Vandaag is de eerste dag van ons verblijf in Hill City. Hill City, South Dakota, is gelegen in het middelpunt van de Black Hills. Op korte afstand van Mount Rushmore, Crazy Horse Memorial, de Mickelson Trail en Custer State Park. Vandaag wilden we beginnen in Mount Rushmore maar hadden we ruzie met Tomtom. Hij bracht ons er wel naar toe maar zei voortijdig bestemming bereikt. Toen we omkeerden bracht hij ons weer in verwarring en reden we compleet verkeerd. We gingen nu richting Crazy Horse Memorial. Toen zijn we daar maar begonnen.

Het Crazy Horse Memorial is een monument dat sinds 1948 wordt uitgehouwen in het graniet van de Black Hills in de Amerikaanse staat South Dakota, ter ere van de 19e-eeuwse Lakota-leider Crazy Horse. Wanneer het af is, zal het Crazy Horse rijdend op een galopperend paard uitbeelden. Het beeld zal 195 meter lang en 172 meter hoog worden. De bouw wordt gefinancierd met giften. Toen de architect Ziolkowski in 1982 stierf, nam zijn vrouw, Ruth, het over en bracht kleine wijzigingen aan in het ontwerp. Ze koos ervoor om eerst het gezicht te boetseren in plaats van het paard, in de overtuiging dat het toeristen zou aantrekken die ze zou kunnen vragen om door te gaan met het voltooien van het project. Met de hulp van haar zeven kinderen werd het gezicht in 1998 voltooid.
Wat ons en nog enkele bezoekers tegenstond was de manier waarop men met de entree omgaat. Bij de ingang betaal je per persoon $ 12,-- entree. Je rijdt vervolgens naar de parkeerplaats en dan kun je naar binnen in het bezoekerscentrum/museum. We hebben daar een film gezien over Crazy Horse en de ontwikkeling van het monument dat men is gaan maken in de rotsen ter nagedachtenis aan de Indianen. Na dit te hebben bekeken kom je buiten en kun je vervolgens met een bus naar het beeld kijken.

Je denkt dat dit bij de prijs van de entree is inbegrepen maar niets is minder waar. Hiervoor moet je nog eens $ 4,-- p/p neertellen. Maar wat krijg je ervoor? Een busritje van 3 minuten naar de plaats waar het beeld in de rotsen wordt gebeeldhouwd. Je staat dan onderaan de berg. Vervolgens gaat de buschauffeur het verhaal vertellen over de geschiedenis van Crazy Horse, wat we natuurlijk al in het bezoekerscentrum hadden gezien en gehoord. Je staat dan een half uur om de chauffeur heen wat al snel gaat vervelen. In zijn speech ging hij toelichten waarom we $ 4,- moesten betalen. Hij zei dat de verzekering van de mensen bijna alles opslokte !!! Een teleurstelling dus. Het enige wat we er hebben gedaan is een paar foto's genomen van de huidige staat van het beeld. Van 2 Amerikaanse mensen, die toevallig uit Washington kwamen, raakten we in gesprek. Ook zij vonden het maar niets. Ze waren al bij Mount Rushmore geweest. Zij vonden dat veel mooier en dat kostte maar $ 5,- p/p incl. parkeren.

We gingen dus maar op weg naar Mount Rushmore. En inderdaad zag dat er veel beter uit met uitgebreide parkeermogelijkheden. Mount Rushmore symboliseert de idealen van vrijheid en democratie en is een eerbetoon aan vier presidenten: George Washington, Thomas Jefferson, Theodore Roosevelt en Abraham Lincoln en hun onschatbare bijdragen aan de Verenigde Staten. Mount Rushmore National Memorial vertegenwoordigt niet alleen het verleden, maar ook een belofte voor de toekomst.
Het park zag er zeer verzorgd uit. Na het maken van de nodige plaatjes hebben we de Presidential Trail gevolgd rondom de beelden. Het was af en toe wel even uitblazen gezien de grote hoeveelheden treden die we af- en op moesten. Maar het was de moeite waard. Na de koffie gingen we richting Needles Higway via de 16A. Dit is een 14 mijl (23 km) lange route door het midden van het park. Het zijn zeer smalle wegen en je gaat door een paar rotsen waar je maar van 1 kant met 1 auto door kan. Je moet dus goed uitkijken voor tegenliggers. Het was een heel leuke trip. Hier reden we weer richting hotel waar we om ca. 16.00 uur arriveerden.

In een lokaal cafe hebben we de dag afgesloten met een burger en roastbeef. De klanten waren inderdaad echte locals. Het was net een film.

Geschreven door Jan.en.jeannet.op.reis