De 2e dag in Page maakten we een trip langs de Glen Canyon Dam. Het was misschien een kwartier rijden er naar toe. Eerst bezochten we het visitor center genaamd Carl Hayden waar we een plattegrond van de omgeving meenamen. Met name het gebied Wahweap Area stond op ons programma.

De Glen Canyondam werd gebouwd tussen 1956 en 1966. Eenmaal voltooid, vulde Glen Canyon – het huidige Lake Powell – zich.
De Glen Canyondam is 216 meter hoog (178 meter boven de rivier) en 475 meter lang. Aan de voet is de dam 91 meter dik en aan de top acht meter.
De waterkrachtcentrale bestond aanvankelijk uit acht Francisturbines van 155.500 pk (116.000 kW). Tussen 1984 en 1987 zijn zeven van de generatoren vernieuwd en in 1997 volgde de achtste en laatste. Elke generator heeft een maximaal vermogen 165.000 kW waarmee het totaal uitkomt op 1.320.000 kW. Per jaar produceert de dam zo'n 4000 GWh aan stroom. Net stroomafwaarts van de dam bevindt zich een boogbrug, de Glen Canyondambrug, die de U.S. Route 89 over de canyon leidt. De constructie van de brug werd gestart in 1957 en was voltooid in 1959. Het doel van de brug was om de bouw van de dam te vergemakkelijken. De brug behoort tot de hoogste bruggen in de Verenigde Staten. De hoogte ten opzichte van het waterniveau bedraagt 200 meter en de brug heeft een spanwijdte van 313 meter. Voordat deze brug en de Navajo Bridge voltooid werden, diende men 192 kilometer rond te rijden om de andere kant van de canyon te bereiken.

Na bezichtiging van de dam reden we door het Nationaal recreatiegebied Glen Canyon: Wahweap Overlook & Marina. Onze jaarpas kwam hier al goed van pas want een dagpas kostte 25 dollar. Er ging een mooie weg door het gebied met diverse stopplaatsen. Vanaf de top van Wahweap Overlook hadden we een panoramisch uitzicht op Wahweap Bay en de omliggende wateren van Lake Powell. We zijn ook naar de haven gereden. We dachten dat er wel een toeristen boot zou varen maar dat was niet het geval. Er lagen alleen particuliere boten. De weg naar beneden was vrij stijl en we moesten dit te voet doen. Heen was niet zo moeilijk maar terug was andere koek. Er reden daar wel van die golfkarretjes om de mensen naar hun boot te brengen. Op de terugweg stopte een van die karretjes. De bestuurder vroeg of wij soms een stukje mee wilden rijden. Dit aanbod konden we niet afslaan. Hij bracht ons zelfs naar de plek waar onze auto stond.

Onderweg kwamen we nog een mooie picknick plek tegen met heel veel overdekte zitplekken. Er was echter geen mens die er gebruik van maakte. Toevallig stopten ook nog 2 dames en er was iemand bezig om te vegen en schoon te maken. Het was er heerlijk rustig en we hadden een mooi uitzicht op de bergen in de verte. Een fijne plek om weer even bij te komen van het klimmen en de warmte. Al kwamen er net wat wolken voor de zon die zorgde voor een heerlijke verkoeling.
Daarna zijn we nog verder door het gebied gereden maar we kwamen al snel bij de uitgang. Inmiddels viel er enige regen.

We zijn ook nog naar een ander gebied gereden genaamd Antelope Point. Ook hier was een pas verplicht. Dit gebied was hoofdzakelijk bedoeld voor mensen met boten die op een botenhelling de boot te water kunnen laten in het Lake Powell meer. We waren hier snel uitgekeken en het begon bovendien steeds harder te regenen. We zetten de Tomton op McDonalds en binnen een half uur waren we daar. De milkshakes smaakten goed. Omdat de wifi in het hotel zeer slecht was (teveel mensen) kon ik hier mijn verslag van de vorige dag afmaken. De foto's waren binnen een mum van tijd geupload en het verslag verzonden.

Geschreven door Jan.en.jeannet.op.reis