Toen Marilyn de vorige avond laat thuis kwam lagen wij al te slapen. We zagen elkaar dus pas de volgende morgen bij het ontbijt. De laatste keer dat we elkaar zagen was 3 jaar geleden in California. Het was een warme ontmoeting. Ze had een goede vlucht gehad van ruim 2 uur. In zuid California was het met 25 gr. C. al behoorlijk warm. Het is voor haar een verademing om dan in een omgeving te komen waar het koeler is. In de middag bijna 15 gr. C.

Omdat Marilyn nog nooit in Anacortes was geweest zijn we een tour gaan maken op het eiland. Allereerst naar de haven waar we op de rotsen van het Cap Sante Park de Fidalgo baai konden bewonderen met gezicht op de haven. Cape Sante is de Franse naam voor Cape Health dat in 1877 werd geschonken door Anne Curtis Bowman. Deze naam was tevens de inspiratie voor de naam Anacortes. In het park lopen veel herten rond. Omdat het wat drukker werd hebben we er geen een gezien.
Inmiddels was het al weer lunchtijd geworden en reed Rob naar ons favoriete visrestaurant genaamd Shrimp Shack (vrij vertaald Garnalen Hut). Je kunt hier buiten onder een grote tent je buiten bestelde eten nuttigen. Het was weer heerlijk.

Na de lunch reden we richting Deception Pass waar we eerst bij een meer de achterkant hebben gezien. Het was een soort picknick plaats met veel banken. Je kunt er kajaks huren om het meer op te gaan. Deception Pass is een zeestraat die Whidbey Island scheidt van Fidalgo Island. De eilanden zijn verbonden door middel van bruggen.
Het gebied van Deception Pass is al duizenden jaren de thuisbasis van verschillende Indianen stammen (Coast Salish-stammen). De eerste Europeanen kwamen er in 1790 met de expeditie van de Spanjaard Manuel Quimper. Een groep zeelieden olv Joseph Whidbey bracht Deception Pass in kaart in 1792. George Vancouver gaf het de naam Deception omdat hij dacht dat Whidbey Island een schiereiland was en dus verbonden was met het vaste land, hetgeen dus niet het geval was.
Verderop konden we op een van de bruggen genieten van het geweldige uitzicht op het water. Het was wel wat hoog en ik kreeg op het smalle wandelpad al weer enige last van hoogte vrees. Naast ons denderden ook de auto's langs ons.

Het was inmiddels al weer tijd geworden om richting huis te gaan. Omdat we nogal laat hadden geluncht had niemand meer zin om uitgebreid te gaan dineren. Dus namen we maar een paar boterhammen. Er was natuurlijk veel te bespreken na het weerzien waardoor er lang werd nagetafeld.

Geschreven door Jan.en.jeannet.op.reis