Meer oude bruggen en spiegelende meren.
De tocht over de oude handelsroute wordt vervolgd. Onderweg kom je veel van de bruggen tegen die het tracé van de oude weg volgen. Het uitzicht op de bergen en het weidse landschap wordt steeds mooier.
De langste wandeling van de hele route (35 km). En misschien wel de mooiste. U steekt de grens tussen Zweden en Noorwegen over - tevens het hoogste punt (Hogfjellet) van de route.
Het landschap verandert onmiddellijk. Dramatischer, spectaculairder.

Skogshuset/Cecilie Kynø
Jamtlandsvegen 3414
7660 Vuku, Norway
T. +47 47330335
E.
cecilie.k73@gmail.com
Heel vroeg wakker, 2 uur en steeds verbaasd dat het net alsof het klaarlichte dag is, weer ingedommeld en regelmatig wakker, naar gedroomd ook... ik denk dat de 35km en vooruitzicht op regen mij onrustig maakten. Opgestaan om iets na 6, stilletjes ontbeten (een volkoren, maar heel droog broodje met kaas en water en yoghourtdrink). Rond 7 uur de Peltenaren gezien. Die waren gisteravond nog het bos ingegaan en ze hadden een Moose gezien en wilden dit nogmaals zien..zij hadden veel tijd want ze hadden maar 15km te gaan.
Om 7.10 ben ik vertrokken, deze maal wel met fleece want het was geen 10°.
Eerst moesten we weer ongeveer 10 km langs de weg, er was wel praktisch geen verkeer. Ik zag een eind voor mij precies nog een pilgrim, dit kon moeilijk anders dan de norse Nederlandse zijn blijkbaar was zij ook de Nederlandse aan de waterval en ze was ook al bekend bij de Limburgers. Haar vriend (in ?) stapt de Camino en ik heb de indruk dat ze om het goedkoopst doen. Ze campeert wild, maar wil wel van de faciliteiten van de camping (douche, wc, zitbanken,..) of in ons geval van ons huisje (stroom om gsm op te laden, wifi en wasmachine) genieten zonder ervoor te betalen. Na een tijdje had ik haar ingehaald, ze was in Moan enkele km voor ons verblijf in Medstugan gestopt (ik had het huis ook gepasseerd met 2 oudere mensen, die ook nog een verblijfhut hadden. Ze wou er camperen,maar toen het gisteren in de late nm goed regende had ze die mensen toch overtuigd om in hun verblijf te mogen slapen (was een boeltje want die oudjes stoppen met geven logies)...enfin enkele 100 m heb ik haar achtergelaten daar ik sneller stapte, ik wenste haar nog een goede dag en als laatste zegde ze me dat ze ook zo snel zou kunnen stappen indien ze maar een dagrugzak had.
Na een tijdje passeerde de waard van bij de waterval met mijn bagage, hij vroeg of alles ok was en wenste me good luck.
De baan krulde de eerste km rond het Medstugan meer met mooie wijdse zichten, links de besneeuwde bergen, rechts de dichte naaldbossen. Ik hoopte moose te kunnen zien, maar geen geluk.
Op het einde was er een rustplaats in een afgedankt sneeuwcabine , en even een stukje langs een oude boerderij weg van de baan kunnen gaan. Dan weer langs de baan, je kon ook voelen dat de weg omhoog liep.
Bij Skalstugan was er weer een mooie landweg (grind zoals steeds hoger liggend dan de omliggende natuur aan beide zijden). Hier verder staat een mooie boerderij, een oud douanekantoor en een heel mooi verblijf voor werknemers van banken, eigendom van de fam. Wallenberg(Eurocard). Je kon ook zien dat men de weg nog niet zolang geleden met een sneeuwruimer gekuist had (sporen van de rupsbanden).
Hier loop je duidelijk over de oude weg naar Trondheim, met zijn vele stenen bruggen. Door het stijgen neemt het veen/moeras beplanting toe , minder bomen en dus ook minder vogels (ervoor kon ik genieten van de mooie kleine geel/groene vogeltjes die springend/vliegend voorgingen).
Na 5 km is er aan een brugje een shelter (zelfs met 2 wc's (op de oude manier, een bankje met een gat erin) en een stempelkast.
Ook neemt de sneeuw toe...de beginnende regen deed me stoppen (ipv fleece werd het regenjas en gesukkel om regenbroek aan te trekken (yogastandjes op een been), nog wat lekkere yoghourtdrank, en een muslireep en dan verder en toen zag ik rechts van me een 4 tal jonge rendieren...toen ik een foto kon maken waren ze natuurlijk al wat verder gelopen...en na een 500 m was ik heel dicht bij een kudde rustende rendieren (zeker 50) die natuurlijk ook snel verder gingen...en toen na nog een serieus klimmentje stond ik aan de grens,een mooie opeenstapeling van stenen met erboven een stenen plaat met de grensaanduiding. Het landschap veranderde ook direct. De grindweg werd een groene weg, minder geeffend meer natuurlijker, geen bomen meer, alleen rotsen, sneeuw , water, veen .... ik moest zelfs een serieuze sneeuwplek op en over. De moment om mijn wandelstokken boven te halen (dit deed me denken aan een bergtocht vele jaren terug met Goedele in Zwitserland (Zinal?), waar ik blokkeerde op zo een sneeuwplek, eerst op handen en voeten verder geprobeerd maar dan snel terug van de kou aan de handen om helemaal rond die plek te stappen).
Toen passeerde ik het hoogste punt (de Hogfjellet, 650 m hoogte) van mijn trip.
Dit is een echt niemandsland, een woest landschap, de sneeuw en de grijze wolken en miezer droegen er ook toe bij.
Je merkt hier ook dat men minder machinaal de baan bijwerkt af en toe liggen bomen over de baan en regelmatig moet je door sneeuw.
Na enkele km voel je dat de grasbaan voornamelijk daalt, af en toe wel nog eens pittig omhoog (op de juiste moment de wandelstokken uitgehaald). (in de jaren 1000 moet het wel een belevenis geweest zijn om hier met een leger te passeren)..
Plots verschoot ik me bijna dood.´pilgrimer´ zegde een Zweedse opa fietser naast me (ik had die niet horen naderen). Hij was met 2 kleinkinderen (12 a 15 jaar) al fietsend de Olavsweg aan het doen, ik zag dat de hellingen te voet moesten gebeuren. (blijkbaar woont deze Zweed in Selanger aan het pad en houdt hij een statistiek bij van wie allemaal dit pad stapt).
Nu is het km´ers malen....er zijn weer meer bossen, plots dwarst een zilvergrijze grote vos het pad. (dat er hier veel dieren zijn zie je aan de poot/hoefafdrukken in de modder (het regent hier veel) en de vele soorten uitwerpselen).
Nog een verschil met Zweden.. er zijn meer plaats- en afstandsaanduidingen en ook andere gemarkeerde wandelpaden.
Uiteindelijk moest ik even niet het pad naar Sul nemen maar naar Skogset (gisteren SMS gekregen), de baan, die hier de 72 noemt even dwarsen en weer een boswegel in, na 500 m zag ik een pijltje en vergeleek ik met de foto van mijn reisgids...ik was er.
De man ontving me heel vriendelijk, en zijn vrouw, Cicilie, toonde me hun nieuw verbouwd vakantiehuisje...een juweeltje. Een inkom waar je je schoenen, rugzak en jassen kwijt kon en waar ook een speciale kleerdroogmachines staat (je hangt je kleren erin op en zet de temp en duur aan en deur toe) , een hele cozy leefruimte met zitbank, eettafel en nieuwe keuken en ook een houtkachel.
Boven 3 slaapkamers, mijn bed is een dubbele matras in een houten bak (daarnaast nog een kamer met 3 en een met 5 slaapplaatsen), en een mooie warme badkamer.
Mijn ontbijt staat al in de grote koelkast, er staat koffie en diverse soorten theeën, wat koekjes. Ik heb me nog extra 2 pinten en een cola (voor mijn lunch morgen) gevraagd. Zonet mijn warm eten gekregen (pasta met tomatensaus met veel groentjes).
Daarna nog een leuke babbel met Cecilie en haar man. Hij is gepensioneerd militair (heeft nog missies in Bergen en de Nato in Evere gehad), ze wonen hier nu 2.5 jaar, hij houdt zich bezig met zijn 3 jachthonden en sedert dit jaar doet Cicilie dit huisje. Ze zijn de drukte van Trondheim ontvlucht, de gemeenschap hier is een kleine 40 mensen en ze zijn goed geïntegreerd.
Voor wie denkt om eens op verlof te komen, een aanrader

Buiten staat een sterke wind en ik zie op de thermometer 8°. Mogen na de middag regen...dus weer vroeg opstaan

Bernd had ´s avondsnog zijn Noorse vlag afgehaald om zo te vermijden dat ik niet zou slapen van het lawaai van de vlag in de wind.
43319 stappen of 33.84 km
Ok.

Geschreven door Herman.on.tour