Wat een heerlijke dag. Op het programma stonden 3 activiteiten. Allereerst reden we naar het centrum van Cleveland. Dit was ongeveer 20 minuten rijden. We hadden het adres van een parkeergarage opgezocht en zijn daar naar toegereden. Het lag redelijk dichtbij het centrum. Na de auto te hebben geparkeerd liepen we richting centrum. Het was heel rustig en geparkeerde auto's zie je bijna niet. Die staan allemaal in parkeergarages. Aan de skiline konden we zien welke richting we uit moesten. We zagen een kerktoren en hoge gebouwen. Op het plein aangekomen was de rust er nog steeds. We liepen langs een groot monument ter nagedachtenis aan de slachtoffers van vele oorlogen. We zagen in de verte een mooi zonnig terras achter een fontein van water. We hebben daar koffie gedronken in een heerlijk zonnetje op het terras.
Teruggekomen in de garage moesten we eerst betalen. Het is steeds weer een feest om te kijken hoe de apparaten werken. Geen een is hetzelfde. Gelukkig stond een man in de buurt die aan het schoonmaken was. Hij was zo bereidwillig om ons te helpen.

Vervolgens reden we naar de 2e bestemming de 'Rock & Roll Hall of Fame'. Ook hier bij het parkeerterrein weer problemen met betalen. Je moest je kenteken invoeren, hoe lang je wilde blijven staan en vervolgens betalen met creditcard. Na enige moeite lukte het ons. Het kaartje moesten we wel op het dashboard van de auto leggen. Toe we terugliepen konden wij weer een Amerikaan helpen die ook moeite had met de automaat. Hij moest wel weer teruglopen naar zijn auto om het kenteken nummer te halen. Dus we zijn niet de enige.
Aan de overkant van de weg pronkte het gebouw al van de Hall of Fame dat in grote letters voor het gebouw stond. Ook hier weer een heel gedoe om kaartjes uit te printen uit een automaat. Je moest ook een zipcode invoeren van een plaats in Amerika. Dat hebben wij dus niet. De automaat ging niet verder alvorens een code was ingevoerd. Ook hier weer hulp van een Amerikaan. Hij vulde gewoon 12345 in en de automaat ging verder. Maar ja het lukt uiteindelijk toch wel.
Eindelijk dus naar binnen met een polsbandje om. De foto's en muziek kwamen je al tegemoet.
Er waren 6 verdiepingen waar je een kijkje kon nemen of liever gezegd ook veel muziek kon horen. Er waren veel foto's en attributen (muziekinstrumenten) van artiesten te zien. Omdat ik natuurlijk de hele ontwikkeling van de muziek heb meegemaakt en Jeannet uiteraard wat later, kwam hier alles weer tot leven. We hebben voorstellingen gezien met oude beelden van vele bekende vooral Amerikaanse artiesten en groepen vanaf de jaren 50. Ook buitenlandse artiesten kwamen aan bod zoals natuurlijk de Beatles, Abba, Rolling Stones en ga zo maar door. Het geluid in de zaal was oorverdovend maar tegelijkertijd zo enerverend om terug te zien en te horen. Vooral de solo's van de elektrische gitaren waren geweldig. Het is teveel om alle artiesten op te noemen maar als je de nummers hoorde was het oh ja. Soms is het ook wel emotioneel om liedjes weer te horen en artiesten te zien die al zijn overleden. Ook komen dan herinneringen van vroeger naar boven. We hebben er allebei heel erg van genoten.

Na dit spektakel gingen we naar het Cuyahoga Valley National Park waar we gisteren al informatie hadden opgehaald. We reden naar een parkeerplaats bij het begin van een trail (Brandywine Falls) die ons naar een waterval moest leiden. Tot overmaat van ramp was de weg afgesloten en moesten wij de auto aan de kant van de weg parkeren en verder gaan lopen naar het begin van de trail. Omdat er nog meer mensen die richting uit liepen volgden we die maar een beetje. En dat bleek een juiste beslissing. De trail ging door het bos met veel keien en boomstronken. Het was voor ons dus geen gemakkelijke trail zoals in de informatie was aangegeven. De weg kronkelde door het bos en kwam uiteindelijk bij het snelstromende water uit. We kwamen echter op een gegeven moment bij de kruising aan waar geen informatie stond hoe de route te volgen. We volgden het pad maar en dat was helaas verkeerd. We hadden dat kunnen weten want om naar de waterval te gaan moet je toch tegen de stroom in lopen en wij liepen met de stroom mee. Het pad werd steeds smaller en versperd door omgevallen bomen. We gingen toen maar weer terug. Gelukkig kwamen we 2 jongens tegen die ons vertelden dat we over de brug moesten gaan. Dit deden we maar aan de overzijde was het weer onduidelijk welke weg te volgen. We volgden het pad door het bos. Omdat de waterval natuurlijk van een hoog punt afkomt moesten we behoorlijk klimmen. Uiteindelijk kwamen we weer op een verharde weg uit, maar ook hier weer geen aanwijzingen hoe te lopen. We kwamen echter weer de jongen tegen die we al eerder hadden ontmoet en hij kwam net van de waterval vandaan. Aan het einde van de weg moesten we nog een flink aantal trappen af om bij de waterval te komen. Het is altijd een mooi moment als je na zoveel inspanning toch je doel hebt bereikt. Er was zegge en schrijven 1 jongen bij de waterval aanwezig, die foto's aan het maken was. Hij vroeg mij of ik het knopje van zijn camera wilde indrukken nadat hij de rots was afgedaald om bij de waterval te poseren.

Ons wachtte echter nog een verrassing. De brug en de weg die wij moesten volgen om terug te gaan naar onze auto was gesloten wegens werkzaamheden. Dit betekende dat wij dezelfde route weer helemaal terug moesten lopen en dit terwijl we er al een beetje doorheen zaten. Maar ja het was niet anders. Met veel gekreun en gesteun hebben we dit toen maar gedaan en net als gisteren kwamen we zeer bezweet bij onze auto aan. Omdat het natuurlijk al wat later was geworden hebben we onderweg een restaurant opgezocht om wat te eten.

Geschreven door Jan.en.jeannet.op.reis