Al vroeg in de morgen (onze tijd) belden Erik en Tonny al om me te feliciteren met mijn 75e verjaardag. Dit is de 2e keer dat ik in Amerika jarig was.
Voor mijn verjaardag had Rob nog een lekker toetje in petto. En wel een trip naar de Noordelijke Cascades. Een schitterend gebied met veel bossen, bergen, water en ook veel dieren. Maar ja daar moet je geluk mee hebben om ze te zien.

Het was echter wel 2 uur rijden maar daar dat is hier in USA heel gewoon. Omdat we 's-middags ook de huurauto moesten ophalen waren we gebonden aan een strak schema. Om ca. 10 uur reden we weg. Het weer was bewolkt met af en toe een zonnetje. Het park is toegankelijk via de State Highway 20 over een afstand van ongeveer 28 mijl van west naar oost. Langs de weg stroomt de Skagit River, waarin 3 dammen zijn aangelegd tbv de stroomvoorziening van Seattle.
Het einddoel van de trip was Diablo Lake, waar je op een groot parkeerterrein een schitterend uitzicht had op het meer. 's-Zomers is het daar een drukte van jewelste maar nu waren wij praktisch de enige. Op de terugweg stopten we bij een elektriciteit centrale die de stroom opwekt door de kracht van het water. In de rotsen is een ronde doorgang gemaakt waar het wat als het ware doorheen wordt geperst en daardoor elektriciteit kan opwekken.

De planning was goed want we kwam voor 16.00 uur aan op het vliegveld van Bellingham waar we de huurauto moesten ophalen.
Daar aangekomen wachtte ons een onaangename verassing want er was nog geen auto beschikbaar. Hoewel ik al maanden geleden de auto had besteld hebben de verhuurbedrijven een groot tekort aan auto. Rob had de jongen aan de balie duidelijk gemaakt dat wij toch echt een auto moesten hebben omdat wij onze geplande reis morgen moesten aanvangen en alles van te voren is gereserveerd. We moesten maar een rondje gaan rijden en wachten op een telefoontje. Na ca. 3 kwartier gingen we samen met Marie toch maar weer naar de balie op polshoogte te nemen. Marie moest haar talent als advocate aanspreken om de jongen beleefd maar doordringend te overtuigen van de urgentie van de huurauto. Na alle formaliteiten te hebben vervuld kwam eindelijk het verlossende bericht dat een auto was binnengekomen. Maar ja dan moet deze eerst weer rijklaar gemaakt worden. Gelukkig was een en ander na ca. een half uur voor elkaar. Marie had inmiddels het restaurant geïnformeerd dat we een half uurtje later zouden komen. De jongen had ons al verteld dat het een gloednieuwe wagen was die nog geen 2000 mijl had gelopen. Op de kilometerteller stond een stand van 1947 km, juist mijn geboortejaar. Het een grotere auto te zijn dan ik had besteld maar ja er was geen andere dus dat was dan weer mooi meegenomen. Het bleek een gloednieuwe Ford Bronco Sport te zijn. Zoals in alle nieuwe auto's tegenwoordig zitten er vele toeters en bellen in de auto. Het was dus even zoeken hoe de belangrijkste dingen werkten. We kregen de stoelen en de buitenspiegels niet direct goed. Ook de verwarming stond veel te koud maar dat kon Jeannet onderweg al verhelpen. De andere dingen hebben we later wel in orde gekregen toen de spanning er een beetje af was.

Het eten in het restaurant, waar we al eerder waren geweest, was weer voortreffelijk en dat maakte alles weer goed.
Dit is het laatste verhaal van de eerste periode want morgen beginnen we aan deel twee van onze reis en wel de 'The Oregon Trail'.

Geschreven door Jan.en.jeannet.op.reis