Info reisgids

Undoubtedly the most symbolic stage on the Via Francigena! The way to the pass leads along a road which has served the whole of Europe for 2000 years. Countless archaeological sites line the ascent, above all in L’Hospitalet and on the Great-St-Bernard Pass.
The stage rewards the walker with incomparable above-the-treeline Alpine scenery in fair weather, and one of the world’s most historic and atmospheric pilgrim hostels at day’s end. The nonstop climb is often on narrow pathways whose slippery footholds require good traction. For about 10 months of the year the hiking trail from Bourg-Saint-Pierre to the Great St Bernard Pass is covered in deep snow, with the path to the summit open only in August and September.
Important notes for today: Attention: On high sections snowfields are possible until the summer months Bad weather option In case of bad weather, you can shorten the stage as you like by bus or even go directly to the pass.

Distance: 13 Km
Ascent/Descent: +1045/-305 m
Navigation

• 6.0 km Bourg St. Pierre – Bourg St. Bernhard (2 h)
• 8.7 km L`Hospitalet (55 min)
• 11.6 km St. Bernhard Pass (1 h 20 min)

 

Wetenswaardigheden

• The historic pass over the Alps sits at the border of Switserland and Italy in a jagged saddle between Mont Blanc to the West and the Grand Combin to the east. Water that fall on the north side of the pass drains into the Rhône valley through Switserland and France, while water falling on the south of the pass drains into the Dora Balthea and Po Rivers in Italy.
• The Alpine crossing is first mentioned in historical documents describing the invasion of the Italian peninsula by Celts in 390 BC. An expedition sent by Julius Caesar in 57 BC attempted to take the pass, but is was not until a generation later that Augustus Caesar won the crossing for the Romans. In AD 43 Claudius completed a new Roman road through the pass and erected a temple to Jupiter at Plan de Jupiter on the Italian side. After the Roman period the pass continued to be used, though travellers were plagued by bandits and sudden storms. In 1049 Bernard of Menthon established a monastery and hospice here which has maintained uninterrupted, year-round service to travellers. The Great St. Bernard also earned its place in history thanks to Napoleon, who marched southwards over the pass in May 1800 while it was still covered by snow, with an army of 40,000 men and heavy arms to confront the Austrian troops near the city of Alessandria in Italy. ( It is said, Napoléon left last after his 40.000 men, and slid down the snowfield on his backside).
• This pass links Martigny in the Rhone Valley (Valais) with the Aosta Valley and the Piedmont region in Italy. It was already one of the most important Alpine crossings back in the days of the Roman Empire. It takes its name from Saint Bernard of Aosta, who founded the Great St. Bernard Hospice at the top of the pass in 1050. This plain and rather gloomy complex of buildings set in the middle of a rocky wasteland was one of the first institutions dedicated to rescuing victims of mountain emergencies, and it achieved particular fame because of the St. Bernard species of dogs that were bred there.
• St Bernard dogs’ were bred here in the breeding kennels at the hospice and used for rescue operations. The dogs are first recorded in the year 1690 in paintings by Salvatore Rosa. From about 1750 onwards, these dogs were successfully used to search for avalanche victims and travellers who had lost their way while crossing the pass. The most famous St. Bernard dog was Barry (1800–1814), who is said to have saved more than 40 human lives. Though they have been retired from service since the 1950s a small number are brought to the pass (St. Bernard dog) each year to delight travellers during the summer months.
• Despite its importance, the Great St. Bernard had to wait until 1906 for a road to be built over the pass, due to disagreements between the authorities in the Valais and the Aosta Valley, as well as technical difficulties. The huge hairpin bends leading down to Aosta on the southern side of the pass are regarded as masterpieces of roadbuilding. For a long time, however, the road was only passable for a few months during summer due to the unfavourable climate conditions. Finally, in 1964, the first transalpine road tunnel in Europe was opened at 1915 meters above sea level, and the road link has largely been safe against winter weather since then. Although the journey over the pass is about 10 km longer, it offers more attractive scenery and is also served by a PostBus route from Orsières.
• It is also worth visiting the Hospice Museum, with exhibits narrating the history of the pass and other attractions such as a valuable collection of excavated coins and objects dating from the Roman era. (There are two museums at the complex:
• the hospice museum exhibiting Roman artefacts, sculptures and coins and a collection of minerals, rock crystals and insects native to the region
• the ecclesiastical museum exhibiting relicts and manuscripts.)
• The hike to the Chenalette viewpoint at 2789 meters above sea level is highly recommended. This begins directly from the Hospice Museum, which is also the starting point for the famous hike along the ridge to Val Ferret.

 

Verhaal/ervaring van de dag

Bij het ontbijt waren we maar met 5 mensen, de eerste shift zeker (?). Het was lekker maar basic.
Het was nog frisjes in mijn hemdje met korte mouwen. Aan de kerk de Romeinse mijlpaal gezien anno 45 voor c. Dan ging het eerst naar beneden (grrr) richting een bosweg er stond een teken : opletten 'coupe de bois´..maar niets gezien, ik was er nog vroeg bij (8.30). Links van me zag ik de nieuwe autoweg veelal onder 'corniches´ tegen sneeuw en steenval.na het bos werden het alpiene weiden, met een pracht aan kleurige bloemen, heel lekkere geur, het geluid van de sterk stromende Dranse, koebellen,...
Op de oude weg, enkel open van 1 juni tot eind sept, rijden wat toeristen, fietsers en motards. Zo kom ik aan een stuwmeer, hier een eerste bergwandelaar gezien en ferm geschrikt van twee afstormende honden van een camper. Ik moest langsheen het stuwmeer. Daarna begon het goed op te warmen en liep ik langsheen een berghelling (weide) voorbij twee oude onbewoonde boerderijen. Hier nog een 5 tal wandelaars voor de andere richting gepasseerd. Aan Torrin de Tchoire moest ik de oude weg oversteken (het was langs deze colweg dat normaal gezien een maand geleden een girorit zou gepasseerd zijn, maar afgelast omwille van nog teveel sneeuw). Hier zie je een van de 3 gebouwtjes die dienen voor verluchting van de inmiddels door de berg geboorde nieuwe tunnelweg. Nu nog een heel steil stuk, weer langsheen het water en door een sneeuwvlakte. (ik kan me inbeelden dat je inde lente hier natte voeten hebt). Plots was ik er (3.45 u onderweg, waarvan 3 uur effectief gestapt volgens Komoot). Het was tamelijk druk op de berg, veel motorrijders en ook wel fietsers (deze hadden het hotel van de hospice vol boekt (grrr)). Ik ben dan eerst tot aan mijn hotel in Italië aan de andere kant van het meer gegaan. (Wel gebeld naar hotel van de nacht ervoor om te vragen waar mijn bagage was, de chauffeur waarmee ik bij mijn vertrek nog gelachen had over mijn bagage, had ze aan het hotel van de hospice afgezet). Dan terug naar de hospice. De honden bezocht, ook alweer het boeiend museum (men heeft voorwerpen van het bronstijdperk gevonden, munten van over geheel Gallië, dan de Romeinen (eerste tempel voor Jupiter,), in de middeleeuwen dan de bouw door de heilige Bernard van de hospice (ter bescherming tegen rovers en de sneeuw). In het hospice heeft een dame me een mooie rondleiding gegeven. Het hospice is heel het jaar open (slaapzalen, eetzalen, kapel, stille ruimtes en het klooster). Dit is via een bovengrondse doorgang verbonden met een nieuwer hoteldeel dat enkel maar open is van juni tot eind sept. De baan is immers gesloten omwille van sneeuw, alleen met ski's of op sneeuwschoenen (raketten ?) geraakt men boven.
De col met de hospice hebben iets dat me beroert (historische plaats al van voor de Romeinen, de Middelleeuwen en zelfs Napoleon) wat had ik daar graag geslapen.
In mijn hotel dan gegeten..ik had niet genoeg met een voorschotel van gerookte zalm met venkel en dan twee dunne sneetjes varkensvlees met 10 frietjes en wat tomaatjes en courgette..dus heb ik nog wat spaghetti gevraagd ipv een dolce (ik had sinds het ontbijt niets gegeten).
Intussen ligt alles hier in de mist en is het slapen tijd. Morgen een dikke 1200 m dalen (ai mijn knieën) naar Etroubles, Italië landinwaarts.
 

Logement

(jammer genoeg is het hotel vd hospice volboekt ☹, blijkt nu dat in het hospice zelf nog plaats was (slaapzalen)) )

Hotel Italia Colle del Gran San Bernardo
IT- 11010 Saint-Rhémy-en-Bosses (Valle d'Aosta)
Tel 39 016 5780908
www.gransanbernardo.it

Geschreven door Herman.on.tour