Deze morgen zoals steeds om 6 wakker, de Koreaantjes bleven nog wat liggen, de Nederlander was ook direct bed uit. Beneden aan de inkom mijn zakje belvita gegeten met een brickje fruitsap, de banaan was me veel te bruin.
Ik had gelezen dat het vandaag weer veel langs een niet drukke autoweg was..in het begin had ik straatverlichting maar eenmaal aan het eind van het dorp was het met het lampje te doen, direct naast de weg onder kastanjebomen. Na 2 km een gehucht, Pieros, voorbij en dan zag ik een afslag naar rechts de velden in (toen het klaarder werd bleken het wijngaarden te zijn). Op dit punt werd ik voorbijgegaan door een dertiger. Het gebeurt af en toe dat er varianten zijn met de bedoeling niet altijd langs de autoweg te lopen...dus ik verder. Ik zag af en toe nog een gele pijl..iets verder stond de jonge man op een kruising te kijken en ik vond de pijlen, dus weer verder, weer na enkele 100 m dezelfde scène (hij zegde dat hij die pijlen niet zo goed zag) , enkele 100 m verder was er weer een kruising maar deze maal was hij doorgelopen, dus ik nam aan dat hij de pijlen nu wel gezien had en ging ook die richting. Het pad ging nu wel goed bergop, na een 500 m had ik geen teken meer gezien. Terugkeren op de Camino is hatelijk dus ik toch verder, ik wist wel dat ik naar links moest omdat ik voor de afslag de lichten van het volgend dorp gezien had. Ik kwam in een klein gehucht en kon daar aan een vroege vogel de weg vragen.... ondertussen werd het al wat klaarder en zag ik dat ik tussen hele mooie wijngaarden stond, met af en toe een verwijzing naar het woonhuis (bodega) en ook op een kleine heuvel een pracht van een huis volop tussen de wijngaarden. Ik had dus een scenic omweggetje gemaakt (sic 😖, maar was wel het mooiste dat ik vandaag zou zien dus ook joepie 😊) van enkele km ...uiteindelijk toch in Villafranca del Bierza toegekomen, maar wel bijna een uur later dan ik verhoopt had.
Villafranca is op zich niet groot maar heeft wel een oude burcht, een convent en twee oude kerken (Ik versta dikwijls niet hoe in zulke kleine afgelegen dorpjes zullen oude fantastische gebouwen ooit konden gebouwd worden).
Vanaf nu volgen we de slingerende vallei van de Valcarce.....oorspronkelijk moet er naast deze mooie bergrivier enkel de Camino gelopen hebben. De rivier slingert zich tussen de bergtoppen in de vallei en de wegenbouwers hebben dit gevolgd, eerst met een tweevaksbaan en een tiental jaar geleden met een autostrade...dus op eenzelfde smalle kronkelende doorgang (dal) heb je de rivier, de autoweg, waarnaast men een stuk camino geasfalteerd heeft met een kastanjelaan, en een autostrade (veelal op viaducten ).. mooi is dit niet echt om langs te wandelen.
Komt daarbij bewolking en het feit dat ik km's omgelopen had, hierdoor niet zo goed gezind.
Gelukkig was er per 4 km een dorpje dat wat afleiding gaf, met alberques, panaderia's en kleine kapelletjes die deze maal open waren.
Ik heb dan enkele km vroeger een goed ontbijt genomen (was er even aan toe om mij op te monteren), Marcello zat er ook, Ik ging de kapelletjes binnen. Ik moest veel aan K (zie verder) en de zin van het leven denken en heb nog maar eens een kaars aangestoken, wat in het gastenboek geschreven en gebeden.
In Vega de Valcarce staat op een bergtop een oud kasteel van de 9° eeuw van de graaf van Sarracin...van daaruit moet men een heel goed zicht over de gehele vallei gehad hebben (taksen), nu zouden ze kijken naar autostrade viaducten.
Uiteindelijk was ik nog voor 13 uur tot mijn verbazing ter bestemming.
Ondertussen is er lichte regenval, we naderen Gallicie dat gekend is voor zijn vochtig klimaat.
De gastheer is een vriendelijke man, hij verwacht weinig volk, er was al een Duitser die zich ziek voelde en in bed lag.
In de keuken staat een houtkachel waar ik nu voor zit en die ik regelmatig bijvul, mijn was hangt buiten onder een zonnetent in de wind maar ik vrees dat hij deze maal niet droog zal geraken.

Statistiek. Van 6.50 tot 12.45 of 6 uur voor 37159 stappen of 27.6 Camino afstand (echt 30 km)

Morgen is het dus een stevige (laatste pas) beklimming, eerst nog 2 km vrij vlak, maar dan op minder dan 8 km 630 m hoogteverschil, dat is gemiddeld 7.6 % maar er zitten zeker stukken in van 15 % en meer. Na die pas (grens tussen provincie Leon met Galicië) blijven we een 12 km op dezelfde hoogte, om dan de afdaling te starten. (27 km, dus een stevige brok, deze maal heeft de huisbaas voor mij gereserveerd).

Net, 16 uur, is er nog een Engels koppel komen kijken maar ze zijn doorgegaan. We zijn dus met 2 en ik ben blijkbaar de enige die het dinner neem (al grappend gezegd dat ik dus goed bediend zal worden).

Visioen mbt de Camino van keizer Carlo Magno 'and, right away, he saw a path of stars in the sky'

• ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Katrien of K of Trientje.
Ik ben al gevraagd geweest wie dit toch is.... (Katrien weet en laat me toe dat ik over haar hier zal schrijven, wel niet wat)
K heb ik leren kennen na de scheiding, dus al meer dan 20 jaar geleden. K zat toen ook in de echtscheidingsfase...we waren voor elkaar een klankbord, we gingen samen iets eten of drinken en ook naar diverse optredens in Avelgem, we werden Soulmates. We spraken over wat ons boeit, ons zorgen baart. Ook over boeken, ik meen me te herinneren ook over 'de Zahir' van P. Coelho.
K is een heel dynamische vrouw, steeds opgewekt, creatief, luisterend oor voor haar vele kennissen, prachtige moeder van 3 jonge twintigers (met ook hun problemen), lief en zacht, motiverend & heel actief (heeft een zaak van meetinstrumenten overgenomen en verder uitgewerkt, doet lezingen binnen Voka, helpt jonge opstarters, heeft in Gent geholpen bij een "huis van Stilte " initiatief,... en zoveel meer), steeds in voor iets onverwachts (zoals motorrijder worden).
Ondertussen heeft ze een toffe man, Yves, ontdekt met wie ze enkele jaren geleden hertrouwd is en een nieuw samengesteld gezin heeft (als ik het goed voor heb 6 jongvolwassen kids). We zagen elkaar de laatste jaren minder maar we deelden nog steeds berichtjes, e-mails en af en toe een telefoon (Ik ben geen grote beller) (tips over een goed boek of film, belangrijke gebeurtenis in onze levens,..). Ook af en toe eens een lunchke om face to face bij te praten. Als Ik het goed voor heb zijn we samen iets gaan eten in Wetteren eind April (of was het al mei?) niet ver van waar haar bedrijf een nieuwe locatie heeft. K heeft in de inrichting en verhuis heel veel tijd en energie gestoken..zoals steeds was het leuk om weer eens samen geweest te zijn...enkele weken later belde K me om te zeggen dat het niet goed met haar was..na de verhuis voelde ze zich moe en stelde de dokter tot ieders verbazing een vergevorderde en uitgezaaide zeldzame gal/lever kanker (ik ben geen medicus, dus misschien zeg ik dit niet goed) vast waar niets meer tegen de doen was.. ik wist niet wat ik hoorde, kon dit niet geloven, dit kon of mocht niet waar zijn.
Katrien verbaasde me (of toch niet) met de manier waarop ze hier mee omging/omgaat..steeds heel positief en ook relativerend en pragmatisch (zeker niet in een hoekje gaan zitten of apathisch afwachten). Eerst de opvolging van de zaak en de toekomst van haar personeel regelen, een goede verdeling voor haar kids, met de kids die dingen doen die ze leuk vonden (samen een mooi kostuum gaan kopen, een goede pc (Apple of course), Japans gaan eten, met de hele kroost op weekend, en zelfs met Hanne, haar knappe dochter samen een tattoo gaan zetten.... er zullen ook veel diepzinnige moeder kid gesprekken geweest en nog zijn daar twijfel ik niet aan. Samen zijn we ook nog eens gastronomisch gaan lunchen in het prachtig kader van de gebroeders Dewitte (genieten van het nu). Het was onwezenlijk we lachten en praatten alsof er niets was, maar ook over hoe het gesteld was (gestopt met de palliatieve chemo omwille van de ongemakken, hoe haar kids er mee omgaan?, Yves (voor wie dit zwaar moet zijn en die ik veel sterkte toewens), welke regelingen er zijn (K is sterk in organiseren dus dit kan er ook bij), zorgen dat de kids op de juiste weg zitten en wat bijsturen waar mogelijk. Voor de camino belde ik nog regelmatig, steeds met vibrerende stem en tranen in de ogen, maar K is sterk en maakte dat ik gemakkelijk kon spreken..nu zijn het regelmatige what's appjes ... het gaat niet altijd zo goed meer de laatste weken, snel moe, moreel af en toe een dipje (kan ook niet anders).... maar toch weer naar mij me aanmoedigen..
Zo reist K diep in mij met me mee...ik mijmer over waarom leven we ? Waarom moet zo iemand zo afzien? Wat is er na de dood ? Ik geloof of is het eerder hoop?, dat er iets is (anders zijn we niet veel meer dan dieren), ik begrijp het niet...als ik in een kapelletje of in een Kathedraal ben steek ik een kaars aan en bid ik...waarvoor? Baat het niet het schaadt ook niet..De gesprekken die ik hier al gehad heb doen me soms hopen op een mirakel (de Britse zeeman wiens vrouw mysterieus genezen is, de artsen zien niets fout meer op de foto's).

Waar je ook gaat of bent Katrien (mijn maatje zoals je het zo mooi kan zeggen) weet dat ik steeds aan je zal denken..ik hoop dat je sterk kan blijven, nog veel leuke momenten met je dierbaren mag hebben en vooral nog dikwijls je mooie lach laat horen...en hopelijk zie ik je nog.... in de laatste collage heb ik ook een bloemetje toegevoegd omdat ik weet dat bloemen je opgewekt maken..


Ps. Wat ben ik toch een gelukkige mens dat ik na mijn scheiding een beperkt aantal hele toffe sterke inspirerende vrouwen als vriendin op mijn weg tegengekomen ben.


(Latere voetnoot.
Katrien is op 19 nov 2019 overleden, ze had haar begrafenis volledig georchestreerd, met beklijvende muziek, mooie foto's uit haar leven, mooie songs en ook een beklijvende speech voor ons de overblijvers (wat heel raar was, precies dat ze daar in de zaal samen met ons was).
Op haar "zentje", dat op mijn bureau staat naast mijn Camino getuigschrift, heeft ze geschreven: "De cirkel is mooi en is rond. Hij is gevuld met dankbaarheid en liefde. Ik ben zo gelukkig om wat was. Ik ben blij dat ik m'n weg zocht, vond en bleef volgen, tot op het eind. Nu is het tijd om hem ergens anders verder te zetten....... Ik heb er vrede mee")

Geschreven door Herman.on.tour