konden. Om foto's te maken moest je wel stabiel staan en een ruimere plek opzoeken.

Beneden gekomen was er nog een inham de "two bridges" genaamd. Daar was tevens een splitsing met andere trails. Zoals gezegd was de Wall Street trail gesloten. Er stond een ranger aan wie je alles kon vragen over de te volgen route.
In eerste instantie zouden wij dezelfde weg teruggaan, maar toen wij hoorden dat de Queens Garden weliswaar een mijl langer was maar wel vlakker dan de Navajo loop gingen wij voor Queens Garden. De naam is gegeven omdat een van de hoodoos de vorm van een queen heeft met een soort kroon. Inderdaad was een groot gedeelte vlak maar hoe dichter we bij het einde kwamen hoe steiler het werd. Op het laatst moest we na iedere helling even op adem komen. Maaaar we hebben het gehaald. Het leek wel of we de marathon hadden gelopen.

Na nog wat inkopen te hebben gedaan bij de General Store reden we terug naar het motel. 's-Avonds gingen we naar Rustler's Restaurant in het plaatsje Tropic op ca. 10 min. rijden van het motel. Het was een sfeervol restaurant met cowboy attributen aan de muur. Toen we naar huis reden ging de zon bijna onder en kon ik nog wat mooie opnames maken vanuit de auto van de ondergaande zon.

Geschreven door Jan.en.jeannet.op.reis